Duru'lu Eczane/Texting

SONRA

"Özür dilerim."

Mahcup hâlde ona bakıyordum. Çantamı bana uzattığında sesini duydum.

"Özür dilenecek bir şey yok."

Elinden çantamı aldım. Başını kaldırmıyordu. Gökhan'ın laubali hareketlerine karşı saldırıya geçme mecburiyetinde kalmıştı. Birkaç darbenin hedefi olmuştu.

"Evren..."

Belki de şimdi söylemeliyim.

Eli yüzüne gittiğinde kendime kızdım.

"Mihriban teyze seni merak etmesin daha fazla. Bana karşı mahcubiyetlik hissetme. Hayırlı geceler."

Arkasına döndüğünde atıldım. Hâlâ beni düşünüyor.

"Neriman teyzeye ne diyeceksin?"

Duraksadı. Neriman teyze telaş yapacaktı. Yüzünü gördüğünde üzülür. Allahım...

Yoluna devam ettiğinde biraz yüksek çıkan sesimle konuşmaya başladım.

"Duru yüzünden oldu, dersin."

Adımları yavaşladı. Bana döndüğünde çatılı kaşlarımla ona bakmayı sürdürdüm. Kaşının üstünde ve yanağında yara ve morluk vardı. Kalbime çöken ağırlıkla yumruğumu sıktım. Kendimi belli etmemeliyim. Çünkü yine beni düşünecekti.

"Saçmalama. Bu konuyu kapat." dedi çatılı kaşlarıyla. Sesi sert çıksa da ses tonundan beni kırmak istemediğini anlamıştım.

"Sen söylemezsen ben söylerim."

"Öyle bir şey olmayacak, sen de biliyorsun. Bir şeyim falan yok benim. Fark etmez beni-"

"Neriman teyze?" dedim gözlerimi kısarak. Şu an 28 yaşında olduğumdan şüpheliyim.

"Aynen öyle."

Arkasını döndüğünde atıldım. Damarına basmak bu olsa gerek.

"Tamam ben söylerim. Hayırlı geceler."

Birden arkasına dönmesiyle gülmemek için kendimi zor tuttum. Bu mesele bugün bitecek.

"Sonra?" dedi kendinden emin bir şekilde. Yemin ederim çocuk gibiyiz.

Akıllı.

Sonra?

Ortamda oluşan sessizlikle başımı kaldırdım. Yüzünde yakaladığım gülümsemeyle kalp atışlarımı hissederken hemen boğazını temizlemişti.

"Annem sana bir şey demez. Söylemene gerek yok yani."

Sahte kızgınlıkla kaşlarımı çattım. Hayır gülmeyeceğim. Gülmemem lazım.

"Çok biliyorsun."

"Teveccühünüz efendim." dedi gülümseyerek. Başımı eğip gülümsedim. Evren...

Gülümsememe engel olamazken aklıma gelenle duraksadım. Ama...

Başımı kaldırıp ona baktığımda gülümsüyordu. Benim üzülmemi istemediğinden annesinin öğrenmesini istemiyor. Ben incinmeyim diye. Konuşmak için dudağımı aralasam da vazgeçiyordum. Dediği gibi en iyisi bu konuyu kapatmak. Üzülmesin.

"Evren..."

Yüzündeki gülümseme silinirken ciddiyetle bana baktı. Derin nefes alıp verdikten sonra konuşmaya başladım. Rabbim hayırlı olanı nasip et bizlere.

"Senden zaman istemiştim... Uygun bir vakitte gelin bize."

Yüzündeki şaşkınlıkla utanmıştım. Eli yüzüne gittiğinde sesini duydum. Yanan yanaklarımla gülümsüyorum.

"T-tamam."

✨

Bölüm nasıldı?

Duru?

Evren?

Düşüncelerinizi paylaşırsanız sevinirim😊

Kendinize iyi bakın. En güzele emanetsiniz. Selamün Aleyküm ✨