Dimensionauts Deel 1

Hoofdstuk 2.

 Hoofdstuk 2.

 De kantine was al vrij druk, het geluid van kwetterende kinderen had ons bij de deuren al verwelkomt en nu speurden we in het midden van de kantine met onze dienbladen met eten in onze handen door de ruimte naar een lege tafel. Bijna elke tafel zat bomvol met leerlingen op een paar na waar eenzame eerstejaars zaten. Sharon joeg er een met een handgebaar weg en ging zitten. Ik keek even verbaasd, maar herpakte mezelf snel en nam plaats naast Sharon. 

'Dat was niet zo netjes Sharon,' ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ze haalde haar neus op en keek me schouderophalend aan.
'Het is egoïstisch om in een volle kantine in je eentje aan een grote tafel te gaan zitten.' Daar had ze gelijk in, maar het was niet eerlijk tegenover de eerstejaars geweest. Met een schuldgevoel keek ik om me heen of ik hem nog kon zien en zag nog net hoe hij zich bij een andere eenzame eerstejaars voegde. Ze raakten aan de praat en zo bleek de niet zo leuke daad van Sharon toch nog goed uit te pakken.
Ester kwam tegenover ons zitten en ik bestudeerde eens het eten wat ze ons vandaag hadden voorgeschoteld. Nasi. Niet het ergste van alles. Nee, dat was de stamppot donderdag. Als je geluk had, vond je maar één haar in je eten, gemiddeld zaten er drie in je heerlijke prutje. Oh en vergeet de knapperige aarde niet. Groente wassen? Wat was dat? Snel propte ik die vieze gedachten weg en nam een hap van de nasi.
Ik knabbelde wat aan de rijst. Het aller belangrijkste was dat Sharon en Ester hun geschillen van net opzij hadden gezet en weer normaal tegen elkaar spraken. Na een moment van stilte verscheen er een jongen, die naast ons als God door kon gaan, aan onze tafel. Een gezicht dat me vaag bekend voorkwam, maar niet verder dateerde dan een paar weken terug. Betekende dat we een nieuwe jonge hadden in ons kleine dorpje? Ik kon niet anders dan zijn fascinerende verschijning aangapen. Met open mond staarde Sharon en ik en de gehele kantine de jonge voor ons aan. Hij was vrij lang, had een volle bos bruin golvend warrig haar, waar donkere bruine ogen onderuit piepten en zijn vollen lippen zag je weinig bij de gemiddelde jongens. Hoe indrukwekkend knap dat gezicht er ook uitzag, het lichaam eronder mocht er ook zeker wezen. Zijn lichaam was zo gespierd dat je er bijna vanuit kon gaan dat hij beginnend bodybuilder was en de gratie waarmee hij dat enorme lijf van zich bewoog was fascinerend, bijna onmogelijk. Zijn shirt liet weinig over aan de verbeelding en wij waren duidelijk niet de enige die dat opviel. Letterlijk elk meisje én jonge staarde hem smachtend, jaloers, arrogant, ieder op zijn eigen manier aan.
Ik nam aan dat het Esters vriend was, puur door de twinkeling die in zijn ogen verscheen zodra hij Ester in het oog kreeg. Wanneer die twinkeling me niet was opgevallen was ik eerlijk gezegd een beetje bang geworden, hij was een indrukwekkende verschijning. Een pijnlijke steek van jaloezie schoot door me heen, Ester was degene geweest die het hardst had gegild dat ze nog geen vriend wilde en nu kwam ze aan met de knapste verschijning die ik ooit in dit hele dorp had gezien. Voor ik er erg in had schoot de aanblik van die twee prachtige blauwen ogen weer door me heen. Zou hij echt bestaan? Zou hij ook zo knap zijn? De diepe mantelkap die hij had gedragen had zoveel schaduw over zijn gezicht geworpen dat ik niet veel van hem had gezien. Maar die ogen en dat gevoel hadden genoeg gezegd. Ik wílde nu harder dan ooit dat hij echt zou bestaan.
