Dimensionauts Deel 1

Hoofdstuk 1.

 Hoofdstuk 1.

Een zachte bries speelde met mijn lange donkere haren, deed ze ritselen, als een oneindig plagend spel. De herfst begon zijn sporen al achter te laten en de bladeren begonnen rood en geel te kleuren. De geur van de beginnende herfst vulde mijn neus. Heerlijk.
'Guin daar ben je!' De ruwe stem van Sharon rukte me uit mijn vredige staat van zijn terug in de harde realiteit van een schoolgaande tiener en ik zuchtte geërgerd. Gelijk vulde het geluid van dicht klappende kluisjes en giechelende tieners mijn oren. De geur van zwetende mensen zorgde ervoor dat de misselijkheid me bleef achtervolgen als een donkere schaduw. Even sloot ik mijn ogen en probeerde me weer de heerlijke geur van de buitenlucht voor te stellen. Het was een vergeefse poging. De herinnering aan het examenjaar waar we momenteel inzaten besprong me en klampte zich zo strak aan me vast dat ik bijna geen adem kon halen. Misschien was de druk voor de examens niet voor iedereen zo hoog als voor mij, maar ik was het type dat geen genoegen nam met een zeven. Waarom? Het was een soort drive in me die me bleef achtervolgen totdat ik werkelijk alle leerstof uit mijn hoofd kende en ik wel een tien moest halen. Maar zodra er maar een herinnering aan het marktplein van vannacht uit mijn zeer realistische dromen de kop opzette, verbleekte zelfs de naderende eindexamens tot een zielig klein kiezeltje.
Zuchtend staarde ik de verhitte Sharon aan die op me af kwam rennen. Wat was er zo belangrijk dat Sharon hollend op me afkwam als een bezetene? Misschien dat de examens naar een later tijdpunt van het jaar waren verplaatst?
Ik stond bij m'n kluisje en draaide me nog half slapend om. Het fijne extra cadeautje dat je krijgt tijdens je tienerjaren is het altijd moe zijn. Niemand leest je de kleine lettertjes voor of geeft je een kleine waarschuwing. Slaap lijkt ons achterna te zitten net als de blonde wervelwind verderop in de gang, mijn beste vriendin Sharon.
'Ik zocht je,' zei ze hijgend, slippend tot stilstand komend.
Ik trok een wenkbrauw op en hield met veel wilskracht een opkomende gaap op afstand.
'Oh ja? Waarom?'
Sharon keek me samenzweerderig aan en likte over haar lippen.
'Omdat ik goed nieuws heb!' Even steunde ze met haar handen op haar knieën hijgend van de "zware tocht" door de gangen heen.
Ik laste een strategische stilte in en kneep mijn ogen tot spleetjes.
'Wil ik het echt weten?'
Ze keek me geheimzinnig aan. 'Hm, misschien, misschien niet. Maar ik ga het je toch vertellen.'
Ik rolde met mijn ogen, Sharon had vaak "belangrijk nieuws" dat niet meer bleek te zijn dan het oh zo geweldige nieuwe shirt dat ze de laatste avond had gekocht.
Maar ze had verrassend nieuw nieuws.
'Ester heeft een vriend!' De nare "droom" van vannacht glipte voor een moment weg, nam eindelijk niet meer al mijn aandacht in beslag. Dit had al mijn aandacht en zeker iets wat ik niet had aan zien komen.
'Wacht wat. Ester? Een vriend? Ik dacht dat ze geen relatie wilde voordat ze geslaagd was?' De slaap was verdwenen en ik was een en al oor voor Sharon. Nu we het over Ester hadden, waar was ze eigenlijk? En waarom kwam Sharon me dit geweldige nieuws enthousiast aan mij vertellen en niet Ester zelf? Waarom wist Sharon het überhaupt eerder dan ik? Onwillig stak er toch iets van jaloezie binnen in me.
