my ex-husband

🌱16🌱

"Abim nerde?"

Koşarak girdiğim hastane girişinde bütün gözler bana dönmüştü. Yoongi hyung arayıpta abimin hastanede olduğunu söylediğinde ne ara giyinmiş ve ne ara arabaya binmiştim hatırlamıyorum bile. Tek hatırladığım abimi kaybetme korkumun göğsüme sivri bir bıçak gibi saplanmasıydı.

"Jimin sakin ol. Kötü bir şey olsaydı Yoongi hyung telefonda söylerdi "

Arkamdan nefes nefese gelen Jungkook'un varlığını çoktan unutmuştum. Oysa Yoongi hyung beni aradığında dizlerine yatmış saçlarımı okşamasını büyük bir huzurla ve aşkla izliyordum. O da korkmuştu. Bunu yaydığı kokudan gayette anlayabilirdiniz. Fakat o korkuyla beni daha da panikletmek yerine benim ona yaptığım şey tamda buydu, beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Beyefendi hastane burası burda böyle bağıramazsınız."

Yanıma gelen hemşire bana sert bakışlar atıyordu.

"Abim nerde dedim."

Sinirle üzerine yürüdüğümde Jungkook beni belimden tuttu. Karşımda ki kız ise korkuyla geri adım attı.

"Jimin korkunu anlayabiliyorum aşkım ama hanımefendi doğru söylüyor diğer insanları rahatsız etmeye hakkımız yok. Ayrıca sinirle hareket ediyorsun şu an. Bu yaptığından kendine gelince çok pişmanlık ve utanç duyacaksın. Karşındaki kadın ona böyle kaba davranamazsın. Ayrıca kadın olmasını da  geçtim o sadece burda çalışan bir insan onun görevi bu ona böyle davranmamalısın. Onun elinde olan  bir şey değil."

Jungkook haklıydı ne yapıyordum ben? Televizyonda hergün sağlık çalışanlarına ve kadına karşı çıkan şiddet haberlerine lanet okuyorken onlar gibi hareket ediyordum. Böyle kaba davranınca elime ne geçecekti? Abim için üzülmem ve korkmam bana insanlara saldırma hakkı vermiyordu. Kendime hakim olamazsam benim o pisliklerden ne farkım kalırdı?

"Haklısın bebeğim. Sizden de çok özür dilerim hanımefendi. Sinirlerime hakim olmalıydım."

Kadın üzerindeki korkudan silkelenip rahatça gülümsedi.

"Mühim değil, biz sağlık çalışanları olarak sizi anlayabiliyoruz. Zaten ben alışığım neredeyse hergün buna benzer şeyler yaşıyoruz. En azından siz kendinize hakim olabildiniz ya da yanınızdaki beyefendi sizi durdurdu. Çoğu zaman hasta yakınlarının arkadaşları onları sakinleştirmek yerine bize saldırıyor."

"Pislikler böylelerini hapse atmalı."

Jungkook sinirle söylendiğinde gülümsemeden edemedim. Sinirli olunca tatlı oluyordu. Lakin sinirlenmesine sebep olan şey beni de üzmüştü. Masum insanların görevini yaparken saldırıya uğramaları epey can sıkıcı bir durumdu. Üstelik bunu yapan kişiler çokta ceza almıyordu. Bir gün Jungkook'un da saldırıya uğrayan o insanlardan olması korkusu kucakladı beni. O da tıp okuyordu ve gün gelecek o da böyle insanlarla karşı karşıya gelecekti. Sevdiğim bir insanın buna kurban gitmesi gerçeği bedenimi sarstı. Düşüncesi bile beni bu kadar korkutmaya yettiyse her gün bu gerçekle karşı karşıya kalan insanlar ve sevdiklerinin bu gerçekle savaştığını gören insanları düşünemiyordum bile.