Think of Laura ✔️

Chapter 28

I saw my reflection in the mirror, breathing hopelessly...Swollen eyes. Dry lips. Big dark circles under my eyes. Hair's messy.

If I will end my life, can I be happy? Free? Resolve everything? Magiging masaya na ba ako ng tuluyan?

Nilagyan ko ng cream ang mga pasa sa braso at sa gilid ng labi ko. Pagod na pagod na ang mga mata ko kakaiyak kaya ngayon ang tingin ko na lang sa sarili ko ay isang basura.

Suicide is always in my mind for a quite long time, but there's something stopping me to do it, but I want to do it badly.

They locked me up. Anong pinakain ni Oliverio sa mga magulang ko at parang naging utus-utusan na lang sila ng demonyo na 'yon? Binaba ko ang cream at sinunod na sinuklay ang buhok kong magulo na minsanan ko na lang din nasusuklay.

Every night, Oliverio will come to my room and fuck me out of the bed. Naaawa ako sa sarili ko...wala akong magawa, at hindi ko alam kung papaano ako makakatakas sa lugar na 'to.

It's making me puke everytime I remember the touch of Oliverio all over my body. Kahit na nung may relasyon kami ay hindi niya ako ginagalaw dahil sa ayaw ko, pero ngayon...wala na siya sa tamang pag-iisip niya. Kahit na umiiyak ako sa kanya, kaya niya akong saktan.

I gently caressed my tummy. Lumaki ito ng kaunti kahit na hindi ako masyado kumakain sa mga pagkain na dinadala sa akin ni Oliverio.

Impossibleng buntis ako? Kasi never ako nagsuka. But my menstrual period is late two months na. Maybe, its because of my heavy stressful days.

I heard his footsteps, coming towards at me. Hinalikan niya ang pisngi ko na mabilis ko pinunasan. Isang ngisi ang nakita ko sa mukha niya at naglakad patungong kama.

Ang kwarto ko ay naging kwarto na rin niya. Sa pagkakaalam ko ay may mga guards kaming kasama dito sa mansion pero pakiramdam ko ay kaming dalawa lang ang nandito.

He sat on the mattress and starts smoking.

Taas-noo akong tiningnan siya sa salamin.

"I want to call my parents," I almost beg to him. In 2 months living with him is a hell to me. At sa dalawang buwan na 'yon ay hindi ko man lang nakakausap ang mga magulang ko. Sila ang kailangan ko ngayon. Baka matulungan nila ako na ialis sa mansion na 'to.

Oliver blow out his smoke in the air, ignoring my words.

Kuya Jynx never came back to me. Sabi niya babalik siya

"A-Ano ba ang kasalanan ko sa'yo? Why are y-you doing this to me? Hindi ka naman ganito dati..." nanginig ang boses

"Tatawagan? Ang akala ko ay alam mo na?" may bahid ng pagtataka ang tono ng boses niya kaya ay napalingon ako sa kanya. "You didn't know what happened to them?"

Sa mga oras na iyon ay kaba lang ang naramdaman ko. Mahigpit kong ikinuyom ang mga kamao ko. I did not show any reaction. I'm just waiting to hear something.

Oliverio stood up walks over the veranda. He throw out his cigarette and look at me, leaning his back on the railings.

"Your parents died after their meeting in United States, it was murder. While your Kuya..." tumigil siya at ngumisi nang nagpataas ng balahibo ko. "I killed him before he sees and visits you."

Umiling ako. Paulit-ulit kong ginawa 'yon habang nanunubig ang mata.

Oliverio showed his boastful smirk. "Huwag mong isipin na ako o I plan to kill your parents...aksidente 'yon. Naipangalan naman na sa akin 'tong mansion ng magulang mo bago sila umalis," He tsked. "They trusted me than to you, Laura."