Sharon grijnsde breed.
'Ja, dat had ze ons ook wijsgemaakt. "Geen vriendjes voordat ik geslaagd ben, dat leidt alleen maar af!"' citeerde Sharon Ester met een hoog bekakt stemmetje.
'Sharon!' hoorde we grauwend door de gang. Sharon zette grote ogen op. Dat gezicht betekende maar één ding: Sharon had iets uitgehaald wat ze niet had moeten doen. Daar was het antwoord op mijn vraag waarom Sharon mij dit kwam vertellen en niet Ester zelf. Een brede grijns kon ik niet onderdrukken.
'Oh shit, snel verstop me.' Woest als een leeuw marcheerde Ester door de gang, rood haar vloog om haar heen als de manen van een leeuw, duwend dwars door de mensenmassa heen. Gesprekken vielen stil en gingen over in fluisteringen en geroddel over het tafereel dat voor zich afspeelden. Sharon sprong achter mijn rug en dook een beetje in elkaar, bijna iedereen in de volgestouwde gang keek nu naar ons. Als het om sensatie ging in de schoolgangen was elke tiener hetzelfde; ze wilde geen enkele seconden missen. Vandaag waren wij de "sensatie van de dag" tja je moest iets van afleiding hebben tijdens je saaie middelbare schoolperiode.
Achter me voelde ik hoe Sharon in elkaar kromp. Ik was een halve kop groter dan Sharon dus kon ze zich er makkelijk achter verschuilen. Esters lange rode haar wapperde achter haar aan en haar groene ogen stonden fel van de woede terwijl ze met stevige pas op ons afkwam rennen. Met haar tempo stond ze in een mum van tijd voor me. Ze sloeg haar armen voor zich over elkaar.
'Sharon ik weet dat je achter Guin staat, toon je ballen en kom nú tevoorschijn voor ik je aan je zielige haren door de gang heen sleur!' Geen reactie. Ester hield van de dramatiek en zeker voor publiek. Achter me voelde ik Sharon verstijven. Sharon kon haar mond nooit houden, het was haar eigenschuld.
'Ik zie je blonde haar achter Guin uitsteken. Aangezien ik toevallig weet dat Guin haar haar niet heeft geverfd, moet jij het zijn.' Een diepe zucht vanachter mijn rug weergalmde door de muisstille gang. Iets wat zeer zeldzaam was voor deze school op dit tijdstip.
'Oké, oké,' Sharon stapte achter mijn rug vandaan en keek een beetje schuldbewust. 'Ik weet dat ik beloofd had niks te zeggen, maar ik kon het niet laten! Geef toe, je kunt dit haast in de geschiedenisboeken zetten, zo een wonder is het dat jíj een vriend hebt!' Ester werd zowaar nog wit heter van woede. Ik begon misschien een klein beetje medelijden te krijgen met Sharon.
Esters bovenlip trilde.
'Ik wilde het haar zelf vertellen, jij kan ook nooit een geheim bewaren.' Grommend trok ze haar bovenlip op. Ze had echt iets weg van een leeuw. En ze had gevoel voor dramatiek. Misschien kon ze auditie doen voor de musical The Lion King.
Sharon kromp in elkaar, 'ik weet het, het spijt me.'
'Met een excuus koop je niks.' Het kon niet meer zo langer door gaan, waar ging dit over? Hoe oud waren we? Stelletje kleuters.
'Meiden, we weten beide dat Sharon niets maar dan ook echt níéts voor zichzelf kan houden, dus Ester laat het gaan. Sharon is gewoon zo, net zoals dat ze niet de slimste is, dat weten we ook allemaal,' Sharon keek me nijdig aan toen ik haar zowaar dom noemde, maar het was om haar zootje op te ruimen. Onze mede studenten in de gang vonden het tafereel van drie meiden die bekvechten over een jonge behoorlijk amuserend. Waar ging het toch heen met de wereld? Nooit gedacht aan privacy? Waar was de deur die we dicht konden trekken? We konden ons moeilijk met z'n drieën in een kluisje proppen.
