•Yeni Hayatım?• Tamamlandı

|0.4|

"Beren!" arkamı dönüp seslenen kişiye baktım. Anında gözlerim parladı. "Arda'm!" "Beren'im!" Arda ile koşarak birbrimize sarıldık. Demek isterdim ama sarılamadık. Arda'nın üstüne düştüm. Arda ile gülerken kendimi çimenlere attım. Arda ile gülerek yıldızlara bakmaya başladık. "Arda'm" "efendim güneşim?" Arda'ya dönüp konuşmaya başladım. "Bana bi söz ver Arda'm" Arda'da bana dönüp "ne sözü güneşim?" Arda'ya bakıp gülümsedim. "Asla yanımdan ayrılmayacaksın. Tutunucak dalım olucaksın ve birgün evlenicez." Arda'da gülümseyip. "Söz veriyorum güneşim." dedi. Kendimi Arda'ya daha da sokup gözlerimi kapattım ve kendimi uykuya bıraktım.

~5 ay sonra~

Bugün Arda'm ile buluşucaktık. Acayip heyecanlıydım. Aslında Arda ile hep buluşuyoruz ama ben her seferinde deli gibi heyecanlanıyorum. Saçımıda düzeltip aşşağıya indim. Dışarı çıkar çıkmaz Arda'yı gördüm ama yanında bir kız vardı. Biraz daha yaklaşıp dikkatle baktım ve.. ARDA KIZI ÖPÜYORDU! hemen yanlarına gidip ayırdım onları. Arda duygusuz bir şekilde bana bakıyordu. Arda'ya vurmaya başladım. "PİSLİK İNSAN! ŞEREFSİZ! KÖPEK!" Arda'ya bağırarak vuruyordum ve Arda hiçbirşey yapmıyordu. En sonunda nefesim yetmeyince köşeye geçip oturdum ve spreyimden ağzıma 3 defa sıktım. Kendime gelince Arda'ya ve yanındaki kıza bakıp hemen eve geçtim. Verdiği sözü tutmadı! Tutunucak dalım olucaktı göya! Pislik!

////////////////////

Nefes nefese uyandım. Gene aynı rüyayı görmeye başlamıştım.. Nefesim yetmiyordu. Spreyim mutfaktaydı. Ayağa kalktım ve sağa sola tutunarak mutfağa gitmeye çalıştım. Kapının oraya varınca kapıyı açtım dışarı adım attım atmasına da daha fazla dayanamayıp yere düştüm. Düşerken de kafamı çarptım.

Lütfen biri gelsin..

Meriç Arslan

Birşeyin düşme sesi ile hemen uyandım. Belki gül abladır dedim. Telefonumu alıp saat baktım.

03:45

Gül abla bu saatte kalkmaz? Ne olur ne olmaz diye bakmak için kalktım. Kapıyı açıp önce soluma sonra sağıma baktım. Sağıma bakar bakmaz gördüğüm şey ile şok oldum.

"Beren!"

diye bağırarak yanına gittim. Beren beni görünce gülümsemeye çalıştı. Yüzü morarmış durumdaydı. Nefes alamıyor sanırım!

"B-baran.."

O kadar sessiz konuşmuştu ki duyamamıstım. Ben Baran'a sesleneceğim sırada Baran hemen odasından çıkıp bağımraya başladı.

"Beren!"

Beren'in yanına çöktü ve yüzüne baktı kafası kanıyordu. Baran bağırmaya başladı.

"Beren! İkizim! Sakın kapatma gözlerini! Sakın! Meriç abi! Mutfakta Beren'nin spreyi olucak hemen getir!"

Kafamı sallayıp mutfağa koştum. O sırada ışıklar açıldı. Annem gil uyandı galiba. Hemen Beren'in ilacını bulup yukarı koştum. Tahmin ettiğim gibi herkes uyanmıştı. Annem babama sarılmış ağlıyordu. Asrın Mert ve Batu abim ise umursamaz bir tavırla Beren'i izliyorlardı. Hemen spreyi Baran'a verdim. Baran spreyi Beren'in ağzına 3 defa sıktı. Beren yavaş yavaş normale dönüyordu.

Beren tamamen kendine geldiğinde herkesi süzdü. Baran'ı görünce gülümsedi sonra birden gözleri kapandı. Evi annemin çığlığı kapladı bir anda;

"Beren!"

Babam annemi sakinleştirmeye çalışırken ben Baran'a ne yapıcak diye baktım. Baran gözlerini kapatmış kalbini tutuyordu. Sonra gözlerini açtı ve Beren'i kucağına aldı. Koşarak aşağıya indi ve arabaya bindirdi. Arabaya yaslanıp kalbini tekrar tuttu. Omzuna yavaşca dokunup;

"O bende git biraz dinlen."

"A-"

"İtiraz istemiyorum! Geç dinlen!"

Baran köşeye geçip oturdu. Bende arabaya binip Beren'in kafasını dizlerime koydum. Şoför arabayı çalıştırdı ve hızlı bir şekilde sürmeye başladı. Bende Beren'i incelemeye başladım. Anneme gerçekten benziyordu. İlk karşılaştığımız gün onu Tuğçe'yle kıyaslasam da Tuğçe'ye bin basıcak bir kızdı. Araba'nın içi değişik bir koku dolduğunda arabadan gelebilir diye düşündüm ama hayır. Biz lavanta kokusu alırız. Bu koku.. Çikolata ve Vanilya gibi kokuyor... Hemen kafamı Beren'in boynuna götürdüm ve kokladım. Koku Beren'den geliyormuş. Harika bir koku..

Araba durduğunda Beren'i kucağıma alıp hastaneye girdim.

"ACİL SEDYE GETİRİN!"

Bağırmam ile önümüze sedye geldi. Beren'i sedyeye yatırıp doktorlara emanet ettim artık. Doktorlar önemli birşeyler olmadığını söylediler ve dinlenmesi için bir odaya aldılar. Odaya girip bir sandalyeye oturdum ve tekrardan Beren'i izlemey başladım. Biraz Beren'i inceledikten sonra içeri Annem gil daldı.

"Beren! Güzel kızım!"

Onlar geldiğinde oturduğum yerden kalktım ve geri çekildim. Benim kalktığım sandalyeye Baran oturdu ve Beren'in elini tuttu. Annem hala ağlıyordu. Babam ise onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Asrın, Mert ve Batu abim ise hala umursamaz bir tavırla bakıyolardı. Beren uyanmaya başlayınca abimler ve ben hariç herkez Beren'in başına toplandı...