Falling In Love To A Womanizer | Ongoing

CHAPTER 29

"You are amazingly beautiful." - komento niya.

"Salamat. Ayos lang ba na ito ang isuot ko sa party? Aren't this too revealing?"-sabi ko.

"No, actually it looks good on you besides you can wear whatever you want as long as you are comfortable with it."- sagot niya. Para namang dinuyan ang aking puso. Sa lahat ng ayaw ko ay yong pagbabawalan akong isuot ang mga damit na gusto ko. Ayaw ko iyong pinipigilan akong magsuot ng mga damit na gusto ko na keyso masyadong maiksi o ano.

Women have the right to wear whatever they want to wear as long as they are comfortable with it. They have the right to choose clothes to wear and men should respect it whether it's revealing or not.

It's the respect that matters, you know. Because no matter what women wears, if a person doesn't have any respect towards others then they always disrespect them.

I'm not saying that it is ok to wear revealing clothes in public and I'm not promoting that girls are allowed to wear revealing clothes whenever they want and wherever they go what I'm trying  to implied here is that no matter how they dressed up we should respect it.

But..... girls should know their limits too. As much as we want respect then let's respect ourselves first. Respect can be given but not everyone can give it to you. Sometimes, you need to gain it. You can be careless in your dress if you must, but keep a tidy soul.

But as a man and as her boyfriend, don't tell her what she should wear instead allow her to explore and be confident besides you can tell her if she's off limits. It doesn't mean that you are her partner you already have a right to control her way of dressing.
And if someone disrespect her then protect your girl, man.

"Ok, ito nalang ang bibilhin ko. Ayos na ba iyang damit mo beh? Well, you can buy all those gowns and dresses you like. Maybe you will need it in case you need to change."- nakangiti kong sabi

"Sige ate magpalit na tayo para mabayaran na ni Kuya hehe, diba kuya?"- baling niya sa kuya niya pero ang atensyon nito ay na sakin pa rin. Tsk, mahalin mo na ako para hindi na ako masaktan pa. "Kuya?"

"Ahhh yeah, yeah."- sagot niya.

"Ma'am, will you take all those dresses and gowns?" - tanong ng sales lady.

"Yes, let us change and we'll be handing it to you so we can pay for it."- sagot ni Emily. Agad kaming nagpalit at pumuntang counter upang bayaran iyon. Babayaran ko na sana ang damit na napili ko pero hindi siya pumayag at siya na raw ang magbabayad.  Matapos niyang bayaran ay agad kaming lumabas.

"Why don't you invite Ate ganda to our house for dinner, kuya?"- nakangiting ani ni Emily matapos naming sumakay sa kotse ng kuya niya. Napalingon ako kay Emily at pagkatapos ay tinignan ko ang kuya niya.

"Ahh ano, wag na beh. Mag-aalala ang mga magulang ko kapag hindi pa ako uuwi."- Sabi ko. Ayaw ko namang mapilitan siyang imbitahan ako sa kanilang bahay.

"Tawagan mo nalang ate para makapagpaalam ka hehe."- suhesyon niya. Ayos lang naman sa akin at mas lalong ayos lang sa kanila ni mama. Alam kong may tiwala sila sa akin pero ang inaalala ko ay baka hindi niya gustong pumunta ako sa bahay nila.

"Ano, wag na beh-

"Go ahead. Call your parents and tell them that you'll joining us for dinner and I'll be sending you home after that."-sabi niya habang nakatingin sa akin. Wala akong nagawa at tinawagan si mama.

"Nasan kana? Bakit wala ka pa dito?" - bungad sa akin ni mama. Napasimangot naman ako, hindi ba obvious?

"Dahil nandito pa ako mama." - sagot ko.

"Supil na bata. Umuwi kana at sabay tayong maghahapunan." - sagot ni mama.

"Ma, hindi na ako bata ok? At isa pa, hindi ako diyan maghahapunan sana?"

"Bakit?"

"Ano kasi, inimbetahan ako ni Anthon na sa kanila maghapunan, kasama po namin iyong bunsong kapatid niya mama at ihahatid niya raw po ako pagkatapos."- maingat kong sagot. Natahimik ang kabilang linya at mayamaya pa ay narinig ko siyang bumuntong hininga.