Ester kwam iets tot bedaren maar liet het nog niet helemaal gaan.
Tring! De schoolbel ging. 'Gered door de schoolbel...' zei ik half zuchtend. De verstopte gang van leerlingen begon een beetje opgang te komen.
Ik had wel grotere zorgen aan mijn hoofd dan dat gekibbel van die twee over wie mij het nieuws eerst zou vertellen. Ik had een mysterie op te lossen. Zoals bijvoorbeeld wat dat tafereel van vannacht was en wie die jonge is, dat gevoel toen onze ogen elkaar ontmoette, zoiets had ik nog nooit gevoeld. Niet in een droom en niet in het echt. Ik moest gewoon weten of hij echt bestond. Misschien was het wel een voorspellend visioen geweest. Ik moest er toch echt een label aan plakken, mijn hersenen zouden anders doordraaien.
Sharon en Ester keken elkaar nog steeds boos aan.
'Dit gesprek wordt vervolgd, Sharon.'
'Als je dat maar weet,' voegde Sharon eraan toe, waardoor Ester haar nog bozer aankeek. Ik wist niet dat ze nog bozer kon kijken, maar dat bewees ze net. We strompelden naar het lokaal toe, ik in het midden om ervoor te zorgen dat ze elkaar niet om de keel vlogen. Het label "buffer" was me op het lijf geschreven en daar moest ik ook vaak gebruik van maken bij de twee meiden naast me. Onderweg ging het gekibbel gewoon door en ik was ergens midden in het gesprek de tel kwijtgeraakt en staarde nu voor me uit. Ik hoopte dat we snel bij het lokaal zouden zijn en mijn gebeden waren verhoord, voor ons verscheen het lokaal en ik was nog nooit zo blij geweest om naar binnen te lopen en op mijn gebruikelijke plek aan de linkerkant van het lokaal bij het plafondhoge raam te gaan zitten. Ester en Sharon gingen achter me zitten, nog steeds ruziënd. De plek naast me was leeg en dat vond ik eigenlijk wel prettig. We hadden een vaste opstelling gekregen, nadat er te veel klachten binnenkwamen over onze klas, dat we 'te druk' waren. Ik zelf zou dat nooit gezegd hebben. Nou was de opstelling ook niet al te best, aangezien ze Sharon en Ester naast elkaar hadden gezet. Vooral vandaag niet. De eindeloze stroom van nijdige woorden werd ik langzamerhand zat en ik draaide me grommend om. 'Wanneer houden jullie eens eindelijk op met ruziën?'
Ze stoorde me tijdens mijn gepieker dus dit gekibbel moest stoppen.
'Nooit!' zeiden ze in koor. Ik rolde met mijn ogen, die twee waren te vermoeiend. Waar ging het nou eigenlijk over?
Onze Nederlands docent, mevrouw Vasant kwam binnen met een stapel boekjes. Dat voorspelde niks goeds, waarschijnlijk weer stomme opdrachten. In mijn gedachten rolde ik met mijn ogen.
'Goede morgen iedereen. Wat zien jullie er allemaal uitgeslapen uit.'
Hilarische tienergrap. Echt ik lag in een deuk.
Ik keek om me heen en de helft van de klas zat onderuit gezakt, moe voor zich uitstarend. Onze mentor, mevrouw Meyer, vond dat we te weinig slaap hadden en had dat dus blijkbaar naar iedere docent van ons gemaild. Waarom? Geen flauw idee, misschien speelde haar moedergevoelens op en was dit een wanhopige poging om alle docenten ons aan te sporen om eerder naar bed te gaan.
