Dimensionauts Deel 1

Hoofdstuk 10.

Hoofdstuk 10.

Gestommel drong door tot het zwarte landschap waarin ik me bevond. Vaag was ik me ervan bewust, maar kon het niet goed plaatsen.

'Psst Guinnie,' een vrouwelijke stem doorboorde mijn droomspinsels en rukte me verwildert uit mijn slaap. Een vaag geluid hoorde ik bij het raam vandaan komen. Ik spande mijn ogen aan om te kunnen zien wat mij riep.
'Wi-wie ben jij?' stammelde ik toen ik een donkere gestalte op me af zag komen. Pikkels sprong overeind en rende naar de gestalte toe.

'Ik ben het maar,' het licht flitste aan en Sharon keek me met een triomfantelijk lachje aan. Ze zat op haar hurken bij de deur waar de lichtknop zat en kriebelde Pikkels achter z'n oortjes.

'Sharon?' riep ik verbaasd uit. Ik leunde op mijn ellebogen en keek haar stom verbaasd aan.

'Hai,' zei ze alsof het super normaal was dat ze 's ochtends in mijn kamer stond. Ze ging weer overeind staan en haar blonde haar golfde om haar heen.

'Wat doe je hier?' vroeg ik verbaasd, 'En hoe ben je hier binnen gekomen?' Sharon liep nonchalant naar mijn warme bed toe en plofte aan mijn voeteneinde. Veel tijd om mijn voeten in veiligheid te brengen had ik niet.

'Ik wilde je nog meer uithoren over gisteren. En ik ben via het planten klimrek waar de blauweregen omhoog groeit omhooggeklommen, net als afgelopen zondag,' antwoordde ze met een glimlach. Waarschijnlijk dacht ze ook aan de tijd dat we vroeger via dat rek naar beneden klommen als ze bij me bleef slapen. Natuurlijk was het verboden en dat maakte het juist spannender. 'Is dat die ketting waar je het gisteren over had?' ze wees naar de hanger die ik gisteren had gekregen en ik knikte. Nu had ik zo'n zelfde hanger als Brandon, maar dan met een prachtige stralende sterke wolf in het midden. Mijn wolf was momenteel een stuk onrustiger, de hanger leek wel op mijn emoties te reageren en momenteel was ik niet bepaald ontspannen. Ik trok mijn gelaatstrekken in de meest nonchalante uitdrukking als ik kon.

'Uithoren over gisteren? Er valt niet meer te vertellen en ja dat is die ketting,' zei ik. Ik leunde nog steeds op mijn ellebogen en keek haar aan. Als het goed was zag zij de wolf niet rennen, maar leek het voor haar alsof het een gelaserde wolf was in het glas. Ze kneep haar ogen zo miniem samen dat iemand anders het niet was opgemerkt, maar ik kende haar door en door. We waren samen opgegroeid, hadden samen gespeeld in de zandbak, maakte ruzie over wie zijn zandkasteel het mooist was geworden, gingen samen naar dezelfde school en droegen elkaars kleding. Al die jaren maakte het dat ik haar nu zo door en door kende.

'Oké, nou dan ontbijt ik gezellig mee,' zei ze en ze draaide zich om, deed de deur open en liep de gang op. 'Schiet je op?' riep ze me over haar schouder na. En toen liep ze de trap af. Pikkels rende achter haar aan de trap af. Verrader.

Ik kon nog net horen hoe mijn moeder verbaasd 'Sharon?' uitriep.

Ik schudde m'n hoofd vol ongeloof en kleedde me daarna snel aan. Toen ik beneden aankwam zag ik Sharon, mijn moeder en mijn vader al aan de eettafel zitten. Pikkels lag lekker in z'n mandje te slapen. Sharon zwaaide enthousiast een arm door de lucht terwijl ze druk aan het vertellen was.

'Hé, waar hebben jullie het over?' vroeg ik terwijl ik naast de stoel van Sharon schoof. Mam zat tegenover me en glimlachte warm naar me voordat ze weer naar Sharon keek.

'Sharon vertelde ons wat uitgebreider over Jason,' zei mijn moeder met een stralende lach. 'Lekker geslapen?' vroeg ze erachteraan. Oh zo leuk als je Sharon onverwachts op bezoek hebt, ik keek zijlings naar mijn vader die een erg gereserveerde uitdrukking op zijn gezicht had. Ja, mijn vader en het idee dat ik een relatie zou hebben (waar de naam Jason niet bij hoort) gingen niet zo goed samen.