my ex-husband

🌱7🌱

1k olduk🥳🥳.
Uzun zamandır bölüm atmıyordum. Bunun sebebi en son bölüm attığımdan sonra araya bayram girmişti ve köydeydim bir hafta falan. Bayram pek iyi geçti sayılmaz:(
Bazı istenmeyen şeyler oldu bu da yazma hevesimi aldı götürdü.
Onun dışında ülkedeki yangınlardan dolayı bölüm atmam doğru olmaz diye düşündüm. Umarım bölüm beklediğinize değen bir bölüm olmuştur💜💜.
.
.
.
.

Gözlerinde gördüğüm parıltının soluşuna şahit oldum an ve an. Az önceki mutluluğundan eser yoktu şimdi. Hayal kırıklığını gördüm gözlerinde. Kısık sesle söylediğim şeyi tekrar ediyordu. Boşanmak istiyorum.

"Boşanmak istiyorum...ha Namjoon sen benimle dalga mı geçiyorsun? Ne demek boşanmak istiyorum?"

"Doğru duydun. Jin yapamıyoruz, bizden olmuyor."

Bir hışımla ayağa kalktı. Ellerini anlamsız bir şekilde sallıyor dönüp duruyordu olduğu yerde. Bir şeyler söylemek için ağzını açıyor fakat çok geçmeden bundan vazgeçiyordu.

"Bunu nasıl bu kadar kolay dile getirebiliyorsun? Hani seviyordun beni?"

Tıpkı onun yaptığı gibi ayağa kalktım. Karşısına geçip ellerini tuttum. Gözlerinin içine bakıyordum şimdi.

"Seviyorum. Çok seviyorum hemde. Kolay mı sanıyorsun? Çok düşündüm Jin, sevgi bile yetmiyor bazen. Hayatımıza başka birinin gözüyle bir bak. Sürekli birbirimizi kırıyoruz. Hadi ben neyse ya Sang min. Dönüşü olmayan hatalar yapmaktan korkuyorum artık."

Ellerini çekti. Ve benden uzaklaştı.

"Konuşabiliriz, çözülemeyecek sorunlarımız yok. Niye hemen bu kararı aldın?"

Sıkıntılı bir nefesi çektim içime. Anlamıyordu, anlamak istemiyordu.

"Biz konuşamıyoruz farkında mısın? Ne zaman konuşmaya çalışsak sonu hep yatakta bitiyor. Onu geçtim son seferimizi hatırla konuştuk ama iki dakika sonra yine bozuldu aramız üstelik beni dinlemedin bile."

"Sen kolaya kaçıyorsun. Resmen boşanmak için yer arıyormuşsun. Söylesene sevgine cidden inanmalı mıyım?"

"Bunu nasıl söylersin? Bu zamana kadar benden şüphe etmeni sağlayacak tek bir davranışım oldu mu? Sana olan sevgime inancını kolay kolay kaybedebiliyorsan biz zaten konuşmayalım bile."

Arkamı döndüm ve sert adımlar atmaya başladım. Bir an önce uzaklaşmak istiyordum ondan.

"Kaç tabi, doğrular bunlar."

Dediklerine kulak asmamaya çalışıyordum ama aklım almıyordu sevgimden nasıl bu kadar kolay şüphe duyuyordu. Birazcık düşünse anlardı bu kararı almanın beni de yaralandığını. Mecburdum. Psikolojisini düşünmem gereken bir oğlum vardı benim. Ama beyefendi her zaman yaptığı gibi hiç kafa yormadan beni suçluyordu. Bana dedi ama asıl kolaya kaçan o.