Dimensionauts Deel 1

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5.

Ondanks dat ik zonder Ester en Sharon nu Godsdienst had, was ik toch naar school gekomen. Hiervoor hadden we tekenles samen gehad en het briefje met het adres waar ik straks langs zou gaan brandde sterk in mijn zak. Ondanks de afleiding had ik me toch kunnen focussen op de les, tekenles was de leukste les van de gehele week en ook het belangrijkst voor mij. Stel, maar dan ook echt stel dat ik naar een kunstacademie zou willen was een portfolio toch echt belangrijk en liet tekenles nou de beste les zijn om die op te bouwen.
Met mijn boeken in mijn hand strompelden ik het leslokaal binnen. Een aantal studenten zaten al aan een tafeltje en ik knikte er een paar kort toe. Mijn mede klasgenoten tijdens deze les waren niet echt mijn vrienden, Jasmin was mijn samenzit maatje voor deze les, maar ze was nog nergens te bekennen. We waren niet zo close als ik met Sharon en Ester was, maar we konden wel lol maken tijdens deze les.
De enige reden waarom dat ik voor dit vak had gekozen kwam door de docent die de les interessant maakte. Hij behandelde naast Godsdienst ook mythes zoals de Griekse mythologie, iets wat me wel interesseerde. Hij behandelde niet alleen de oppervlakkige dingen maar ook de geschiedenis rond en om het geloof en de oorlogen die uit naam van godsdiensten zijn gevochten. Zelf was ik niet gelovig, althans niet op die manier. Ik geloofde wel in íéts, maar wat dat dan precies was... Niet de God die in de Bijbel beschreven werd in ieder geval.
Ik nam plaats aan een tafel naast een van de hoge boogramen die het warme zonlicht binnenlieten stromen en sloeg mijn tekenblok open. We hadden nog tien minuten voordat de les begon, dus besloot ik die tien minuten tekenend door te komen. Uit mijn rugzak graaide ik mijn potloden zet tevoorschijn. Ik pakte het middelste potlood, een HB-potlood en begon een ruwe schets te maken. Een warme zonnestraal verwarmde mijn papier en ik genoot van dit moment.
'Wat ben je aan het tekenen?' ik schrok op van een zware stem en keek recht in twee bruine ogen. Ogen die ik hier niet had verwacht. Ik was zo opgegaan in het tekenen dat ik niet had gehoord dat er iemand naast me was komen staan. Een bovenmaats gespierd lijf schoof de stoel naast me naar achteren alsof het niets woog en nam plaats. Ik trok een wenkbrauw op, negeerde zijn vraag compleet en zei: 'sorry, maar die plek is al bezet.' Jasmin kon elk moment binnenkomen en ik had haar liever naast me dan Brandon. Hij kneep zijn ogen samen en keek op de tafel, onder de tafel, op de rugleuning van zijn stoel en zei: 'Ik zie nergens staan dat deze plek bezet is.' Nonchalant haalde hij zijn schouders op en zakte achterover op de stoel. Hij had besloten te blijven zitten waar hij zat.
Mijn irritatie begon te groeien. Waarom kwam hij naast me zitten? Waarom deed hij zo zijn best om naast me te kunnen blijven zitten en deed hij alsof hij de stille hint niet snapte?
'Als je eerder in deze les had gezeten had je geweten dat Jasmin daar altijd zit.' Waarom was het ook zo dat hij nu pas deze les volgde? Hij was nieuw op deze school, maar niet zo nieuw.
Hij draaide zich om naar mij, boog zich voorover waardoor zijn magische hanger onthuld werd en hij keek me aan, 'voor Jasmin is er nog genoeg plek toch?' voor en achter ons waren de tafels nog leeg. Brandon wist wel hoe hij het bloed onder mijn nagels vandaan moest trekken. Waarom had Ester ook alweer met hem een relatie aangeknoopt?
'Voor jou ook,' ik beet mijn kaken strak op elkaar.
In Brandons ogen glinsterde een geamuseerde twinkeling en ik kreeg de neiging om hem aan te vliegen. 'Als ik niet beter zou weten, Guinever, lijkt het wel alsof je me weg wilt hebben.' En dat was ook zo!
