επιφυλακτική αγάπη

ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΆΣΜΑΤΑ

Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρω τρόπο να επικοινωνήσω και να γνωρίσω εκείνο το αγόρι. Απλά ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι με ανοιχτά μάτια κοιτώντας το ταβάνι. Άλλες φορές έκανα σχέδια στο μυαλό μου και άλλες σκεφτόμουν τον ίδιο. Ψηλός, καστανόξανθος, με γαλανά ματιά και κόκκινος απο τον ήλιο. Παρόμοια χρώματα με εμένα, σκεφτομουν ποσο πολυ ταιριάζουμε. Δεν εχω ξανανιώσει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν αλλα δεν φοβάμαι να δοκιμάσω κάτι καινούργιο.
Όμως η ώρα είχε περάσει και δεν ήθελα να χαραμίσω την ώρα μου με όνειρα που πιθανότατα δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Άρχισα να ετοιμάζομαι για να παω για τρέξιμο, να χαλαρώσω. Λίγα λεπτά αργότερα χτύπησε το κουδούνι. Κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες καθώς κανένας άλλος δεν ήταν σπίτι για να ανοίξει. Όλοι είχαν τις υποχρεώσεις τους. Στην πόρτα περίμεναν η Αλκυόνη με την Αριάδνη . Ήταν και αυτές ντυμένες με αθλητικά ρούχα. Λες και είχαμε συνεννοηθεί. Τα κορίτσια μένουν στο σπίτι δίπλα απο το δικό μας. Είναι αδερφές με εναν χρόνο διαφορά μεταξύ τους. Η Αλκυόνη είναι η μεγαλύτερη, βασικά έχουμε την ίδια ηλικία. Η Αριάδνη ανακοίνωσε χαμογελαστά "Καλημέρα! έτοιμη για βόλτα με τα ποδήλατα;". Μονο αυτό χρειαζόμουν, λίγο καθαρό αέρα. "Τέλεια, ωραία ιδεα!" είπα και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα για να πάρω ένα μπουκάλι νερο. Ύστερα πήρα τα κλειδιά για να ανοίξω το γκαράζ όπου βρίσκονται τα ποδήλατα. Το άρπαξα και γύρισα προς τα κορίτσια. Δεν ήθελα να χάσουμε χρόνο. Ήθελα μονο να απολαύσω την βόλτα μας.
"Που λέτε να παμε;" ρώτησα.
"Δεν ξέρω όπου θέλετε αρκεί να μην αργήσουμε, εχω κανονίσει" απάντησε η Αλκυόνη. Σκέφτηκα λίγο διάφορα μέρη αλλα δεν μπορούσα να αποφασίσω καθώς τα περισσότερα είναι γεμάτα με κόσμο όλες τις ώρες της ημέρας. Οπότε είπα αποφασισμένη στα κορίτσια "Παμε οπουδήποτε αρκεί να νοιώσω αυτό το συναίσθημα όταν είσαι επάνω στο ποδήλατο και αισθάνεσαι τόση αυτοπεποίθηση και ότι τίποτα δεν σε σταματά". Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν, ανέβηκαν στα ποδήλατα τους και ξεκίνησαν. Εγω βιάστηκα για να τις προλάβω.