Als Sharon me eerder die ochtend in de gang had gezegd dat de (nog) naamloze vriend van Ester er zo had uitgezien zonder dat ik die twee samen had gezien, dan had ik haar voor gek verklaard. In dit helse ministadje waren de hunks erg schaars. En de hunks hadden zeker geen interesse in ons, drie erg normale tieners. Ester stond opgewonden op, met een lichte blos op haar wangen en omhelsde hem alsof ze hem in geen jaren had gezien. Toen ze zich van hem los maakte draaide ze zich om naar ons.
'Dit zijn mijn vriendinnen, Guinever en Sharon. Meiden dit is Brandon.' Brandon, de mysterieuze boyfriend had een gezicht gekregen. Ester keek glimlachend naar hem op. Hij glimlachte warm terug en woelde door haar haren. Dat leverde hem een boze blik van haar op. Hij ging naast haar zitten en pakte zonder enige subtiliteit haar hand vast. Met haar vrije andere hand probeerde ze haar haar glad te strijken, een poging dat duidelijk mislukte. Verbouwereerd keek ik naar ze, dit had ik echt niet verwacht. Maar goed, ik was wel blij voor ze, ze leken gelukkig met elkaar en daar ging het om.
Zolang ze maar niet klef gingen doen, vond ik het best.
Ik bestudeerde hem nog eens goed, hij was echt knap, ik had dit echt niet verwacht. Niet dat Ester niet knap was, maar hij was gewoon móói. Ik had Brandon misschien twee keer zien lopen door de schoolgangen, maar vaak had ik hem niet gezien, dus vroeg ik me echt af hoe Ester iets met hem had gekregen, ondanks het bibliotheek verhaal.
Ze hadden het over sport en ik luisterde maar half mee. Sport was niet echt mijn ding. Ester lachte de hele tijd en leek echt gelukkig te zijn.
Een zware stem richtte zich op mij. 'En jij Guinever, doe jij ook aan sport?' Brandon staarde me intens aan. Iets wat me de rillingen bezorgde, maar ik negeerde het en deed net alsof ik niets gemerkt had.
'Sorry?' ik schrok "wakker" uit mijn dagdroom toen ik mijn naam hoorde.
Ik werd door Esters nieuwe vriend betrokken bij een gesprek waar ik me niet in wilde mengen. Ik wist nog niet of ik deze nieuwe "situatie" moest argwanen of blindelings vrolijk en blij moest accepteren.
'Of je ook aan sport doet,' zei Ester snel. Met moeite onderdrukte ik een opkomende gaap.
'Niet echt,' ik haalde mijn schouders op, 'ik rijd af en toe paard in de vakanties, maar daar blijft het dan bij.'
'Oh leuk,' antwoorde Brandon. Iets in zijn ogen onthulde dat het om iets dieper ging. Maar waarom? Weer schudde ik het rare gevoel van me af en probeerde zo normaal mogelijk te doen; normaal in deze situatie met een enorm indrukwekkend persoon voor je neus waar élk meisje van dit hele dorp naar zou smachten. Dat zou ook betekenen dat de relatie tussen die twee behoorlijk verstoord zou worden door een hoop meiden die zich voor zijn voeten wierpen. Arme Ester.
'Ja.' Ik hield van paarden en van paardrijden, maar om in dit stadje te paardrijden lag niet echt binnen de mogelijkheden. Helaas.
'Guin is ook niet zo een sport fan, he Guin?' opgewekt stootte Sharon me aan. Daar was ik haar dankbaar voor. Ze zag duidelijk dat dit gesprek me niet echt boeide.
'Eh ja inderdaad.' Een gereserveerd glimlachje.