'Er ligt meer waarheid in wat je zegt dan dat je denkt.' Ik keek hem nijdig aan. Hoofdschuddend glimlachte hij vermaakt.
'Oh oh oh, wat jammer. Er zijn zoveel studenten hier die graag met je zouden ruilen van plek en toch kies ik ervoor om naast jóú te zitten. Je zou je vereert moeten voelen.'
'Net zoals Ester zich vereert moet voelen dat jij jezelf haar vriend noemt?' Ik trok een wenkbrauw op en keek hem star aan. Hij reageerde niet. Mijn hoofd kantelde ik beetje en in mijn ooghoek verscheen een gestalte die ik bijna kon omhelzen, Jasmin! En meneer Wayland... Hij sloot de deur achter Jasmin en Jasmin huppelde snel naar ons toe. Haar eerst vrolijke ogen vulde zich met verbaasdheid toen ze zag dat er iemand naast me zat. Iemand waar ze haar kastanjebruine ogen net iets te lang op liet rusten.
'Mevrouw Pearson, als u ook plaats wilt nemen kunnen we beginnen,' ze schrok op uit haar verstarring en snelde naar ons toe. Ze nam ritselend plaats achter ons, er was geen tijd meer om verder in discussie te gaan over wie er naast me mocht zitten en wie niet. Dus zat ik het komende uur opgescheept met Brandon. Waarom me dat zo irriteerde? Hm, ik wist het niet zeker, maar er was iets aan hem wat ik niet vertrouwde. Hij hield iets achter en als er iets was wat ik haatte was het wel geheimen. Een klein beetje ironisch was dat wel. Zelf wist ik ook heel goed geheimen te bewaren, maar dat negeerde ik in deze situatie. Het irriteerde me dat ik Brandon niet kon doorgronden. Zeker als het kon betekenen dat hij geheimen had voor Ester. Dan trad mijn beschermende karakter weer op.
Ik draaide me vlug om naar Jasmin. 'Hé, sorry ik probeerde je plek vrij te houden maar Brandon,' ik keek hem even vuil aan, 'vond dat het zijn recht was om jouw plek in te nemen.' Ze giechelde even en haar wangen werden rood toen Brandon zich ook omdraaide en haar aankeek met fonkelende ogen. Hij haalde een hand door zijn golvende bruine haar en dat zorgde ervoor dat Jasmins wangen nog roder werden.
'Ik wist niet dat dit jouw plek was, anders was ik er nooit gaan zitten.' Oh nou werd hij helemaal mooi, eerst beweren dat die plek van niemand was en dat Jasmin genoeg keuze had en vervolgens zeggen dat hij het niet wíst? Als hij niet zo'n beer van een vent was dat letterlijk ieders aandacht trok, zowel meiden als jongens, had ik hem een klap verkocht.
Een schattig lachje verscheen op haar lippen de kuiltjes in haar wangen maakte haar nog schattiger, 'het geeft niet hoor.' Bescheiden, heel bescheiden Jasmin. Waar is die pit die ik van haar kende?
Ze richtte nu haar aandacht op mij, 'Guin, ik hoorde dat je van het weekend in het ziekenhuis lag. Hoe gaat het met je? Wat is er gebeurd?' Brandon richtte al zijn aandacht op mij en boorde zijn ogen in de mijne. Onzeker schoof ik heen en weer op mijn stoel.
'Eh, ja dat klopt,' ik likte over mijn lippen, 'ik had een stom fiets ongeluk, maar er is niets ernstigs aan de hand hoor. Ik voel me prima.' Ik voegde er een klein lachje aan toe om Jasmin gerust te stellen.
Brandon vernauwde heel subtiel zijn ogen. 'Wat is er gebeurd dat je in het ziekenhuis door een fietsongeluk belandde?' vragen, zoveel vragen die ik niet wilde beantwoorden.
'Ik ben flauwgevallen. Ik weet het zelf niet eens precies,' ik haalde mijn schouders op en zuchtte, 'ik werd wakker in het ziekenhuis. Meer weet ik eigenlijk niet.' Brandon leek niet te zijn gerustgesteld. Jasmin legde geruststellend een hand op mijn arm.