"Sige may tiwala kami sa iyo, Angela. Nasa tamang edad kana at pwede nang bumukod ng pamilya pero sana gawin mo ang nararapat."- habilin niya. "Pwede ko bang makausap ang nobyo mo sandali?"-dagdag niya, napalunok naman ako. Tiningnan ko si Anthon at nakatingin lamang siya sa akin hinihintay ang susunod kong sasabihin.

"Ahhh, pwede ka raw bang makausap ni mama sandali?" - mahina kong sabi. Ngumiti siya at tumango tsaka niya inabot ang cellphone na hawak ko.

"Nay." -sagot niya. Hindi ko parin lubos maisip kung bakit Nay ang tawag niya kay mama. Hindi ko rin alam kung kailan sila naging close para magiging ganyan siya ka komportableng tawagin si mama ng ganyan."Opo, nay."-nakangiti niyang sagot. "Wala pong probelama Nay, ihahatid ko po si Angela ng ligtas. Salamat, Nay bye."- paalam niya.

"Naks kuya, approved ka ba sa pamilya ni Ate ganda ahh? Ha? Nanay pa tawag, hanep."- panunukso ng kapatid niya. Nilingon niya ito at sinamaan ng tingin.

"Princess, saan mo natutunan iyang ganyang pananalita?"

"Hehe secret."

"Iwasan mong magsalita ng ganyan at baka makasanayan mo. Hindi mo gugustuhing magsalita ng ganyan sa harap ng mommy at daddy lalo na kapag kaharap natin ang kasusyo nila sa negosyo."- seryoso nitong paalala. Palihim naman akong napangiti. Sinulyapan ko si Emily  at ayon nakasimangot na siya habang napapakamot sa kanyang noo.

"Oo na, why are you so serious? Huhuhu?"

"Because I care. I don't want  other people say bad things about you."- sagot niya. " We're going." Dagdag niya at agad pinaandar ang sasakyan. The other side of him. Caring.

Medyo hindi naman  kalayuan ang bahay nila sa mall kaya mabilis kaming nakarating. Nang makababa ako ay agad akong hinila ni Emily papasok. Nag-aalinlangan pa akong pumasok kaya nang lingonin ko si Anthon ay natatawa niya akong tinanguan. Ngumiti nalang ako at nagpatianod sa paghila sa akin. Napakalaki ng bahay nila. Nakapaganda ng pagkakadisenyo, mula sa parking lot hanggang sa sala ay talagang nakakahanga. Napakaganda rin ng mga muwebles. Pero mas lalo akong humanga nang tuluyan akong makapasok. Ang liwanag na nagmumula sa chandelier ay kakaiba. Ang kintab ng hagdanan na pabilog ay nakakabighani. Para akong nasa loob ng mansion. Lahat nang bagay na nakikita ko ay mamahalin.

"This is our home, ate. Hope you'll like it and please be at home. Hehehe, I'll be upstairs ok? Magbibihis lang ako."- sabi niya. Tumango lang ako bilang sagot. Agad naman siyang umalis. That girl is a princess not in a palace because her family is not a royalty but in this huge house that looks like a palace.

Hindi ko namalayang tumabi na pala si Anthon sa akin.

"Parang palasyo ang bahay ninyo."- komento ko. Natawa naman siya.

"Actually, si mama ang may gusto nito."- sagot niya. "She wants to be a princess when she was a kid."- natatawa niyang kwento. "She wants to live in a palace, unfortunately her family can't afford to build a house like this so she promised to herself before, tutuparin niya iyon sa magiging anak niya. Tsk, infact, she insisted to call Ely a princess."- napapailing niyang sabi. "Well, she truly are our princess."- nakangiti na niyang sabi.

"Hmmmm." Tugon ko tsaka ko muling iginala ang aking paningin. Napaigtad ako ng maramdaman kong pumunta siya sa likod ko at niyakap ako. Umangat ng bahagya ang aking balikat nang sandaling ipatong niya ang baba niya doon. Hindi ko iyon inaasahan.

To be continued,