'Maar ze kan echt supergoed teken en schilderen!' voegde Sharon eraan toe. Een oog rol van mij en interesse van Brandon. Deze dag kon niet gekker worden. Veel mensen dachten als ik zei dat ik van tekenen hield ik voor de lol poppetjes zat te kleuren in een dummy, maar dat was niet echt hetgeen wat ik deed. Ik was meer het type dat realistische afbeeldingen natekenden. Voornamelijk portret lag me het meest. 'Oh echt?' Brandon leek zelfs een beetje geamuseerd. 'Ja, ik ben best aardig.' Nonchalant haalde ik mijn schouders op, ik was in vergelijking met menig leeftijdgenoten best aardig, maar opscheppen over mijn werk hield ik niet van. Kon dit gesprek even verplaatsen naar bijvoorbeeld Ester? Sharon was nog steeds opgewekt; zij was dan ook altijd degene die me probeerde over te halen om de kunstacademie te gaan volgen. Maar zelf wist ik het nog net zo niet, om aangenomen te worden moest je goed zijn, écht goed zijn, talent hebben in hun ogen en ieder had daar zo zijn mening over.
Sharon schudde haar hoofd. 'Je bent supergoed.' Met een blos op mijn wangen staarde ik naar mijn bord. Gelukkig trok Ester alle aandacht weer naar haar en opgelucht schoof ik de restanten van de nasi over mijn bord heen en weer.
De bel kondigde onze wiskundeles aan en met tegenzin raapte ik ritselend mijn tas van de grond.
Toen we aanstalten maakten om op te staan zag ik iets glinsteren om de nek van Brandon en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik keek beter, doordat hij naar voren was gebogen om op te staan glipte er iets vanonder zijn shirt naar voren en onthulde een druppelvormige hanger aan een zwart koortje. De druppel was omgeven met een bronskleurig sierlijk spiraalvormig draadje. Maar dat was niet het gene wat mijn aandacht had opgeëist. Nee, dat was de beer ín de druppel. Het was niet zomaar een beer, nee de beer bewoog en leek uit duizenden kleine sterretjes te bestaan, het leek echt te léven. Als een ziel gevangen in een glazen druppel. Ik knipperde met mijn ogen om er zeker van te zijn dat ik het me niet verbeelde, maar hij bewoog nog steeds. Dit werd steeds gekker. Wat was er toch met me aan de hand? Alsof die verdomde beer het aanvoelde moest hij me ook nog eens aankijken. Zijn glinsterende sterren oogjes leken niet alleen te glimmen omdat ze dat al deden, maar omdat hij er plezier in had mij zo gekweld te zien.
Ik kneep mijn ogen een beetje samen.
'Interessante hanger heb je Brandon.' Brandon keek op en even leek het alsof hij op zijn hoede was.
'Vind je hem niet mooi?' vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw.
Er trok een geamuseerd lachje over mijn gezicht.
'Integendeel, ik vind hem fascinerend. Waar heb je hem vandaan?' Ik was erg benieuwd wat voor winkel dit soort hangers verkocht. Bewegende beren... Wie kon dat tegenwoordig maken?
'Van een exclusief boetiekje.' Wat een mysterieus antwoord.
Ik trok een wenkbrauw op.
'Zo exclusief dat niemand het kent?' hij haalde zijn schouders op.
'De mensen hier in ieder geval niet.' Als Ester niet had gekucht had ik hem verder uitgehoord over waar die hanger vandaan kwam, maar ze zei wel iets terechts: de les begon zo. We dumpte onze dienbladen en vervolgde onze weg op weg naar het juiste lokaal. Ester kwam naast me lopen en vroeg zo zacht dat de andere het niet konden horen: 'wat was dat daarnet?'
Ik haalde luchtig mijn schouders op, wanneer ik een complete leugen zou vertellen zou ze het door hebben dus verdoezelde ik de waarheid – wat dat ook mocht wezen – onder een luchtig lachje.
'Ik dacht dat ik die beer zag bewegen, dus was ik nieuwsgierig.' Ester schudde verwart haar hoofd.
'Wat is er toch met je aan de hand vandaag Guin? Je bent hartstikke afwezig en gedraagt je raar.' Ik trok verontwaardigt een wenkbrauw op.
'Zegt degene die plechtig had beloofd geen relatie aan te gaan voordat ze afgestudeerd was en vanochtend met haar nieuwe "Boyfriend" voor ons verschijnt en hem omhelsd alsof ze hem in geen jaren meer heeft gezien.' Nu was het haar beurt om verontwaardigt te kijken, maar ze snoerde me niet de mond. Gelukkig. Dat was iets wat ik nu echt niet aan kon. Haar enige reactie was het schudde van haar hoofd wat haar felrode haar liet golven als sidderende vlammen.
