Dimensionauts Deel 1

Hoofdstuk 16.

Hoofdstuk 16.

Onze voetstappen galmde door de donkere gangen. Jason en de rest waren snel achter ons aangekomen, nadat ze de sluier hadden gedicht. We hadden ze opgewacht bij de poort. Maar op de terugweg was er iets aparts geweest. De lijken van de rovers waren verdwenen in het niets... En ook Jason en Conner hadden dat opgemerkt.
Gelukkig had het niet lang geduurd voordat ze achter ons aan waren gekomen, de wond begon steeds meer pijn te doen. Mijn wond zou zo verzorgt worden en misschien moesten ze ook maar even naar mijn hals kijken. Jason was woedend terug gekomen en had geen woord meer gezegd sinds we terug door de poort waren gegaan. Hayley had me een waarschuwende blik toegeworpen toen ik wilde vragen wat er was.

'Oh dat ziet er niet goed uit,' zei Keeth pijnigend. 'Keeth maak het niet erger dan het is, het valt namelijk best mee,' zei de zuster afkeurend. Ze verbond net de wond, nadat ze er een kruidenmengsel op had gesmeerd. Ook had ze dat mengseltje op de snee in mijn hals gesmeerd.

'Zo klaar,' zei ze en ze kwam overeind. 'Over een kwartiertje mag je het eraf halen.' Ze glimlachte even naar me. Ze was aardig.

'Oké, kan ik zo wel douchen?' vroeg ik. Een douch had ik dringend nodig.

'Ja tuurlijk. Maar wacht nog maar even een halfuurtje. Dan zijn de kruiden goed ingetrokken. Als je dan je verband afhaalt, mag je douchen,' antwoordde ze, terwijl ze haar spullen terug zetten in de rekjes. Ik zat ik de ziekenzaal. Er stonden twee rijen bedden met aan het einde een rek met allemaal potjes en andere spullen. Keeth was de enige bij me in de ziekenzaal, op de verpleegster na. De andere waren al naar hun slaapvertrekken gegaan om zich op te frissen. Jason had Keeth woedend aangekeken en gebromd dat ik onmiddellijk naar de ziekenzaal moest. Keeth had het neutraal opgevangen en me hierheen gebracht.

'Je mag gaan, nog veel beterschap,' zei ze glimlachend.

'Bedankt,' bedankte ik haar. Keeth leidde me naar buiten. 'Waar kan ik douchen?' vroeg ik.

'Hmmm...' Keeth dacht even na, 'ga maar bij de trainingszaal.' Hij bedoelde de kleedkamer waar ik me eerder had omgekleed.

'Oké is goed.' We liepen de trap af, naar de eerste verdieping. Aan het einden van de gang sloeg Keeth links af en ik ging naar de kleedkamer. Daar aangekomen deed ik de deurknop naar benden, maar de deur ging niet open. Ik rammelde nog een keer aan de deur, maar hij zat op slot. Shit. En nu? Ik moest bij m'n kleren kunnen, maar dat kon nu niet. Maar toen viel mijn blik op een stapeltje kleren in de hoek. Het was verborgen door de schaduw. Ik pakte het op, daar was mijn kleding dus. Waar moest ik dan douchen? Ik besloot langs de meiden te gaan, maar die deden allebei niet open. Waarschijnlijk stonden ze al onder de douch. Mijn enige optie was Jason, niet de beste maar misschien mocht ik daar douchen. Nog steeds beter dan Collin of Conner. Ik vervolgde mijn ronde. Aangekomen bij Jason klopte ik aan. Ik hield mijn hart vast, hopelijk deed hij wel open. Na een paar seconden schoot de deur open. Jason stond in de deuropening, met zijn tenue nog aan. Hij leunde met één hand tegen de deurpost en met de andere hield hij de deur vast. Nonchalant en sexy tegelijk. Een warm en tintelend gevoel verspreidde zich door mijn aderen. Zijn ochtendlicht blauwe ogen schenen feller in dit licht dan anders en lieten mijn blik niet meer los. Hoe kreeg hij het voor elkaar? Waarom bracht hij iets in me teweeg, wat ik zo hevig probeerde te negeren? In mijn hoofd gaf ik mezelf een harde klap voor mijn gezicht.
Waarom had hij nog niet gedoucht? En waarom had ik bij hem aangeklopt? Ik had ook tot thuis kunnen wachtten... maar daar was het nu te laat voor.

'Hai...' zei ik toen niemand wat zei.

'Hai, wat kom je doen?' vroeg hij monotoon. Zijn woede leek wat getemperd. Of het was schijn... wat voelde ik me hier toch gewild... was het nog te laat om weg te rennen?