Dimensionauts Deel 1

Hoofdstuk 7.

Hoofdstuk 7.

Verbouwereerd staarde ik naar Keeth. Meende hij het nou echt dat hij wilde dat ik hier zou komen wonen? Mijn ouders achterlatend, mijn kat, mijn vrienden en zelfs school... Mijn hele leven zou compleet overhoop gegooid worden en ik zou een hoop op school missen, iets wat ik me momenteel niet kon permitteren.
Ook bij Jason leek door te dringen wat er net werd gezegd en hij sloeg een reeks halfslachtige verwensingen uit. Creatief was hij niet. Maar voor eens op deze bizarre avond was ik het met hem eens; shit ik kon hier niet komen wonen en mijn rug toekeren aan mijn huidige leven alsof het niet bestond.

Voorzichtig opende ik mijn mond, maar sloeg hem toen weer dicht.
Jason was me voor en staarde Keeth aan alsof hij krankzinnig was.
'We kunnen haar toch niet zomaar uit haar huidige leven sleuren naar dit compleet andere leven. Dat is krankzinnig.' Als we niet in deze bizarre situatie hadden gezeten had ik breed gegrijnsd; Jason had zojuist mijn zeer verwarrende emoties uitgedrukt in woorden, beter dan ik had gekund.
Keeth bleef geduldig naar ons kijken; zo kalm en beheerst dat ik er bijna gek van werd, bijna de neiging had om naar hem te schreeuwen over hoe krankzinnig zijn idee was.
De kalmte bleef hij zelve toen hij zei: 'De overgang zal groot zijn, je zal inderdaad een tijd moeten wennen, maar je zult je beter kunnen concentreren op wat we je hier gaan leren.' Ik knipperde één, twee, drie keer en stamelde toen: 'Wat ik hier ga léren?'
Keeth haalde zijn grote sterke hand door zijn ravenzwarte haar.
'Dimensie reizen heeft zo zijn schaduwkanten; grote kans dat je te maken gaat krijgen met mogelijke kinderen van de onderwereld, demonen zogezegd.' Al mijn bloed trok uit mijn gezicht weg; het tegenovergestelde van de tomaat die ik vandaag al zo vaak geweest was.
'Maar daar hoef je je werkelijk geen zorgen over te maken, daarom kom je hier wonen zodat we ons aan jou training kunnen wijden zonder afleiding zoals vrienden en de leerstof die jullie belangrijk noemen op school. Natuurlijk zal je hier het nodige leren, maar dan iets wat ook werkelijk nuttig is. We gaan dieper in op taal, lezen is erg belangrijk voor dimensie reizigers, geschiedenis en andere belangrijke onderwerpen zoals demonenlogie en gevechtsleer.' Weer staarde ik hem verbouwereerd aan, wie dacht hij dat ik precies was? Voor zover ik wist had ik werkelijk waar geen talent voor vechten en lichaamsgebruik; sport op school bewees dat maar al te vaak. Bovendien had ik zowaar al toekomstplannen en een dimensie reiziger zijn paste daar niet bij.
'Ik kan niet zomaar mijn ouders, mijn kat, mijn vrienden en zelfs school achterlaten, ook al ben ik het ermee eens dat wat we op school leren niet altijd even nuttig is. Maar dat is momenteel toch mijn leven en dit hier, wat jullie ook mogen doen,' ik gebaarde de kamer rond, 'is allemaal leuk en aardig maar ik pas er niet tussen,' zuchtend haalde ik mijn schouders op, 'zo is het nou eenmaal.' Keeth bleef me doordringend aankijken.
'Als jij echt bent wie ik denk dat je bent, ben je iemand die op de verkeerde plek is opgegroeid door wat voor reden dan ook. Je hoort hier meer dan je je waarschijnlijk zult beseffen.' Jason kneep zijn ogen tot kleine spleetjes, 'Weet je het heel zeker Keeth? Wil je het niet gewoon veel te graag geloven?' Het gesprek begon een wending te nemen waardoor mijn nekhaartjes overeind gingen staan en mijn instinct me vertelde om hard door die zware deur naar buiten te rennen.
Deze mensen beweerde meer over mij te weten dan ik zelf. Hoe kan iemand nou beter weten wie je bent dan jezelf?
Lange tijd om daarover na te denken had ik niet, mijn telefoon doorkliefde de zware massieve stilte en de opluchting bekroop me als een geliefde warme deken. Ik nam vlug op. Mijn moeder.

'Hé mam, wat is er?' Ik draaide me weg van een starende Keeth en Jason.

'Waar ben je? Het is al bijna vijf uur en ik begon me een beetje zorgen te maken,' haar stem klonk bezorgd. Vlug wierp ik een blik op Jason en Keeth die fluisterend een discussie voerden, beide duidelijk verhit.

'Wees gerust er is niks aan de hand. Ik ben naar dat adres toe gegaan van jullie briefje en ik ben er nog steeds,' een leugentje om bestwil. Het hele verhaal over hoe ik momenteel door een vreemde werd overgehaald om in zijn kasteel te komen wonen en een speciale training te volgen was niet geschikt om via de telefoon te vertellen.