'Zolang het nu maar beter met je gaat.' Ik knikte en glimlachte naar haar.
'Was er echt niet iets aparts? Voelde je je niet anders? Misselijk misschien?' Brandon bleef graven, iets wat me irriteerde en me ook op mijn hoede stelde. Waarom wilde hij het zo graag weten?
'Mevrouw Wakefield en meneer Knightville, willen jullie misschien iets delen met de rest van de klas?' Ik schrok op bij het horen van mijn naam en draaide me vlug om. De gehele klas hield ons al als aasgieren in de gaten, maar nu voelde ik bijna hun ogen zich in mijn vlees boren. Het bloed vond zijn weg naar mijn wangen en kleurden het dieprood. Brandon draaide zich daarentegen koeltjes om en zei heel nonchalant: 'het is niet iets wat de rest zal interesseren, meneer. Dus we zullen het u besparen.' Meneer Wayland trok een wenkbrauw op, maar besloot er niet op in te gaan. Verstandig. Hij schraapte zijn keel en pakte zijn verhaal weer op. Zacht geroezemoes ontstond er in het lokaal maar zodra meneer Wayland zijn keel schraapte werd iedereen direct weer stil. Hij was een van de weinig docenten die dat voor elkaar kreeg, hij had een soort natuurlijk gezag dat hij uitstraalde.
'Goed, Adam en Eva,' meneer Wayland pakte een krijtje vast en schreef de namen in grote letters op het bord, het gekras van krijt op het bord was mijn favoriete geluid – kuch niet echt, 'de eerste man en vrouw op aarde, volgens de Hebreeuwse Bijbel. Genesis vertelt dat God Adam schiep door leven te blazen in het "stof der aarde". Later creëerde Hij Eva uit een rib van Adam. God had met de mens het volgende doel: "Hij zegende hen en zei tegen hen: 'Wees vruchtbaar en word talrijk, bevolk de aarde en breng haar onder je gezag: heers over de vissen van de zee, over de vogels van de hemel en over alle dieren die op de aarde rondkruipen."' Daarmee luidde hij het thema van vandaag in.
Ondanks de enthousiaste manier van vertellen van meneer Wayland dwaalde mijn gedachten af naar de schets die ik aan het maken was. Ik voegde wat lijntjes toe, bracht wat schaduw her en der aan en de schets begon vorm aan te nemen. Vaag hoorde ik iets over het "Paradijs genaamd Eden" iets over de "boom van de kennis van goed en kwaad" en iets over de "zondeval". Brandon naast me luisterde geboeid.
'Guinever, kan jij me dat misschien vertellen?' iedereen richtte zijn aandacht op mij en ik voelde hoe het bloed voor de tweede keer deze les naar mijn wangen stroomde. Ik was zo in mijn eigen wereld op gegaan dat ik de vraag van meneer Wayland niet gehoord had en nu stotterde ik een tijdrekkende 'ehh...' uit.
Brandon boog zich naar me toe en zei op fluistertoon: 'Lilith is volgens het 9e eeuws joods geschrift genaamd het "Alfabet van Ben Sira" de eerste vrouw van Adam geweest.' Gaf hij me nou zojuist het antwoord? Waar had ik deze hulp aan verdient? Maar omdat de klas en meneer Wayland me nog steeds afwachtend aanstaarde herhaalde ik keurig wat Brandon me net had ingefluisterd.
'Correct, u bent goed op de hoogte mevrouw Wakefield.' Ik glimlachte flauwtjes om het niet terechte compliment en deed zowaar iets wat ik niet had verwacht van mezelf.
Fluisterend boog ik me naar Brandon. 'Dank je, dat was aardig van je. Je had me niet hoeven helpen.'
Brandon draaide zich naar me om, 'nee dat had ik inderdaad niet hoeven doen, Guinever. Maar ik ben niet je vijand.' Zijn donkerbruine ogen stonden zachtaardig, waardoor ik me iets ontspande. Hij haalde een hand door zijn keurig in de war gemaakte bruine lokken en boog zich dicht naar mijn oor. De geur van kaneel en sandelhout drong diep in mijn neus. Ik wilde het niet toegeven, maar die jonge rook lekker.
