HOSEOK
Işıksız karanlık bir gece, buna alışmamalıydım.
Ama alıştım.
Klimanın sesi...
O ses olmasa gerçekten yıkalacağım.
Öfke dolu benliğimle düşünmeden konuşup incittiğim kişi, o benim evimdeki tek sesti.
Şimdilerde ise ne beni arıyor ne de aramalarıma cevap veriyordu.
Onunda sır olup kaybolmasına izin vermeyecektim. Bunu asla ama asla izin vermeyecektim.
Burada oturup hiçbir şey yapmadan beklemek benlik değildi. Eski Jung Hoseok istediğini ne olursa olsun alırdı. Almak için ne gerekirse yapardı.
Ve bu yıllar önce olmuş bir şeyde değildi yaşadığım o olay benden hiçbir götürmedi. Ben eskiden olduğu gibiydim.
Eskisi gibi.
Telefonumu alıp boydan boya uzanan pencereme ilerledim, usanmadan defalarca aramama rağmen cevap vermemeye kararlı olan kişinin numarasına kaçıncı bakışımdı bilmiyorum ama pes etmeyecektim.
Eninde sonunda o pes edip bana cevap verecekti. Onu az da olsa biliyorsam bunu yapacaktı.
Aramaya alıp telefonu kulağıma götürdüm, bakışlarım karanlık şehri izlerken sabırsızlıkla o anı bekliyordum.
Sadece bana alo demesini.
Ne yazık ki beklediğim gibi olmamıştı, aramama cevap vermemekle kalmayıp birde tamamen kapatmıştı telefonunu.
Ona ulaşmak için yapacak tek şey kalıyordu artık.
"Beni görmezden gelmeye devam edebilirsin." dedim düşük ses tonuyla elimde salladığım telefona bakarken.
Gideceğim yeri görebiliyordum.
"Bakalım bu daha ne kadar sürecek Kim Namjoon."
***
"Kenara çekil." dedim kapıdaki korumaya dişlerimi sıkarken. "Zor kullanmak istemiyorum." Namjoon' un burada saklandığına adım kadar emindim ve bu adamlarında beni görüp sorun çıkarmalarıda bu teorimi doğruluyor ve daha fazla sinirlenmeme sebep oluyordu.
"Efendim geri çekilin, size karşı asıl biz zor kullanmak istemiyoruz. " demişti korumalardan uzun olanı.
" Yok ya! Ciddi olamazsın sen." demiştim üzerine doğru yürürken." Bana karşı zor kullanan son kişi en son hastanelik olmuştu bunu en iyi sizler biliyorsunuz dimi ?" Dedim alaycı sesimle. " Ama efendim, bu bi-"
Yakalarından tutup bir çırpıda yere yatırdığımda onu arkamdaki diğer koruma beni ona vurmamam için arkama geçip belimden çekmeye başlarken yumruğum çoktan yüzünde patlamıştı bile.
"Birdaha bana efendim dersen seni öldürürüm anladın mı?" Demiştim bağırarak. Sonra ona birbirini takip eden sert yumruklarımı atmaya devam etmiştim. Öfkem kontrolüm dışında ilerlerken arkamda beni çeken eller bir süreliğine kaybolmuş ve yerini daha sert ve acımadan yoksun eller almıştı.
"Sen kim oluyorsun da bana böyle -"
Arkamı dönüp gördüğüm bedenle sesim kısılmış cümlemi yarıda kesmek zorunda kalmıştım.
Namjoon...
Seni en son ne zaman görmüştüm ha?
"Hoseok!" demişti ayağa kalkarken bende aynısını yapıp ona bir adım yaklaşıp gözlerinin içine bakarken bulmuştum kendimi. "Namjoon!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Finifugal|hopemin
Fanfiction"Jimin, söylediğin her şeyi yapacağım, lütfen." "Hoseok, bana 'lütfen' dersen her şeyi yaparım."
