Jeon Jeongguk içinde bulunduğu durumu sadece tek kelime ile tarif edebilirdi, parmakları arkasına sakladığı Alfa'nın bileğini sıkı bir şekilde tutmaya devam ederken dudakları aralanarak 'Kardeş?" diye mırıldandığında sarışın olanın dudakları aralanarak samimi bir gülümseme ile kıvrıldı, tüm kurtlar çevrelerine toplanırken buradan çıkışlarının kan içinde olmadan bitmesi imkânsızdı.
Hayatı boyunca kendini gizlemeyi becererek hiçbir sorun yaşamadan devam ederken sevebileceği bir yere adımını atmıştı ve şimdi karşısındaki kişi bunu mahvediyordu. "Jeongguk, endişelenme." dedi abisi olduğunu iddia eden kişi, Jeongguk ona inanmak istemiyordu ama sarı saçları dışında gerçekten birbirlerine benziyor oldukları da bir gerçekti.
Kurtların sabırsızlanmalarını ve sızlanmalarını duyabiliyordu, Seokjin'in ona karşı kurduğu cümleyi duyduklarına emindi ve şimdi içlerinde iki Panter ile ne yapacaklarını sorguladıklarına emindi. "Kimsin sen?" diye sordu yeniden, Taehyung'un nefes alışverişleri dengesini bozuyordu şimdi, parmaklarını gevşeterek onu daha hafif bir dokunuş ile tutmaya başladı. "Bizi hafife alıyorlar Jeongguk, buradan kolay bir şekilde çıkabiliriz bebeğim." Jeongguk kaşları çatılarak ona bakarken kullandığı kelime ve ses tonu zihninde dans ediyordu, duymuştu, onun aynı şekilde bebeğim diye seslendiğini defalarca duymuştu.
Panterler kurnazdı, bunu biliyordu, bebeklik anılarını zihninin bir köşesinde saklar dururdu ve şimdi kendi anıları zihnini meşgul ediyordu. Buradan çıkamayacakları aşikardı, yeni bir kurt sürüsü gelirken Jeongguk içlerinde kasaba lideri Bay Kim'in yaşlı fakat güçlü kurdunu görebiliyordu. Kokular midesini alt üst ederek kusmak istemesine sebep olurken bir yandan pençeleri dışarı çıkmak, onların üzerine atlamak ve yok etmek istiyordu, doğası onlara düşmandı ama Jeongguk değil.
Bay Kim'in koyu gri gözleri gecede parlayarak endişeli bakışlar ile ona bakarken hemen arkasında kalan oğlunda gözlerini gezdirmekten çekiniyordu, onları yakalamak için bir kurban gerekiyorsa, oğlunu kurban etmeye hazırdı. Sürünün güvenliği, her şeyden önce geliyordu.
Sessizlik aralarında çığ gibi katlanarak büyürken "Buradan git ve benden uzak dur." dedi Jeongguk, hayatı mahvolmuştu şimdi ve ne bu kasabada, ne de dünya üzerinde huzurlu olabileceği tek bir yer yoktu. Bir köşeye sinmek ve elinden alınan hayatına ağlamak istiyordu ama ne yapabilirdi ki? Abisi olduğunu iddia eden biri her şeyi mahvetmişti, ondan umut beklediği birkaç saat öncesine dönmek istiyordu sadece.
Parmakları Taehyung'u tamamen serbest bıraktı, gözlerini belki anlar umuduyla Lider Alfa'nın gözlerine dikti. "Git." dedi Taehyung'a dönerek, onun hareket etmesini beklerken "Hayır." diye fısıldadığını duydu, abisinin alaylı gülüşü kurtları huzursuz ederken iç geçirdi. "Taehyung, lütfen git." diyebildi, bu karmaşadan sağ kurtulamayacağının farkındaydı ve kendisine iyi davranan ruh eşinin(?) iyi olmasından başka bir şey istemiyordu.