'Een tip voor de volgende keer, teken liever in je eigen tijd de man van je dromen.' Al het bloed trok weg uit mijn gezicht om zich vervolgens te verzamelen op mijn hoge jukbeenderen en een warme gloed uit te stralen. De derde keer deze les. Ik was op dreef. Mijn ogen sperde zich wijd open en ik klapte mijn schetsboek iets te hard dicht. Ik wist het niet zeker, maar volgens mij verscheen er een subtiele grijns op zijn gezicht en ik begon zwaar te twijfelen of ik hem toch niet als de vijand moest beschouwen. Niet omdat hij echt onaardig was, nee, puur omdat hij me meer in de gaten hield dan ieder ander persoon. Meer dan normaal was.
'Verschillende verhalen doen zo hun rondes, maar hoe is dit ontstaan?' Meneer Wayland keek de klas rond, zijn grijze ogen rustte net iets langer op mij wat me snel mijn blik deed afwenden. Het antwoord wist ik niet en ik had geen zin om mijn naam nog eens door de klas te horen galmen.
Naast me bewoog het grote gespierde lijf van Brandon zich. 'De legende van Lilith is ontstaan door het dubbele Bijbelse scheppingsverhaal in Genesis 1 en 2. Het duidelijke verschil tussen beide verhalen leidde tot een interpretatie dat Adam vóór Eva een andere vrouw gehad moest hebben. Dat moest Lilith zijn geweest, die net als Adam was geschapen uit het stof van de aarde.'
Alle ogen van de klas richtte zich verbaasd en een paar ook smachtend op naar Brandon. Waar had hij deze kennis opgedaan? Niet ieder persoon, zeker niet zo een type als Brandon, wist normaal gesproken hier zoveel over.
'Goed gesproken meneer Knightville,' hij knikte hem goedkeurend toe, 'het Alfabet van Ben Sira behoort niet tot de traditionele rabbijns Joodse bronnen. Het is geen deel van de Talmoed en het wordt ook niet beschouwd als een Midrash. Het is niet zeker wie Ben Sira was, maar het Jodendom noemt hem een satirische schrijver van parodieën en mogelijk een antisemiet. Volgens de Joodse, Islamitische en Christelijke religies waren Adam en Eva de eerste mensen.' Meneer Wayland klapte een keer in zijn handen en keek de klas rond. 'Maar wat vinden jullie? Welke versie geloven jullie en wáárom? Over twee weken verwacht ik een verslag van jullie die deze vragen beantwoorden.' Hij ademde diep in, glimlachte breed en haalde een hand door zijn vaalbruine haar dat al lichtelijke tekenen van ouderdom vertoonde.
'Doe goed onderzoek en ik kijk uit naar jullie verslagen.' Precies op dat moment ging de bel en zuchtend stapelde ik mijn boeken op elkaar, schoof mijn stoel naar achteren en stond op. Met een zwaai gooide ik mijn rugzak over mijn schouder en Brandon stond net op.
'Ik weet niet zo goed wat ik van deze opdracht moet vinden...' Jasmin stond peinzend op en zwaaide haar zwarte haar over een schouder en haar rugzak over de andere. Ik knikte vermoeid. Eerlijk gezegd had ik geen flauw idee welk verhaal ik moest geloven. Het waren verhalen, niemand van ons is erbij geweest dus niemand kan eigenlijk met zekerheid zeggen wat nou écht de werkelijkheid is. Dat vond ik wel het nadeel van dit vak. Het kwam neer op speculaties van anderen die de grote horde als de waarheid beschouwden en andere speculaties die een kleinere horde als de waarheid beschouwden. Maar wie had er gelijk? Misschien geen van allen.
Beramend beet ik op mijn zachte onderlip. 'Ik voel met je mee, ik heb geen flauw idee voor welke speculatie ik moet gaan...'
