Unwonted Series #1: Forgotten

XXVIII

“Love do you think I need to buy a pet?”-tanong niya habang tinitignan ang isang puting asong naglalakad kasama ng amo.

For a moment I am confused kung anong ginagawa ko rito but I suddenly realized that I'm with my beloved, Jarex.

“Do you think you are responsible enough?”-pang-uusisa ko. I‘m concerned sa magiging pet niya if ever, baka mamaya mag-aalaga lang siya dahil naiinggit siya o di kaya naaaliw. Having a pet is a responsibility. Although he is responsible naman but I think need niya maglevel up kung mag-aalaga siya ng hayop.

“Love kaya ko naman, and isa pa nandyan ka to tell me how to handle my soon to be pet properly”

Napailing iling nalang ako dahil sa tinuran nito. Hindi pa sana ako papayag but he is so persistent kaya we bought husky on his birthday and we named him Azur.

Pinanindigan niya naman ang katagang ‘he is responsible enough to have a pet’, pagdating kasi kay Azur sobrang maalaga nito, well maalaga din naman siya sa akin pero sobrang maalaga talaga siya sa pet niya. He really want to have a pet before at ngayong nandiyan na he make sure na Azur is living a comfortable life like a human.

I smiled widely as I watched them cuddled in the sofa. I can't help but to think that he will be a good and loving father to our kids. Someday, in the future, we will build our own family.

My body is burning hot, ramdam ko din ang hapdi ng mga hindi pa naghihilom na sugat. Maski ang timbang ng aking katawan, pakiramdam ko ay dumoble ang aking bigat sapagkat hindi ko man lang ito maigalaw. My throat is dry and I can barely speak.

Dahan dahan kong minulat ang aking mata at bumungad sa akin ang puting kisame.

Where am I?

What happened?

I panicked nang maalala ko ang huling nangyari. Akmang bubunutin ko na ang nakakabit sa aking kamay nang biglang may pumigil sa akin.

His hand, it's warm, kahit hindi pa ako nag-aangat ng tingin alam ko na kung kanino yun. The only person who can make me nervous and safe at the same time.

Mortell Maximo

“Calm down baby, I‘m already here”-those voice, despite of being soft I can still sense the anger he is holding back. He hugged me and I felt like I'm home. Kahit alam kong ramdam niya na ang unti,-unti kong pagkalma, he didn't let go of the hug. Aminin ko man o hindi, I want us to stay like this, I want him to hug me until those painful happenings that brought me fear will fade away.

Ngunit I know I needed to interrupt the moment since kanina pa ako nauuhaw at nangangati ang lalamunan.

“W-at-er”- agad naman itong tumalima. Medyo nataranta pa ito at hindi agad nakita ang water dispenser sa harapan niya. Kung maayos lang ang pakiramdam ko ay tatawanan ko ito dahil he is always calm and cool pero ngayon hindi ko iyun makita.

“Here”-may pagmamadali niyang saad. Pilit ko itong kinuha, ramdam ko naman ang pagkirot ng ilang bahagi ng katawan ko pero hindi ko ito ipinahalata. Inubos ko ang laman nito at walang itinira.

“Do you want more?”-tanong nito matapos kunin ang baso sa kamay ko. Umiling naman ako bilang tugon.

Matapos niyang ibalik sa lalagyan ang baso ay lumapit ito. Bahagya niyang itinaas ang higaan ko upang makasandal parin ako. Inayos niya din ang unan at inalalayan ako. These gestures and his mischievous smiles and dahilan kung bakit ako nahuhulog sa taong ito. I can deny it a million times pero palagi akong natutunaw sa mga titig niya.