Prolog
Są osoby, które się pamięta, i osoby, o których się śni.
- Carlos Ruiz Zafón
*
Kochałeś kiedyś, tak prawdziwie? Zamknij oczy.
Przypomnij sobie, jak to jest.
Co widzisz, kiedy myślisz - kocham?
Widzisz twarz, czy może jest ich kilka? Może słyszysz ukochany głos, a może tylko pamiętasz konkretny zapach?
Bo ja, kiedy zamykam oczy widzę dziewczynę.
Dziewczynę o długich, trochę niesfornych, rudych włosach, które lubiły opływać na jej blade, lekko piegowate ramiona. Pamiętam też jej oczy. Takie intensywnie niebieskie. Pełne życia. Czasami, były jak dziki potok, jak wzburzone morze, a innym razem, przypominały spokojne jezioro w letni, ciepły dzień.
Nigdy szybciej, ani nigdy później takiej pary oczu nie udało mi się spotkać. Cóż, co tu dużo mówić, nawet nie próbowałem.
Pomyśl, proszę, przez chwilę, zanim zaczniemy, ilu ludzi w swoim życiu pamiętasz? Ilu wywarło na Tobie wrażenie warte tego, aby to wspomnienie z Tobą zostało?
Takich ludzi, o których pamięć chcesz dbać, jak o najcenniejszy kwiat...
Nazywam się Damiano David, i chcę opowiedzieć Ci historię Coroline. Dziewczyny, którą spotkałem czterdzieści lat temu w Rzymie.
Nastaw, proszę, wodę na herbatę i usiądź wygodnie w fotelu. Nie będzie to, być może najzabawniejsza historia, najmilsza też nie, ale myślę, że warta zapamiętania. Bo, Coraline, właśnie taka była, warta zapamiętania.
CZYTASZ
Twoja Coraline. - Damiano David, Måneskin
Fanfiction🐧Krótkie opowiadanie ispirowane piosenką "Coraline" zespołu Måneskin. Na adres domu Damiano od kilku lat przychodzą listy. Kim jest Coraline i czemu pisze Damiano? Czemu frontmen zespołu napisał piosenkę o rudowłowej dziewczynie? Co się stało z Cor...
