Dimensionauts Deel 1

Hoofdstuk 14.

Hoofdstuk 14.

Die dag zaten we tot laat, tot vijf uur. We zaten op de helft van de laatste les. Vermoeid staarde ik uit het raam. Waarom moest economie zo saai zijn? De hoofdstukken die we af moesten hebben vandaag, had ik al af. De vorige les al.

'Dit is zo saai,' fluisterde ik tegen Sharon.

'Ja, ik weet het. We zijn al lang klaar en er is niks te doen.' Ze zuchtte diep.

'We hebben in ieder geval geen huiswerk zo meteen!' zei ik opgelucht. Ik zat er niet op te wachten om én huiswerk te moeten maken én te trainen.

'Ja inderdaad.'

'Daar zit ik echt niet op te wachten, trainen en huiswerk.'

'Oh ja je moet ook nog trainen he? Bijna vergeten...' En op dat moment zwaaide de deur wijd open en verscheen een donkerblonde jongen in de deuropening. Mijn ogen sperde wijd open toen ik zag wie het was. Jason. Ik kreeg een onbehaaglijk voorgevoel.

'Wie ben jij en wat kan ik voor je doen?' vroeg mevrouw Meyer. Ze leek een beetje ontdaan.

'Ik ben Jason en ik ben opzoek naar Guinever.' Alle blikken richtte zich gelijk op mij. Met opeengeklemde kaken keek ik recht voor me uit. Wat voor streek haalt hij nu weer uit? Is buiten wachten te veel gevraagd?

'Ah, en waarom als ik vragen mag?' vroeg ze verbaasd, terwijl ze haar blik opzette. (haar blík bestond uit een opgetrokken wenkbrauw, terwijl ze behoorlijk arrogant en soms ook best angstaanjagend keek).

'Ik kom haar ophalen.' Standvastig keek hij het klaslokaal rond totdat hij mij zag. Zijn blik liet hij op mij rustten.

'Wat doet hij híér?' vroeg Sharon voorovergebogen naar mij met grote ogen van verbazing.

'Ik weet het niet!' fluisterde ik net zo verbaasd als haar.

'En waarom kom je haar halen? Ze heeft les net zoals de rest van de klas.' Mevrouw Meyer sloeg haar armen over elkaar. Het was duidelijk dat ze Jason een rare vogel vond. Maar de rest van de meiden dacht daar duidelijk anders over, ja daar kwam de oog rol weer.

'Maar niet iedereens moeder ligt in het ziekenhuis, dus mag ik haar alstublieft meenemen?' De arrogante toon was vervangen voor de slijmerige toon.

'Wat?! Mijn moeder ligt in het ziekenhuis?' Abrupt stond ik rechtop en keek ik hem geschrokken aan.

'Ja, dus we moeten nú gaan,' zei hij nadrukkelijk. Daar schrok mevrouw Meyer ook erg van. De klas hield zijn adem in, ik gaf ze geen ongelijk. Subtiel Jason, erg subtiel.

'Guin ga maar snel met hem mee, heel veel sterkte met je moeder,' Mevrouw Meyer knikte me toe en zo snel als ik kon pakte ik mijn spullen bij elkaar. Mijn moeder lag in het ziekenhuis... wat was er in hemelsnaam gebeurt? Een wervelstorm van angst raasde door me heen. Hoe ernstig was het? Levensbedreigend? Zou ze dood gaan? Nee... daar mocht ik, daar kón ik niet aan denken. Ik had haar nodig, zeker in deze periode.

Ester kneep in mijn arm toen ik langs haar snelden. 'Heel veel sterkte,' wenste Ester en Sharon me.

'Bedankt meiden, ik bel jullie later wel,' zei ik voordat ik samen met Jason door de deur verdween, alle ogen op mij gericht. Eenmaal op de gang zuchtte ik diep. Wat was er gebeurt?

'Wat is er met haar gebeurt?' vroeg ik bibberig. Het onbehagelijke gevoel groeide, en groeide totdat het niet meer erger kon. Jasons blik ging heel langzaam van ernstig en bezorgd, naar vrolijk en plagerig grijnzend... Wacht huh? Wat was hier nou grappig aan?