Κάναμε βόλτες για αρκετή ώρα. Δεν μιλήσαμε καθόλου σε ολη την διαδρομή, φαινόταν να την απολάμβαναν. Το μυαλό μου είχε καθαρίσει απο σκέψεις που με
καταπίεζαν. Αυτός αλώστε ήταν ο σκοπός της βόλτας μας. Μου έκανε εντύπωση όμως που καμιά απο τις δύο τους δεν ήθελαν να ανοίξουμε συζήτηση. Μήπως κάτι τους προβληματιζε; Γιατί όμως δεν μου είχαν αναφέρει τίποτα. Ή μήπως κατάλαβαν ότι ήθελα να ηρεμήσω και το σεβάστηκαν. Περίεργο πάντα κάτι συζητάμε όπου και αν πηγαίνουμε. Αυτό ήταν που με προβλημάτισε. Δεν άντεξα άλλο γεμάτη απορίες και ρώτησα "Πως και δεν μιλήσατε καθόλου; Το απολαμβάνατε ή κάτι σας απασχολεί;". Η Αλκυόνη απάντησε γελώντας "Δεν μας απασχολεί τίποτα απλά καταλάβαμε απο εχτές ότι δεν έχεις και πολύ όρεξη για κουβέντα". Ξαφνιάστηκα, δεν ήθελα να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Δεν είχα όμως κάποια απάντηση. Προσπάθησα να αλλάξω θέμα ρωτώντας τες αν μίλησαν καθόλου με τα παιδιά. Η Αριάδνη δήλωσε ότι είχε μιλήσει και με τα δύο κορίτσια της παρέας και ότι συνεννοηθηκαν να βρεθούμε αύριο διότι σήμερα 2 αγόρια θα λείπουν. Προσπάθησα να συγκρατήσω το χαμόγελο μου. Ανυπομονώ να τον ξαναδώ. Κάθε φορά που ανοίγω-κλείνω τα μάτια μου τον βλέπω. Μπορεί να μην τον ξέρω καθόλου αλλα μέσα σε ενα βράδυ παρατήρησα πολλά και κατάλαβα πράγματα για αυτόν. Σίγουρα όμως πρέπει να τον γνωρίσω καλα αλλιώς δεν μπορώ να εχω μια καθαρή άποψη για τον χαρακτήρα του. Προσπάθησα να μην αφαιρεθω ξανα και για αυτό ρώτησα γεμάτη ενδιαφέρον "Άλκυόνη εσύ έχεις μιλήσει με τον Σωκράτη;". Η Αλκυόνη απάντησε "Οχι δεν έχουμε επικοινωνήσει απο εχτές αλλα θα του τηλεφωνήσω το βραδάκι για να ξεμπερδέψω και εγω αλλα και αυτός από τις υποχρεώσεις μας. Νομίζω μου λείπει αν και δεν τον ξέρω καλά. Όμως έμαθα αρκετά για αυτόν μέσα σε ένα βράδυ".
" Χαίρομαι για εσένα... " της είπα και η Αριάδνη με διέκοψε" Αλκυόνη νομίζω πέρασε η ώρα πρέπει να πηγαίνεις ". Η Αλκυόνη συμφώνησε και μας χαιρέτησε βιαστικά ώστε να προλάβει το ραντεβού της. Εγω με την Αριάδνη γυρίσαμε στο σπίτι περπατώντας με τα ποδήλατα. Μέχρι το σπίτι η Αριάδνη μου εξηγούσε κάποια πράγματα για την θετική ενέργεια προσπαθώντας να σιγουρέψει το γεγονός ότι δεν θα βλάψω τον εαυτό μου. Επιχείρησα αρκετές φορές να της εξηγήσω ότι αυτό το σκηνικό που έγινε εχτές ήταν παρεξήγηση αλλά αδυνατούσε να καταλάβει διότι από ότι φαίνεται ήταν υπερβολικά αγχωμένη για εμένα. Αυτό με έκανε να νοιώθω ασφάλεια γιατί ξέρω πόσο πολύ με νοιάζεται αλλα απο την άλλη αισθανόμουν ενοχές για το γεγονός ότι της προκάλεσα άγχος κατά λάθος και δεν κατάφερα να την μετά πείσω.
Φτάσαμε στον προορισμό μας και οι δρόμοι μας χώρισαν λέγοντας μου η Αριάδνη "Θα συνεννοηθούμε για το βράδυ αργότερα, καλό μεσημέρι".
