|2.6|

16.8K 760 73
                                    

Gözümü açtığımda beyaz ışığın yüzüme vurması ile yüzümü buruşturdum. O sırada bizimkiler yanıma toplandı.

"Balım! İyi misin?"

Endişeyle konuşup ağlayan Melis'e baktım. Akan yaşlarını sildim.

"Ağlama Melis. İyiyim."

Melis elimi tuttu ve öptü. Ona gülümseyip diğerlerine döndüm. Ağlıyolardı.

Ege bile..?

"Lan iyiyim! Ağlamayın artık! Sonra bende ağlarım rimelim akar iguanaya benzerim!"

Herkes gülmüştü.

"Onur."

"Efendim?"

"Beni eve götürür müsün?"

"Tabii gö-"

"Bizim eve değil Onur. Biyolojik ailemin yanına.

"Ne?"

"Baran'a ihtiyacım var Onur. Lütfen!"

Her ne kadar onlarla konuşmak istemesemde Baran benim ikizim ve herşeyden çok ona ihtiyacım var.

Onur derin bir iç çekti.

"Tamam. Yarın sa-"

"Hayır! Şimdi. Lütfen."

Onur başını ovdu. Ege, Onur'a yaklaşıp omzunu sıktı.

"Ben götürürüm. Siz gidin dinlenin."

"Ha-"

"Onur. Hadi. Ben götürürüm."

Onur başını salladı.

Herkes odadan çıktı. Birkaç dakika sonra Ege geri geldi.

"Çıkış işlemlerini hallettim. Gidebilriz."

Onu onayladım ve doğrulmaya çalıştım. Ama beceremedim. Ege gelip doğrulmam için bana yardım etti. Yüzü yüzüme yaklaştığında nefesim kesildi. Sıcak nefesini yüzümde hisdediyordum. Bakışları saniyelik dudaklarıma kaydı. Sonra yutkunup tekrar gözlerime baktı. Biraz daha bana yaklaştı.(Şuan şerefsizligine bu anı bozmak istiyorum)

Tam o sırada içeri biri daldı.

Ege hemen benden uzaklaştı.

"Ups. Yanlış odaymış."

Adam geldiği gibi geri gitti. Ege hızlı bir şekilde beni kaldırdı. Ege'den destek alıp yürümeye çalıştım. Biraz zorlanınca Ege tek hamlede beni kucağına aldı.

İçimde kelebekler uçuyo lan! Ne ara girdiniz içeri aq!

Arabanın önüne gelince beni tek dizinin üstüne oturttu ve arabayı açıp beni oturtturdu. Kemerimi takarken sıcak nefesini gene yüzümde hissediyordum.

Heycanlandım lan!

Ay shipledim

Saçmalama!

Kes!

Peki..............

Ege kemerimi takınca sürücü koltuğuna oturdu ve kendi kemerini taktı.

Şuan ciddi ciddi biyolojik ailemin evine gidiyorum!

//////////////////////////

Eve gelince arabadan indik. Ege beni tekrardan kucağına alıckken onu durdurdum ve koluna girdim.

Kaslıymış amk!

Neyse. Evin önüne gelince derin bir nefes aldım ve zili çaldım. Kapıyı Gül abla açtı.

"Beren?"

"Merhaba Gül abla. Baran evde mi?"

"E-evde ama bu halin ne yavrum?"

"Yorgunluktan Gül abla. Baran nerde?"

"Hepsi salonda oturuyor yavrum. Dur ha-"

"Gerek yok Gül abla."

Gül abla'ya sarıldım ve Ege'den destek alarak salona doğru yürümeye başladım. Salonun önüne gelince durdum ve yutkundum. Ege destek verircesine ekimi sıktı. Salona girince bütün gözler bana döndü ve ayaa kalktılar. Baran hariç o uyuyordu. Hepsi çökmüş durumdaydı. Biyolojik annen bana gelip sarılacağı sırada elimi kaldırıp onu durdurdum. Salonda büyük bir sessizlik vardı. Yavaş adımlarla Baran'ın yanına gittim. Ege'nin yardımı ile Baran'ın yanına uzandım ve kokusunu içime çektim. Baran mırıldanarak bana daha çok sokuldu ve belimden sardı. Bende Baran'a sarıldım ve kendimi uykuya teslim ettim.

En son duyduğum şey Meriç'in Ege'ye sorduğu soruydu.

"Nabtın lan Beren'e!?"

/////////////////////////

Arkadaşlar bölümler kısa oluyor özür dilerim. Ama heycanlı yerlerde kesmek hoşuma gidiyor SKXHWKZHWİHZKWİZH

•Yeni Hayatım?• TamamlandıHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin