KARA GÜZ

XII - Karanlık Güneş

Merhaba Kara Güz team! Yeni bölümümüzle karşınızdayım. Bu bölüm dönüm noktası sayılır. Bundan sonra kopacak kıyamete hazır olun.

Hepinize iyi okumalar. ❤️

#Sezen Aksu - Yalnızlık Senfonisi

KARA GÜZ
12.BÖLÜM : KARANLIK GÜNEŞ

🌙

Sinan'la yolun yarısının devamını biraz gezerek , vakti doldurmaya çalışarak geçirmeye uğraşsam da zihnim hala avukatın söyledikleri cümleler arasında kalakalmıştı. İpin ucuna ulaşmaya neredeyse az kalmıştı ve ben bu kadar yol katettiğim için bile sevinmiştim. Sonuçta sıfırdan başlanan bir yola attığım ilk adımı düşünürsem şimdi buralara kadar gelmem bile bir mucizeydi.

Sonu karanlık bir mucize...

''Nasıl hissediyorsun?'' Sinan'ın sorusuyla bir an afallasam da sürdüğüm arabanın direksiyonunu parmaklarımla sıktığımı da yeni fark etmiştim.Düşüncelerin arasında sıkışmak , insanı kendi gerçek hayatından soğutluyordu. İçine doğduğunu sızısından anladığın bir acı gibi , sonradan yavaş yavaş ruhunda hissediyordun.''Gayet iyiyim.'' dedim düşüncelerin somut ifadesini yüzüme yerleştirmeden.''Bu kadar güzel bir günde nasıl iyi olmayayım ki?'' diye de ekledim.

Sinan güldüğünde saçlarımdan taşan birkaç tutamı kulağımın arkasına sıkıştırdı.''Bütün bunlar geçecek. Artık bizim de mutlu olma zamanımız geldi. Yeterince yorulmadık mı zaten?'' diye sorduğunda onu onaylar şekilde hafifçe tebessüm ettim.''Haklısın.'' Bir elimi avucunun içine aldı. Dudaklarını parmak uçlarıma bastırırken hissettiğim tarifsiz mutluluk ve aynı zamanda içime doğan kötü hissiyatı anlamlandıramamıştım. Bu korku da neydi ? Bir anda her şeyin tabu olup yıkılacağından mıydı bu içime doğan karamsarlık?

Her hissiyata kapılmamak gibi düşünceleri de umursamamak gerekirdi aslında.

Araba bizim caddeye girdiğinde Sinan'a döndüm ve ''Benim bir yere kadar gitmem gerekiyor.'' dedim.''Senin yapacak bir planın var mı?'' Sinan başını iki yana salladı.''Yok hayır da sen nereye gidiyorsun?'' Dudaklarımı hafifçe ıslattım ve ''Sorularımın cevabını bulmaya.'' dedim kararlı bir şekilde. Aslında içimden geçen hiç o yere gitmemek olsa da bir yanım cevapsız sorularla uğraşmak istemiyordu. Bu ölümcül sessizliğin de bir nedeni olmalıydı. Ne Alahanlar , ne de bizim cephe artık suskunluğun parçalanmış haliyle karşımdaydı. Her iki taraf da sessizlikle cezalandırıyordu zihnimi.

''Döndüğümde anlatacağım.'' dedim şuan üstelemesini istemeyerek. Durduğum her dakika acı verici düşüncelerin eşiğine düşüyordum. Şimdi buna hiç gerek yoktu.Sinan onaylar biçimde ''Peki. Ben de evdeyim biraz dinleneyim. Bugün çok gezdik.'' Gülümseyerek onu onayladım. Arabadan indiğinde oturduğu yolcu koltuğunun kapısını kapattı. Anında kontağı çalıştırdım ve birkaç semt ötede oturan Aliye Teyze'nin evine doğru arabayı sürmeye başladım.

Aliye Teyze üniversiteye gittiğimiz zamanda bizim bir oturmamız gerektiği düşüncesine karşı gelip kendi evinde kalmayı tercih etmiş , bize de gençler olarak ayrı yerde kalabilmemize izin vermişti. Buna bir sorunum olmamıştı zaten hepimizin bir kararıydı ama o günü hatırladığımda bir yanı burkuk olan yüreğim sözlerini hiç unutmuyor , her an yeniden hatırlıyordu.

Gittikçe darlaşan caddenin yollarını aşarak evinin önüne geldiğimde arabayı kenara park ettim. Sürücü koltuğundan anahtarı alıp aşağıya indiğimde kapıyı kapattım ve küçük , çok kalabalık insanları sığdırmaya yetmeyecek ama kendisine yetebilen , küçük bahçeli ,çiçekli evinin önüne geldim.