Think of Laura ✔️

Chapter 24

Should I tell him? What would be his reaction? Would he loathe me when he knows that his father killed by my own father? 

Gusto kong umiwas ng tingin pero hindi ko magawa. He is begging in front of me. Ayoko ng ganito. Ayokong maging masama sa paningin ng iba. Ay, kami lang pala dito sa tahimik na kalsada na ito. Magmula kanina ay wala ng dumadaan na sasakyan. Instead of feeling scared, I feel safe because I'm with Oliver. 

"T-Tumayo ka nga." Inabot ko ang dalawang siko niya pero ayaw niya pa rin tumayo. "Oliver, huwag ka ngang makulit." I am losing my patience. I sighed. "Sige. Sasabihin ko na ang dahilan...if tatayo ka."   

Oliver looked at me before he decided to stand up. Hinang-hina ito na tumayo sa harapan ko.

I can hear the loud beat of my heart. The cold wind blows within us. It is the type of coldness that reaches into my bones, as if my heart were a door left wide open to the icy wind, slamming only to open again. 

"The reason I was avoiding because..." I bit my bottom lip. Hindi pa nga ako nagpapaliwanag ay nagsisimula ng mamuo ang luha sa mga mata ko. "On the day of New Year, I talked with your mother. She told me how much she hated my parents, especially my father. And...I found out that day that the real cause of your father's death was because of my father's actions. D-Daddy killed your f-father, Oliver."

Pumiyok na ang boses ko nang banggitin ko ang pangalan niya. I was expecting to see a guilt of shock or paleness in his face but, his face remains calm...looking at me directly. 

Nagpatuloy pa rin ako. 

"Sa mga isipan ko na iyon na dapat kita layuan lalo na pinagbantaan ako ni Daddy na kung makikita niya na kasama kita hinding-hindi siya magdadalawang isip na gawin ang ginawa niya sa ama mo," usal ko. 

He did not react. Ano ba?! Nakatulala na ba siya?

"So, I avoided you as far as I could...may pakiramdam ako na pinapasundan na rin ako ni Daddy sa school maging sa loob. Mas mabuti ang ginawa ko, Oliver...dahil kung patuloy akong magkakaroon ng interaksyon sa'yo...baka ikaw na talaga ang isusunod ni Daddy." humina na ang boses ko. Mabilis kong pinunasan ang luha na namuo sa mga mata ko. 

I became so emotional. Hindi ko alam. But, the thought of killing him...makes my knees wobbled in fear to be left, alone...

"Iyon lang ang rason?" 

Natigil ko ang pagpupunas ng luha nang marinig ang sinabi niya. My brows wrinkled in confusion. Iyon lang? Bakit? Does he expect too bigger reason why I avoid him? Am I wrong to do the avoid thing? 

Hindi makapaniwala akong tiningnan ni Oliver. Nakita ko ang pagtalim ng tingin niya. His jaw clenched too. Galit na ba siya sa akin? 

"Alam ko 'yon, Laura. Alam ko na si Senorito Carson ang pumatay sa tatay ko. It was in the past. Hindi mo kasalanan iyon-"

"Hindi ko kasalanan? Kasalanan ko rin, Oliver! Dahil ama ko-"

"Stop," he whispered. 

"No! Are you stupid ba talaga?! Anak ako ng taong pumatay sa ama mo! Alam mo naman pala e. Dapat iniwasan mo na ako noong una pa lang! Bakit sunod ka pa rin nang sunod sa akin? Nasisiraan ka na 'ata talaga ng bait, Oliver." my lips trembled as I said those words. Tumaas na rin ang boses ko. 

May ideya na pala siya! Bakit hindi niya ako tinaboy? Bakit hindi niya ako pinahirapan para mahiganti ang ama niya? Bakit patuloy niya pa rin pinagsisilbihan si Daddy noon?! Ang daming bakit sa isip ko ngayon na nanghihingi ng kasagutan. 

He took a step closer.

"I would not punish you, sweetheart. Hindi ikaw ang may gawa. Hindi ikaw ang pumatay. At wala kang kasalanan sa lahat..." he said, his voice serene and distant to his own ears. "Simula nang una nating pagkikita...hindi ko na maalis ang maamong mukha sa isip ko, knowing you are the daughter of Senorito Carson. Pero ramdam ko na iba ka sa mga magulang mo, and I was right. You are maldita but, you are still a sweet girl for me...patuloy kitang kinakamit habang ako ay tinataboy mo palayo."