Mevrouw Vasant, onze Nederlands docent vond het blijkbaar grappig om daar een grapje over te maken. Poging mislukt. Toen niemand een fin verroerde schraapte ze haar keel en trok haar leistenen grijze jasje recht. 'Goed, vandaag beginnen we met dit stencil,' vervolgde mevrouw Vasant. 'Mevrouw gaan we niet eerst lezen?' riep Marvin door de klas een lieftallige klasgenoot die menig docenten graag wel eens de nek om wilde draaien vanwege zijn "onbeschaafde" gedrag.
Mevrouw Vasant corrigeerde wat ze had gezegd. Ieder pakte zijn boeken en na wat gestommel werd het dan eindelijk echt stil. De momenten dat we op school lazen, greep ik met beide handen aan. Lezen vond ik heerlijk. Zeker als we zelf mochten kiezen welk boek we lazen. Het kwartier vloog voorbij, maar de rest van de les duurde helaas wat langer. Voor ons lag nu een stencil met lappen tekst waar we voor onze eigen bestwil een samenvatting over moesten schrijven. Net als velen klasgenoten die rumoerig met elkaar klooiden en giechelden had ook ik andere plannen.
Met een vlugge blik op mevrouw Vasant te hebben gericht draaide ik me om naar Sharon en Ester. Tijdens het lezen, wanneer mijn gedachtes eindelijk even afgeleid waren van mijn gepieker, besefte ik dat ik nog niet eens wist wie Esters vriend was, hoe hij heette, hoe ze elkaar hadden ontmoet en of hij überhaupt hier naar school ging.
'Ester,' ik keek nog eens achterom of ik zacht genoeg fluisterde, en Ester keek op.
'Dus wie is je mysterieuze vriend? En hoe kan het dat je onder onze neus zonder onze weet hem hebt leren kennen?' Ze keek blozend op en Sharon staarde Ester informatie belust aan.
'Eh, hij heet Brandon en zit hier ook op school...' Haar keel was een beetje schor.
Ze fronste haar wenkbrauwen even en sloeg haar onzekere blik neer op haar handen waarmee ze aan haar papier friemelde. Brandon... die naam kwam me zo bekend voor...
'Ik ben hem een keer tegen het lijf gelopen toen ik in de schoolbibliotheek aan het studeren was voor wiskunde,' ze slikte en vervolgde haar verhaal, 'het was een onderwerp wat me niet zo goed lag, dus bood hij me aan te helpen met studeren. Hij schijnt heel goed in wiskunde te zijn.' Haar ogen lichtte op toen ze dat zei.
'En toen kwam van het een het ander,' maakte Sharon haar verhaal vrolijk af. Ester knikte. Ze leken hun ruzie al te zijn vergeten.
'En waarom heb je ons dit niet eerder verteld?' we waren al vriendinnen zo lang ik me kon heugen, we vertelde elkaar alles dus waarom dit zolang voor ons verzwegen kon zijn gebleven vond ik wel apart.
Ze haalde schuldig haar schouders op. 'Ik wist niet zo goed waar het heen zou leiden en wilde het eerst voor mezelf op een rijtje zetten...' Sharon vond de stemming te somber worden dus zei ze vrolijk: 'maar goed, vertel ons álles over hem! Hoe ziet hij eruit? Waar houdt hij van? Hoe ziet hij eruit?' Smachtend keek ze Ester aan met haar vuisten onder haar kin gevouwen.
Ester moest lachen, 'wacht maar af, jullie zullen hem zo zien.'

Als eerste verlieten we het Nederlands lokaal. Ester en Sharon leken even hun akkefietje te zijn vergeten en god wat was ik daar blij om. Ik zou niet weten hoe ik anders de lunchpauze door zou komen. Waarschijnlijk kon je me daarna naar het gekkenhuis sturen. Of misschien kon je me dat nu al.  

**********

A/N

Ook dit hoofdstuk heb ik veranderd, verbeterd ten opzichte van de eerste versie. Hopelijk vonden jullie het leuk. Ik ben benieuwd naar jullie mening!