The Perfect Unplanned

27 - Breaking Up

"What happened? "Agad kong tanong kay Ethan nang makita ko siyang nakaupo sa tabi ng kamang kinahihigaan ko. Nagtataka kong nilibot ang aking paningin. "Where am I?" Muli kong tanong sa kanya. Ibinangon ko ang aking katawan.

Ang nakakunot niyang noo ay lalong nadagdagan. "I was the one who's supposed to ask you that." Banayad na sabi niya. "Narito ka sa ospital. You past out nang lumabas ka sa elevator. Of course I know you have claustrophobia. But anong nangyari sa noo mo at may pasa rin ang likuran mo. What happened?" Madilim ang mukhang tanong nito.

"Maliban sa sinabi ni Wena na nasa function hall ka ng mga Vergara ay wala na akong nalaman pa," he added. "Tell me, sinaktan ka ba nila physically?" Lalong nagdilim ang mukha nito.

Alam kong nag-iigtingan na ang mga panga ng kapatid ko sa galit. His eyes become furious. At nakakuyom ang magkabilang kamao nito."Tumama ang likuran ko sa door knob ng pintuan doon kaya marahil may pasa ang likuran ko. Nang matumba ako tumama naman ang noo ko sa vase," paliwanag ko.

Marahas na napailing ang kapatid ko. Tumayo ito at naglakad sa harapan ko. "Don't you think it's enough? Bahagya itong lumingon sa akin bago ito nagpatuloy sa paglakad sa harapan ko. Hanggang saan mo ba dadalhin ang lahat ng ito? Look at you, kung kaya mo pa, ako hindi na! Do you really think na okay lang sa akin na makita kang nahihirapan ng ganito dahil sa kanya?"

Hindi ako tumugon.

"I know you love him that much, oh fuck that love!" Patuloy nito.

Napatingin ako sa kanya, shock.  My brother rarely cussed. At alam kong tama naman ito.

Napatungo ako. "Tama ka, I think... I think  I have to---let him go," mapait na sabi ko. "Can we go home now?" I asked him.

Lumambot ang mukha nito."After we done CT scanning on your head, we'll go home. Kanina pa tawag ng tawag ang mommy. Pinigilan ko lang na huwag ng pumunta pa dito." Lumapit ito sa akin at naupong muli sa may upuan katabi ng kama ko. Hinawakan nito ang isang kamay ko.

"I-I'm sorry. Hindi ko naisip na nahihirapan din kayo sa mga nangyayari sa akin." Itinungo ko ang aking mukha.

He shook his head. "Alam kong hindi ito madali para sayo and you know you always have us, right? Ngunit ayoko ng makita ka na nahihirapan ng ganito."

Tumango ako. "I know..."

"You're here," malumanay na wika ni Luc sa akin nang makalapit na siya sa kinauupuan ko. Hindi na ako nagtataka sa pagdating niya. Kami lang namang dalawa ang nakakaalam sa lugar na iyon kaya maliban sa akin ay siya lang pwedeng pumunta doon. Umupo siya sa tabi ko.

Mabuti na lang at wala namang nakitang nakakabahala mula sa CT scan result ko kaya nagpahinga lang ako ng ilang araw at bumalik na naman ng La Marsha. I need to bury my head to work. I have to forget the pain he had caused.

Bahagya ko siyang nilingon, Ngayon ko lang napagtuonan ng pansin ang kabuuan niya ng malapitan. Pumapayat din pala siya. He has day's whiskers too at medyo humaba ang kanyang buhok. But I have so much from him. "I need peace," sabi ko at ibinalik ang paningin sa unahan kung saan nakikita ko ang mga maliliit na bahay sa malayo.

He sadly sighed. Alam kong nakatingin parin siya sa akin.

"I have Ethan and tita Aurora and our friends but this place..." Sandali akong lumingon sa kanya pagkatapos ay ibinalik uli ang paningin sa unahan. Nagpakawala ako ng sambuntong-hininga. "This place at ang mga pangarap mo sa lugar na ito ay ang siyang naging kasama ko sa mga taong iniwan mo ako."

"Sheloh... let me explain." Sabi niya sa akin.

I smiled bitterly nang hindi parin lumilingon sa kanya. "I need explanations sabi ko sa sarili ko nang hindi man lang ako nakatanggap ng tawag mula sayo samantalang  nasa harapan ko mismo si Mark nang kausapin mo siya. You... blocked me even the second sim I bought kaya maliwanag na ayaw mo talaga akong makausap. At hindi ko alam kong bakit."