Brandon rees voor me omhoog en gooide ook zijn zware rugzak over zijn schouders, op een manier waar velen alleen van konden dromen, soepel en heel atletisch.
'Welk van de twee spreekt je het meeste aan?' heel even keek hij me onderzoekend aan en kantelde zijn hoofd schuin, 'voor die zou ik gaan.' Daarmee liet hij ons achter, grote passen brachten hem manoeuvrerend tussen de tafels door naar de uitgang van het lokaal. Jasmin kwam naast me staan en zuchtte zachtjes en staarde hem na.
'Waarom moet hij zo knap zijn?' De smachtende blik van Jasmin deed me ernstig fronzen.
Had ze serieus een oogje op Brandon? Op de vriend van mijn beste vriendin? Ergens kon ik haar geen ongelijk geven, maar een hopeloze liefde was het wel. Toch? Ik keek het klaslokaal rond en zag een paar overgebleven meiden met dezelfde blik als die van Jasmin Brandon nakijken. Goeie Goden, alstublieft help die arme Ester en laat de relatie van Brandon en Ester dit zootje tienerjagers overleven. Brandon stond dan niet hoog bij me in het vaandel, maar die gozer had me wel uit een beschamende situatie geholpen, dus had ik besloten hem een kans te geven.
Ik trok aan Jasmins arm om haar uit haar smachtende toestand te schudden en trok haar achter me aan.
'Kom, dan beginnen we alvast met dat heerlijke verslag dat over twee heel korte weken op het bureau van meneer Wayland moet liggen.' Met tegenzin liet ze zich met zich meesleuren naar de gang.
'Guin, waarom moet de wereld zo oneerlijk zijn?' vroeg Jasmin zwelgend in zelfmedelijden naast me. Ik trok haar nog steeds aan haar arm mee en daar moest ik veel moeite voor doen. Met stevige pas stapte ik door.
'Je zult deze liefdestragedie wel overleven. Ester en Brandon zijn gemaakt voor elkaar. Het spijt me Jasmin...' Ester is en bleef een van mijn beste vriendinnen en niemand, zelfs Jasmin niet, zou haar pijn doen.
Met een sip gezichtje slenterde ze naast me, 'dat weet ik Guin. Ik weet dat Ester je beste vriendin is en dit niet eerlijk is. Ik zou hem helemaal niet leuk mogen vinden.' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, dat klopt.' Haar gezicht werd zo mogelijk nog sipper en ik begon medelijden met haar te krijgen.
'Sorry dat was heel lomp van me. Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is dat er vast en zeker een andere super leuke hunk voor je rondloopt,' ik stopte midden in de gang en keek haar doordringend aan. Haar schouders hingen er verloren krom bij, haar armen hingen slap langs haar lichaam. Ik pakte haar handen in de mijne en kneep er zachtjes in.
'Eentje die van jóú houdt. Niet van iemand anders.' Of Brandon van Ester hield? Geen flauw idee, maar voor zijn eigen veiligheid zou het beter zijn dat hij dat wel deed. Als hij een gek spelletje met haar speelde wisten mijn vurige vuisten de weg zo binnen een ogenblik naar zijn smetteloze gezicht te vinden. Enorm gespierd of niet, deze mama beer vocht haar gevecht wel. Jasmin glimlachte triest, maar wel dankbaar.
'Dank je Guin.' Ik glimlachte warm naar haar en trok haar tengere lijf in een korte omhelzing. Jasmin was een lieve meid waarmee ik het goed kon vinden.
'Kom, dan gaan we naar de schoolbibliotheek. Ik vrees dat we veel research moeten doen voor dit verslag.' Jasmin knikte en trok een gek gezicht waar ik om moest lachen.
Zij aan zij strompelden we de gang door, groepjes mede studenten vermijdend, naar de schoolbibliotheek. Vaag kneep ik mijn ogen samen en zag door de slenterende tieners een lange gestalte naast iemand met vel rood haar staan.
Dat moesten Ester en Brandon zijn. Hij trok haar net naar zich toe voor een kus en ik schraapte mijn keel om Jasmins aandacht weg te trekken van het stel in de gang.
