Korte verhaaltjes (Flikken Maastricht)

Lippenstift

Dat liedje van Marco Borsato, Snelle, John Ewbank gaf me inspiratie toen ik het op de radio hoorde.

Met harde hand gooide ze het kledingstuk terug in de wasmand. Het kon niet. Het mocht niet. Waarom moest haar dit nou overkomen. Opnieuw haalde ze het kledingstuk uit de wasmand, maar nu om het uitvoeriger te bekijken, om er aan te ruiken. Misschien kon ze er iets uit afleiden.
'Eef' hoorde ze hem onderaan de trap haar naam roepen.
'Eva' waagde hij een nieuwe poging toen er geen reactie kwam waarna ze zijn voetstappen de trap op hoorde komen. Gauw stopte ze het kledingstuk dan ook terug in de wasmand.
'He je bent er wel' was hij verrast om haar toch op de overloop aan te treffen.
'Ik hoorde je niet' haalde ze haar schouders op.
'Ik ben lopen' wurmde ze zich vervolgens langs hem heen richting de trap.
'Eef' keek hij haar vragend na. Waar had ze last van? Wat had hij verkeerd gedaan?

Nadat ze terug was gekomen was ze gelijk onder de douche gesprongen, en nu was daar het moment dat ze hem niet meer ontlopen kon. Of ze moest er voor kiezen om in de keuken te gaan slapen, maar dan zou ze haar bed afstaan, en dat nooit.
'Hoe heet ze' gooide ze de slaapkamerdeur met een vaart open. Ze wist immers dat hij daar was, ze had hem naar bed horen gaan nadat hij nog wat door de badkamerdeur tegen haar gemompeld had.
'Wie? Wat?' Schoot hij overeind van de klap die de deur maakte tegen de muur.
'Denk je dat ik gek ben' bleef ze in de deuropening staan terwijl haar ogen vuur spuwde.
'Eef waar heb je het over' kon hij er niks wijs uit worden. Waarom was ze nou zo boos.
'Wie doet hier ook alweer de was. Dacht je dat ik het niet zou zien' gooide ze zijn overhemd recht op hem af.
'Wat is er mis met mijn overhemd' was hij zich werkelijk van geen kwaad bewust.
'Misschien moet je even op de kraag kijken' werd ze alleen maar bozer omdat hij de onschuldige uithing.
'Hier fucking lippenstift' had ze het overhemd alweer uit zijn handen getrokken.
'Hoe heet ze' wilde ze opnieuw weten.
'Het is niet wat je denkt Eef' schudde hij meteen zijn hoofd.
'Lippenstift op jou kraag. Ik gebruik geen lippenstift. Dus verklaar jij dan maar eens hoe het daar komt als het niet van mij is Floris Wolfs' was ze echt razend. 'Ben ik niet goed genoeg. Geeft ze je wat je bij niet vind. Zeg dan verdomme wat' maakte het haar alleen maar razender.
'Eef ik kan het uitleggen' probeerde hij de boel te sussen.
'Ik heet Eva. En ik hoef jou uitleg niet meer. Eruit' begon ze hem aan zijn arm het bed uit te trekken. Ze had zich nog nooit zo verraden door hem gevoeld.
'Eva luister alsjeblieft' deed hij een nieuwe poging om er tussen te komen terwijl ze maar door raasde.
'Wat nou Eva. Dat had je jezelf maar eerder moeten bedenken. Weg. Mijn huis uit' werkte ze hem de slaapkamer uit.
'Ik ga niet vreemd' schreeuwde hij wanhopig uit in de hoop dat ze nu wel naar hem zou luisteren.
'Het is er vanzelf gekomen wou je zeggen' staakte ze in elk geval de aanval op hem.
'Nee natuurlijk niet. Maar ik heb geen minnares. Ik zweer het je. Jij bent alles voor me, ik dacht dat je dat wel wist' schudde hij zijn hoofd.
'Dat dacht ik ja. Totdat ik dit in de wasmand vond' hield ze zijn overhemd wederom in de lucht.
'Het was werk. Echt je moet me geloven' probeerde hij haar wederom wanhopig ervan te overtuigen. 'Vraag het Marion, zij zal het bevestigen' voelde hij zich nu wat sterker. Ja Marion zou zijn verhaal bevestigen.
'Wil je het nou op Marion afschuiven. Denk je dat ik dat geloof. Je bent haar type helemaal niet' voelde Eva zich wederom razend worden.
'Nee die lippenstift is niet van Marion' schudde hij hevig zijn hoofd. 'Het is van een verdachte' verklaarde hij zich nader. 'Ik moest haar afleidden, en dat ging wel erg gemakkelijk zeg maar. Maar ik heb haar niet gekust. Echt niet' vervolgde hij zijn uitleg.
'Dit is echt de aller slechtste smoes ever. Als je zo stoer bent om vreemd te gaan, wees dan ook zo'n held om het toe te geven' bleef Eva erbij dat ze hem niet geloofde.
'Vraag het Marion dan. Zij was erbij' bleef hij aandringen. Waarom geloofde ze hem nou niet gewoon.
'Laat Marion er buiten' wilde Eva het niet horen.