'Ik hoop dat je ons in vertrouwen neemt met wat voor problemen je hebt Guin.' Ja, dat zou ik ook wel willen. Maar aangezien ik zelf niet eens kon verklaren wat het probleem was kon ik hun er moeilijk lastig meevallen. Er viel niet veel meer over het onderwerp te zeggen dus liepen we in stilte door de gangen naar het lokaal toe. Ester, Sharon en Brandon waren druk aan het kletsen, totdat hij halverwege ergens een gang insloeg. Ester en Brandon namen nog snel afscheid van elkaar en Sharon nam nu haar moment om mij uit te horen.
'Wat ben je stil Guin. Wat is er toch?' Sharon was echt het overbezorgde typje, soms was dat best irritant. Ik haalde vermoeid mijn schouders op. 'Niks, ik ben gewoon een beetje moe, dat is alles.' En dat was niet eens gelogen. Het voelde alsof ik twintig kilo lood met me meezeulde.
Sharon was dan wel overbezorgd, maar ze had door dat er dit keer echt iets aan de hand was. Ze bestudeerde me met samengeknepen ogen, maar ging er niet verder op in. Ze wist dat ze de discussie niet van me zou winnen, dus liet ze het gelukkig voor wat het was. De rare "droom" wat ik de gebeurtenis noemde (wilde geloven) knaagde aan mijn binnenste en liet me niet meer gaan. Alsof het zijn tanden erin had vastgezet en het vertikte om ook maar een millimeter zijn kaken te openen.
'Je wilt er duidelijk niet over praten...' Ik knikte, dat klopte inderdaad. Dit was gewoon een gekke droom, meer niet. We struinde het lokaal binnen, Sharon kwam naast me zitten en Ester achter ons. Deze les had geen vaste plekken, god zij dank. We pakten onze spullen op tafel en draaide ons om naar Ester. We kletsten nog even totdat meneer Stanley binnenkwam met een stapel nakijkboeken.
'Goede middag iedereen. Het is de bedoeling dat vandaag dit hoofdstuk afgerond is en dat we de volgende les aan het volgende hoofdstuk kunnen beginnen.' Dat was niet zo moeilijk voor me, de meeste opdrachten had ik al afgerond. Wiskunde was een van mijn beter vakken, maar dat betekende niet dat ik het een leuk vak vond. Met veel tegenzin pakte de gehele klas zijn arsenaal aan wiskundeboeken, schriften, pennen, poloden, gummen, rekenmachines en geodriehoeken.
Stanley had van alles uitgelegd over de lesstof van vandaag, maar wij drieën letten niet op. Sharon leidde me daarvoor teveel af met "geweldige" kleding die ze graag voor zichzelf wilde halen en Ester zat in de zevende hemel dagdromen over Brandon hun namen tekenend in haar schrift met een hoop hartjes eromheen. Het had wel iets ironisch.
Aan het einde van de les had meneer Stanley als gewoonlijk nog wat stennis geschopt over het feit dat onze klas te "rumoerig" was en sprak net als elke andere les ervoor uit dat hij sterk hoopte dat wij de volgende les meer ons best zouden doen om rustiger te werken. Het schuiven van stoelen en steunde en zuchtende klasgenoten kondigde het einde van onze schooldag aan. 'Eindelijk naar huis!' riep Ester opgewekt terwijl ze snel al haar spullen in haar tas propten.
'Halleluja, weer een dag overleefd,' pufte ik vermoeiend wrijvend in mijn ogen. Misschien had ik vanmiddag tijd om uit te vogelen wat er vannacht was gebeurd. Ik had besloten dat ik Ester en Sharon nog niks zou vertellen, voordat ik het écht had uitgevogeld wat er was gebeurd.
'Laten we hier niet langer één minuut verspillen en onze jassen pakken!' In een wervelende haast stormde we opgelucht ratelend over wat we die middag zouden gaan doen naar onze kluisjes waar we onze boeken dumpten en inruilden voor onze jassen.