•Yeni Hayatım?• Tamamlandı

|0.5|

Beren Arslan

Gözlerimi açtığımda beyaz ışığı görmemle söylenmeye başladım;

"Hayır ya! Hayır ya! Şimdi mi ölcektim. Daha biyolojik anneme anne dicektim biyolojik babama baba dicektim. Baran ile makyaj yapıcaktık. Abiler gurubu ile Arda'yı dövcektik. Annem ile erkeklere inat kısa şeyler alcaktık. Babamı asistanından kıskancaktım ve kadını dövcektim Abiler gurubunu yen-"

"İkiz! Ölmedin lan! Gerçek hayattasın ! WOHOOO DUYUYON MOO!"

Baran'ın bağı- pardon.. ANIRMASI ile ölmediğimi anladımm.

"Rezil oldum demi.."

"Evet.."

Gözümü açıp etraftakilere baktım. Annem gözleri dolmuş bir sekilde gülüyordu aynı şekilde babam da. Evet onlara artık anne baba diycem. Abi gurubu ise umursamaz bir tavırla bana bakıyorlardı hala. Baran'a baktığımda gülmemek için zor duruyordu.

"Sak-"

Daha sözümü bitirmeden Baran anırmaya başladı. Ona göz devirip serumuma baktım. Az kalmıştı. Ben yerdeki Baran'a bakarken kapı çaldı ve doktor girdi.

"Beren?"

Doktora baktım ve;

"Savaş abi?"

"Hayırdır gene ne oldu?"

Başıma ve diğer yerlerime baktı.

"Bu sefer az dövmüşler. İyi yırtmışsın güzelim."

Dedi ve göz kırptı.

"Savaş abi bu sefer kimse dövmedi. Hem artık onlarla yaşamıyorum. Üvey ailemmiş onlar."

Baran sahte bir öksürük ile

"Ne dövmesi hayırdır?"

Dedi. Savaş abi de anlatmaya başladı

"Siz bilmiyor musunuz Baran? Beren hep şiddet görüyordu. Vücudunda hala kemer bıçak izleri falan var."

"NE!?"

Odadaki herkes aynı anda bağırdı. Abiler gurubu bile. Baran konusmaya başladı.

"İkiz benim için kalkıp üstündekileri çıkarır mısın?"

"Aaaa sapık mısın!?"

"Yaw ikiz! Hadi lütfen!"

"Hayır banane!"

"Of! Bari kolunu aç!"

"İyi!"

Dedim ve dalgınlığıma gelip sağ kolumu açtım. En çok o koluma vururlardı. Yemeği yapamıyorum diye. O yüzden sağ kolumda; kemer izi, bıçak izi, sigara izi, yanıklar ve morluklar var. Herkes koluma bakıyordu..

Aha sıçtık içses!

Mal karı seni!

Sus ya!

Kolunu kapat bari salak!

Ha doğru.

Kolunu kapattım ve Savaş abiye konuyu dağıtması için kaş göz yaptım. Herkese baktığımda annem hariç hepsinin çenesi kasılmış elleri yumruk haline gelmişti. Annem ağlamaktan harap olmuştu.

"Neyse. Kafanı nası becerdin?"

"Savaş abi ben gene kabus gördüm. O-onu gördüm daha doğrusu."

Gözlerini dolmasını umursamadan devam ettim

"Nefes nefese uyandım. Nefesim yetmedi zaten. Spreyim mutfaktaydı. Onu almaya gitmek için ayaklandım. Kapıya kadar dayandım zaten sonra yere düştüm. Birinin gelmesini beklerken Meriç abim geldi falan. En son hatırladığım Baran'ın ağzıma spreyimi sıkması. Sonrası yok."

"Anladım. Bir daha spreyini yanında tut Beren. Meriç ve Baran olmasaydı ölebilirdin."

"Peki Savaş abi."

"Aferin güzelime."

Dedi ve annem gile döndü.

"Amca, yenge. Merak etmeyin kötü bir durum yok. Sadece kriz geçirmiş. Böyle durumlarda hemen spreyi ağzına sıkılmalı. Sizin bu kız pek umursamıyor ama. O yüzden ilcaı yanından ayırmasına izin vermeyin. Hatta bence sizde birer tane alın. Tekrar kriz geçirirse onunkini bulmak yerine sizde olanını sıkarsınız. Son olarak gece tek yatmasın. Nefesi kesilince sesi çıkmıyor. Yaralarına ise bir krem yazıcam. Her akşam sürün."

"Tamam yavrum teşekkür ederim."

"Ne demek yenge. Bir iki saat daha burda durup dinlensin sonra çıkabilirsiniz."

Babam elini Savaş abinin omzuna koydu ve

"Tamam aslanım tekrardan teşekkürler sen gidebilirsin."

"Tamam amca görüşürüz."

"Görüşürüz."

Savaş abi çıkınca odadakilere göz devirdim. Baran hariç hepsi bana bakıyordu. Abiler gurubu bile. Gözlerimi Baran'a kitledim.

"Şşş."

Baran gözlerini duvardan çekip bana baktı. Göz kırptım ve gülümsedim. Göz devirip gözlerini gene duvara kitledi. Biraz yana kaydım ve

"Baraaan."

Baran bana baktığında elimle yatağa 3 defa vurdum gelmesi için. Gene gözlerini duvra çevirdi. Sabrımı mı deniyor bu!?

"Bana bak lan! Ya şimdi gelir yatarsın yada bir daha nah yatarsın benimle ona göre!"

Baran bu tehditimle hemen yerinden kalkıp yanıma yattı.

"Ha şöyle. Niye zorluyan be!"

"Az sus ikiz ya."

"Neeee! İn lan yataktan! İstemiyorum yatma! Haine bak be! Pis yılan seni!"

Baran kahkaha atarak bana sarıldı ve saçlarımın arasına öpücük koydu.

"Hadi ikizcim yatalım."

"Asla hayır demicem."

Ekimi kaldırıp

"Biz uyuyoz Arslan ailesi. Öpüldünüz."

Diyip kafamı Baran'ın boynuna gömdüm. Annem ve babam'ın gülme sesleri geliyordu.

"İkiz napıyon lan!"

"Kokluyom."

"Niye la?"

"Çok güzel kokuyon da ondan. Şimdi sus ve uyu."

Baran güldü ve

"Tamam ikizcim. Kokla."

Şurdaki rahatlığı hiçbir yerde bulamam..

//////////////////////////