'Ik kan vandaag niet te lang blijven, ik moet nog iets doen.' Jasmin keek me aan, precies wat ik wilde.
'Oh geen probleem hoor, ik kan ook niet al te lang blijven, ik had mijn moeder beloofd om vroeg thuis te zijn.' Ik knikte en wierp kort een blik op Ester en Brandon en zag net hoe Brandon haar nog een warme lach toespeelde en toen verder de gang in beende, weg van haar. Van dezelfde kant als waar Brandon net naar toe liep kwam Sharon in tegengestelde richting op Ester afsnellen. En dat is waar ik onze koers ook op instelden.
'Ester, Sharon!' riep ik toen we ze naderden. Ze keken beide blij en kwamen op ons afsnellen.
'Hé meiden, hoe was Godsdienst?' Jasmin en ik rolde met onze ogen.
'Apart...' vlug wierp ik een korte blik op Jasmin, 'we moeten een verslag schrijven over wie de eerste vrouw van Adam volgens ons was.' Ester en Sharon trokken een wenkbrauw op.
'Dat is simpel,' Ester haalde haar schouders op, 'dat is natuurlijk Eva.'
Mijn vaste schouders rolde ik naar achter in de hoop de knopen losser te maken, van school kreeg ik spanning en spanning was slecht voor mijn gezondheid.
'Helaas is het niet zo simpel als jij net suggereert. Wij hebben vandaag een inzicht gekregen dat Lilith mogelijk de eerste vrouw van Adam geweest kan zijn.'
Jasmin knikte instemmend. 'Inderdaad, en nu moeten wij kiezen wie wij denken dat echt de eerste vrouw op aarde was.'
Sharon zuchtte dramatisch. 'Ik wens jullie meiden daar heel veel sterkte mee, ik zou echt niet weten voor wie ik moet kiezen...'
'Vertel mij wat... Dit wordt denk ik mijn eerste één in mijn leven.'
Ester stompte me tegen mijn arm aan. 'Guin zeg dat niet, jou kennende wordt die één van je aangevuld met een nul.' Vermoeid rolde ik met mijn ogen. Ergens had ze gelijk, vaak beweerde ik dat ik slecht geleerd had en slaagde er toch in om vervolgend een negen te halen. Maar dit was anders. Dit was geen leerwerk, maar een zeer vervelend verslag over mijn mening onderbouwd met valide argumenten.
'Maar goed,' begon ik om de aandacht van me af te halen, 'jullie hebben nu nog les toch?' Sharon en Ester knikte.
'Ja, helaas wel ik heb bijles...' Sharon liet haar schouders hangen en trok een sip gezicht wat me deed lachen.
'Oh oh lieve Sharon, misschien moet je dan ook een keer meer tijd stoppen in het leren van je leerstof in plaats van het leren van je tijdschriften.' Ze wierp me een boze blik toe. Ik was niet helemaal eerlijk teen haar. Ze had echt moeite met sommige vakken, maar het was ook echt een feit dat ze er gewoon te weinig tijd in stopte om het onder de knie te krijgen.
'Ik ben helaas niet gezegend met zulke slimme breinen als die van jullie,' ze stak haar tong uit en keek ons boos aan.
Ook Ester en Jasmin moesten daarom lachen. Ester werd gepusht door haar ouders om geweldige cijfers te halen zodat ze een beurs zou krijgen en Jasmin was ook zeker niet dom. Zij was het type dat zonder veel moeite zo door haar schoolleven heen manoeuvreert en met goede cijfers slaagt.
'Sorry meiden ik moet gaan, ik heb iemand bijles te geven,' op een manier dat alleen Ester kon zwaaide ze een pluk rood haar over haar schouder en zwaaide ons na. Sharon begon alleen maar meer te mokken bij de nadruk die Ester legde op "bijles geven". Ik klopte haar liefkozend op haar schouder.
'Het komt allemaal goed, blondje. Het komt allemaal goed.' Lachend draaide ik me om naar Jasmin en bij de tijd dat wij ons verder door de gangen begaven spoot het stoom uit Sharons oren. Wat was het toch makkelijk om haar te plagen.