"Εντάξει, καλό μεσημέρι" της απάντησα και άνοιξα την πόρτα του σπιτιού. Μπαίνοντας μέσα κατευθύνθηκα προς το ψυγείο οπου πήρα ενα ροδάκινο και ύστερα ανέβηκα στο δωμάτιό μου να ξεκουραστώ. Εκεί που καθόμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι με πήρε ο ύπνος καθώς ήμουν εξαντλημένη απο την αϋπνία. Δυο ώρες αργότερα με ξύπνησε ένας ήχος σαν να μετακινείς ενα πολύ βαρύ αντικείμενο. Σηκώθηκα και στάθηκα για να καταλάβω απο που ερχόταν ο ήχος. Μόλις συνειδητοποίησα ότι ερχόταν απο έξω, άνοιξα το παράθυρο να δω τι συμβαίνει. Ένα αυτοκίνητο τράκαρε σε ένα δέντρο. Το τρίξιμο ήταν απο τα φρένα. Φαίνεται να μην είχε γίνει μεγάλη ζημιά αλλα το όλο σκηνικό με είχε τρομάξει. Βγήκα τρέχοντας έξω και κάλεσα την αστυνομία μήπως δεν την είχε καλέσει κανένας ακόμα. Πλησίασα να δω αν ήταν κάποιος μέσα. Παντού αίματα και γυαλιά δεν μπόρεσα να διακρίνω. Πιθανότατα να έσπασε το τζάμι και να έπεσαν τα γυαλιά σε αυτό το άτομο. Δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Κάλεσα γρήγορα ασθενοφόρο. Η αστυνομία έφτασε λίγα λεπτά αργότερα, το ίδιο και το ασθενοφόρο. Εξήγησα στην αστυνομία τι είδα καθώς μετέφεραν το άτομο απο το αυτοκίνητο σε ένα κρεβάτι. Εκεί κατάφερα να διακρίνω το πρόσωπο της μαμας μου μέσα στα αίματα. Τέτοιον φόβο και άγχος για το τι θα συνέβαινε δεν εχω ξαναζήσει. Η Αριάδνη κατέβηκε και αυτή. Με είδε πεσμένη κάτω να κλαίω και προσπάθησε να με ηρεμήσει μη γνωρίζοντας τι είχε συμβεί. Σηκώθηκε και κοίταξε γύρω της μόλις κατάλαβε ότι η μαμα μου ήταν στο ασθενοφόρο είπε γεμάτη φόβο "Η Κλαιρη;Σάρα... τι έγινε εδω;". Δεν μπόρεσα να της απαντήσω. Με πήρε αγκαλιά και με οδήγησε στο σπίτι μου. Μου έφτιαξε κάτι να φάω και κάθισε μαζι μου καθώς δεν είχα κάποιον να με προσέξει στην κατάσταση που βρισκόμουν. Ο πατέρας μου είναι στην Ισπανία για ενα μηνα και ο αδερφός μου σπουδάζει στην Βουλγαρία. Δεν είχα όρεξη να φάω. Η Αριάδνη προσπάθησε να με καθησυχάσει. Αρκετή ώρα αργότερα που το πέτυχε, το κουδούνι χτύπησε και ήταν η Αλκυόνη. Είχε μάθει τα άσχημα νέα και ήρθε να μου συμπαρασταθει. Με αγκάλιασε και μου ψιθύρισε "Ξέρω το όνομα του". Δεν είχα δύναμη να μιλήσω για να την ευχαριστήσω αλλά δεν έκρυψα την χαρα μου με το χαμόγελο.
Περίεργη και δύσκολη μέρα. Εκεί που είχα χαλαρώσει έγινε το ατύχημα. Ολα θα πάνε καλα, αυτό μου λέγαν συνεχώς τα κορίτσια. Φυσικά και δεν με άφησαν ούτε λεπτό μόνη μου. Θα κοιμηθούν και μαζι μου το βράδυ οπότε ελπίζω η νύχτα να περάσει ομαλά και αύριο βλέπουμε παλι...