Dimensionauts Deel 1

Hoofdstuk 11.

Hoofdstuk 11.

De Engels les van Mr. Grant ging tergend langzaam voorbij. Eerst gaf hij ons veel te veel opdrachten op en vervolgens zeurde hij over elke nies en neus ophaal die iemand maar ook maakte. Zijn gedrag deed behoorlijk afbreuk op zijn uiterlijk. Meerder meiden van de school bestempelde hem als "knap". Ik was het er niet helemaal mee eens. Dertig was voor mij toch echt veel te oud. Goed de combinatie van blauwe ogen en zwart haar had iets, maar daar bleef het bij.
Mr. Grant schraapte zijn keel en stond op. Hij sloot de les af en iedereen pakte snel zijn spullen in en ging rechtzitten.
'Oké,' hij wreef in z'n handen terwijl hij naar de tafel liep met een stapel boeken erop. Hier kreeg ik geen goed gevoel bij...
'Ik geef jullie een opdracht mee dat een examenonderdeel is,' (kort om doe dus extra je best), 'ik heb hier op tafel een stapel boeken liggen en jullie krijgen er allemaal een die jullie moeten lezen en natuurlijk leveren jullie daar een verslag over in. Omdat het Engels is verwacht ik alle, maar dan ook alle verslagen in het Engels op mijn bureau of postvak over vier weken.'
'Is het in het Engels?' vroeg Marvin. Duh, dat zei hij net, goedemorgen.
'Zoals ik net al zei: ja het is in het Engels en ga nou niet denken dat je alleen de film hoeft te kijken en daar je verslag over kan maken. Denk nou niet dat ik dat niet door heb, want dan ben je dom en heb je een examenonderdeel verknalt.' Oké, duidelijk... Hij keek streng de klas rond. Jammer, daar ging mijn plan om de film te huren en daar het verslag over te schrijven.
'Welk boek is het eigenlijk,' vroeg iemand achterin, ik kon niet goed zien wie het was.
'Ik denk dat jullie het verhaal grof wel kennen, het boek dat jullie moeten lezen heet: Romeo and Juliet.' Mr. Grant hield één van de boeken omhoog. Ah het boek over Ester en Brandon, de twee tortelduifjes. Was het toeval dat we het er vanochtend over hadden gehad?
Van alle boeken op aarde, waarom deze? Mr. Grant deelde de boeken uit en ik begon steeds meer tegenzin te krijgen.
'Kijk het boek even grof door om te kijken of erin gekrast of getekend is.'

Sharon ademde wanhopig in. 'Serieus? Ik ga dat boek nooit uit krijgen... En jij Guin?' Het klonk zo wanhopig dat ik bijna de neiging had om haar gerust te stellen. Maar dan moest ik mezelf ook geruststellen, want ik dacht precies hetzelfde.
'Nee echt niet. Ik was van plan om de film te gaan kijken totdat Mr. Grant zei dat dat niet slim was...' dat was nogal zacht uitgedrukt. Sharon moest lachen en Ester was er ook niet erg enthousiast over.

Achterin kuchte iemand zijn keel en een vinger rees de lucht in. 'Meneer? Er is in mijn boek gekrast en de achterkant valt er bijna af.'

Mr. Grant draaide zich om. 'Is het zo erg dat je het niet kan lezen?'

Melanie, het meisje die haar vinger omhoog stak, knikte weifelend. 'Nou eigenlijk wel.'

'Laat eens zien,' Mr. Grant pakte het boek van Melanie over en bladerde er doorheen. Je zou toch denken dat ze de boeken controleerde voordat ze het aan ons gaven? Blijkbaar dus niet.

'Ik geef je wel een andere, maar daarvoor moet ik even naar het magazijn. Als ik hoor dat jullie je als een stelletje kleuters hebben gedragen zwaait er wat,' zei hij voordat hij het lokaal verliet.

'Zolang hij maar op tijd terug is,' zei Marvin geïrriteerd. Hij had wel een punt.

'We hebben nog zeven minuten, dus dat komt wel goed,' mompelde ik terwijl ik op mijn horloge keek.

'Maar die man kan ook super lang wegblijven.'

'Ja oké.'

'Eh, maar ik ga gewoon weg als het tijd is, denk maar ik blijf hier zitten,' bromde Marvin.

'Dat doe je toch niet!' riep iemand.

'Wacht maar.' Gromde hij.

Na ongeveer twee minuten kwam hij met lege handen terug.