Dimensionauts Deel 1

Hoofdstuk 15.

Hoofdstuk 15.

Mijn hart raasde als een bezetenen en de adrenaline gierde door mijn lichaam, klaar om me te verdedigen waar nodig was. Met... ja met wat? Het eerste wat ik zag waren blonde haren, in de war en vochtig van het zweet.
'Jason, gelukkig.' Even was ik opgelucht en nam ik diep adem. Hij had duidelijk ook klaar gestaan om de volgende klap uit te delen, maar was opgelucht toen hij mij zag.

'Guinever, ben je ongedeerd?' vroeg hij wild om zich heen kijkend. Hij had me aangestoken en ook ik stond als een bezetene om me heen te kijken. Op de achtergrond hoorde je mannen grommen en grauwen en metaal tegen metaal ketsen. Zijn blik viel op de snee in mijn keel en keek ernstig. Alleen ernstig, niet bezorgd, alsof ík een heel belangrijk díng was wat hij had moeten beschermen tegen de vijand. Hij was vandaag goed bezig met steken uitdelen. Maar gelukkig had lijkadem me niet diep gesneden en het bloed begon al een beetje te stollen. 'Hoe gaat het met die snee?' Automatisch voelde ik aan mijn keel. 'Het gaat wel, maar niet voor lang, zeker niet als ik niet snel een wapen krijg!'
Er viel naast ons een man op de grond en ik slaakt een gilletje. Gehaast pakte Jason een wapen uit zijn riem en stak het me toe.

'Hier, heb je een dolk.' Snel pakte ik het aan en hield het stevig vast, bang dat ik het zou verliezen. 'Pas op!' ik bukte en hij wierp een dolk in de borst van een aanvaller. En weer slaakte ik een gilletje. Op tv zag je zo vaak iemand vermoord worden, maar in het echt was het toch schokkender dan je zou denken. Je zag hoe het leven wegstroomde uit de ogen van degene die je doodde. Dat deed iets met je.

'Is hij... O-overleeft hij het?' vroeg ik stamelend.

'Geen idee, ik hoef het ook niet te weten eigenlijk.' En toen viel hij nog iemand aan. Ik gilde weer toen iemand me vast pakte en mijn mond snoerde met een hand. Ik riep van alles, schreeuwde, maar alles kwam eruit als gebrabbel. Jason was te geconcentreerd op zijn tegenstander dat hij mijn niet langzaam meegetrokken zag worden. Maar toen voelde ik de dolk in mijn hand en bracht het met een vloeiende beweging naar achteren en stak het in de borstkast. Waar kwamen die mannen vandaan? Het leken er steeds meer te worden. Ik stak nog een paar mannen neer, totdat ze allemaal dood, of zwaar gewond op de grond lagen. En ik vroeg me af waar ik dat geleerd had, misschien een vorig leven? De paarden stonden verderop te grazen alsof er niks aan de hand was.

'Dat waren ze dan,' gromde Conner die de laatste neerstak en onder het bloed zat. Hopelijk niet van zichzelf... 'Nu de sluier nog vinden.' Oh ja, dat moest ook nog gebeuren. Ik zat nog na te trillen op mijn benen, ik kon niet geloven dat ik zojuist een paar mensen had vermoord. Iedereen stond nog steeds paraat voor het volgende gevecht tussen de lijken van de mannen. Stuk voor stuk zaten ze besmeurd onder het bloed. Sommige hadden krassen in hun tuniek opgelopen, maar nooit helemaal door. Deze dingen waren behoorlijk sterk. Alleen moesten ze nog even iets aanpassen dat ook je hals beschermd was...

'Kom op jongens, dan gaan we verder.' Iedereen volgde Collin naar de paarden, manoeuvrerend langs de lijken en checkende of ze echt allemaal dood waren. Ik bleef in een soort trans als aan de grond genageld staan. Met grote ogen keek ik naar de bebloede dolk in mijn handen.

'Wat heb ik gedaan?' fluisterde ik.

'Jezelf verdedigt,' gaf iemand achter me antwoord. Ik draaide me om, met tranen in mijn ogen. Door een waas van tranen zag ik Jason staan. Maar eerlijk gezegd was ik nu liever alleen geweest dan met hém.

'Je hebt gedaan wat goed was,' probeerde hij me te kalmeren. Er welde een vlaag van woede op.

'Noem je vermoordden goed?' vroeg ik overstuur. Mijn stem schoot een octaaf omhoog. Alle emoties gierden door mijn lijf.

Hij ging verder: 'Wel als je jezelf ermee verdedigd. De keer dat ik iemand voor het eerst het leven had afgenomen reageerde ik precies zo. Iedereen reageert zo, maar het wordt beter. Je leert je emoties uit te schakelen. En het helpt dat je tegenstanders meestal spuuglelijk en onmenselijk zijn.' Even keek hij glazig voor zich uit.