'Maar zij zal mijn verhaal bevestigen. Ik heb geen ander Eva. Jij bent alles voor mij. Dat weet je toch wel' was hij de wanhoop nabij. Hoe moest hij nog tot haar doordringen. Het was gewoon net alsof ze het niet wilde horen. Dat ze gewoon wilde geloven dat hij was vreemdgegaan. Hij was het alleen niet. Hij zou wel gek zijn. Als laatste redmiddel pakte hij dan ook zijn telefoon erbij.
'Hier hij belt al' wilde hij de telefoon aan Eva geven.
'Alsof Marion het zou bevestigen als je het met haar doet' trapte Eva er alleen niet in.
'Wolfs' hoorde ze de stem van Marion door de telefoon heen.
'Marion. Wolfs hier, Eva is er ook' schakelde hij de luidspreker in.
'Hee Eef' groette Marion haar vriendin dan ook. Zich niet bewust van het feit waarom zij er bij gehaald werd.
'Kun jij Eva misschien even uitleggen, hoe er lippenstift op de kraag van mijn overhemd is beland' begon Wolfs meteen te praten. Eva was toch niet van plan om iets te gaan zeggen. Ze was er immers nog steeds van overtuigd dat Wolfs haar bedroog.
'Dat moet dan van gister zijn' antwoordde Marion twijfelend. Ze wilde immers niks zeggen dat niet waar was, maar het was haar duidelijk dat haar verhaal nodig was.
'Wat is er gebeurt' drong Wolfs dan ook aan. Anders zou Eva straks weer zeggen dat hij Marion de woorden in de mond had gelegd.
'Wolfs lokte een verdachte uit. Die vrouw had een valse aangifte gedaan vanwege aanranding omdat die man niks van haar wilde en dus probeerde Wolfs hetzelfde. Maar er is niks gebeurd hoor Eef. Echt niet. Wolfs zou wel gek zijn' was het kwartje bij haar gevallen. Er was schijnbaar toch wat lippenstift op Wolfs zijn kraag terecht gekomen en nu dacht Eva waarschijnlijk dat hij haar bedroog.
'Alsof Marion het zou toegeven als je het met haar doet' bleef Eva eigenwijs.
'Ik met Wolfs' proestte Marion het uit. 'Ten eerste is Wolfs mijn type helemaal niet, dat weet je. En ik ben zijn type ook helemaal niet. Ik ken niemand die meer van jou houd dan Wolfs hoor Eva' maakte Marion haar vriendin duidelijk dat ze nu echt door draafde. 'Denk je dat die al die jaren op je heeft gewacht om je nu zo maar in te ruilen. Je bent niet goed bij je hoofd idioot. Ik moet elke dag aanhoren hoe gek hij op je is en hoe gelukkig je hem maakt, dus haal je alsjeblieft niet van die idiote dingen in je hoofd' besloot ze Eva even flink de les te lezen.
'Het kon toch' haalde die nu als een mak lammetje haar schouders op ook al kon Marion dat niet zien.
'Bedankt Marion. We komen er verder wel uit' bedankte Wolfs zijn collega.
'Wel lief blijven voor elkaar he' was haar wijze raad waarna de verbinding werd verbroken.
'Geloof je me nu' wilde Wolfs van haar weten al zei haar houding al genoeg. 'Denk je echt dat ik je zomaar zou inruilen' kon hij het gewoonweg niet geloven.
'Het kan toch' bleef Eva erbij. 'Misschien val ik wel een beetje tegen' haalde ze beschaamd haar schouders op. 'Ben ik toch niet zo leuk als je van te voren dacht' was haar excuus.
'Nou geloof me, jij valt echt niet tegen hoor' verzekerde Wolfs haar ervan. 'Zoals Marion al zei, denk je dat ik gek ben om jou in te ruilen' schudde hij afkeurend zijn hoofd.
'Sorry' liet ze schuld bewust haar hoofd hangen. Ze had het zo verkeerd aangepakt, maar ze was er zo zeker van geweest. 'Ik zag jou overhemd en je had er niks over gezegd dus zo raar is het dan toch niet' begon ze zichzelf te verontschuldigen.
'Ik wist echt niet dat die vlek erop zat, anders had ik het je wel verteld, maar ik vond het niet belangrijk. Sorry lief' voelde hij zich er net zo schuldig over.
'Ik vind het behoorlijk belangrijk om te weten dat jij zo goed in de markt ligt' voelde dat toch wel een beetje als een steek. Wat nou als het wel een vrouw was geweest waar hij op zou kunnen vallen.
'Alsof je dat gerust zou stellen als je weet dat andere vrouwen op me vallen' wist hij wel beter. 'Als je maar weet dat ik niet op andere vrouwen val. Ik kijk er graag naar, maar ik heb de allermooiste en de allerliefste thuis al' klopt hij op het matras waar hij zelf inmiddels al weer op was gaan zitten.
'Sorry' wist ze niet hoe snel ze bij hem moest kruipen.
'Als je de volgende keer gewoon zegt als je iets denkt, in plaats van me bijna zo uit bed te sleuren' was het voor hem allang goed.
'Als jij verteld dat je een verdachte hebt versiert' moest ze toch nog even eigenwijs zijn.
'Nee dan word je jaloers. Ik haal volgende keer wel de lippenstift eraf' grinnikte hij waarna hij haar vol overgave kuste. Ze was zijn alles.