𝐇𝐢𝐠𝐡𝐬𝐜𝐡𝐨𝐨𝐥 𝐒𝐰𝐞𝐞𝐭𝐡𝐞𝐚𝐫𝐭𝐬 | 𝐘𝐞𝐨𝐧𝐛𝐢𝐧

𝟏.𝟓

🌺𝓞̈𝓷𝓬𝓮𝓴𝓲 𝓫𝓸̈𝓵𝓾̈𝓶𝓾̈ 𝓸𝓴𝓾𝓭𝓾𝓰̆𝓾𝓷𝓾𝔃𝓪 𝓮𝓶𝓲𝓷 𝓸𝓵𝓾𝓷🌺
✨𝓞𝓴𝓾𝔂𝓾𝓹 𝔂𝓸𝓻𝓾𝓶 𝔂𝓪𝓹𝓶𝓪𝔂𝓲 𝓾𝓷𝓾𝓽𝓶𝓪𝔂𝓲𝓷✨

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Choi Yeonjun'un anlatımı*

Hızlı hızlı yürüdüm. Bir an önce hastaneye varıp kendimi Soobinin kollarına atmak istiyorum. Soobin hastaneden çıkıyordu fakat benim hastaneye yatırılmam gerek. Çünkü kokusuna tamamen bağımlı oldum.

Hastanenin bahçesine koşarak girdiğimde Soobin hastanenin ana kapısından çıkmak üzereydi. Hızımı arttırdım ve yanına koştum. Geldiğimi fark edince elinde ki çantayı yere fırlatıp kollarını açmıştı. Sonunda... Sonunda kavuştuk işte! Sevgilimin bu hastanede ki esareti bitmişti. Artık sonsuza kadar birbirimizin kalbinden başka bir yerde esir kalmayacağız.

Bacaklarımı beline dolayıp sanki daha fazla sarılabilecekmiş gibi sarıldım Soobine. Hastanede ki herkes bize bakıyordu. Baksınlar sanki daha önce hiç ağlayan aşık görmediler hıh! İkimizde ağlıyorduk işte. Ama bunlar mutluluk göz yaşları. Kafamı boynuna gömüp bir süre orada kaldım. Soobinde aynısı yaptı. Tek fark o boynuma bir sürü kelebek öpücüklerinden bırakıyordu.

Sonunda kafamı biraz kaldırıp Soobinin yüzüne baktım. Kulağıma "Gidelim mi sevgilim" diye fısıldadı. Kafamı olumlu yönde sallayıp kucağından indim. Elinde ki çantaların bir kaçını ben aldım ve hastaneden bir daha dönmemek üzere çıktık.

-Eee Yeon? Nereye gidelim?
-Önce Minhyuk hyunglara falan gidelim seni özlemişlerdir.
-Yok yok ne özlemesi hem onlar evde bile değil.
-Sen nereden biliyorsun?
-Ben mi? Ha şey ya.... Şeyden... Hah bugün konuştuk ta ondan biliyorum birlikte Eunkwang hyungun evinde kalacaklarmış.
-Desene ev boş...

Dediğime gülmüştü. Tanrım bir insan bu kadar güzel gülemez. Haksızlık hani bu!
-Çok istiyorsan eve gidebiliriz sevgilim.
-Yok daha ortadan ikiye yarılmaya hazır değilim sağol Soo.
-Ne kadar ayıp ben onu mu kastettim?
-Neyi kastettin sevgilim?
-Hiç yani daha yeni hastaneden çıkmışken eve gitmek istemiyorum demek istedim.

-Aklında gidilecek bir yer mı var?
-Eveeeeettt kesinlikle çok seveceksin güzelim.
-Peki nereye gideceğiz?
-Söylemem kiiii sürpriz eheheheheh!
-Yaaa Soobin! Çok kötüsün!
-Ama yine de bana aşıksın Choi Yeonjun! Ve daha güzeli bende sana aşığım güzelim.

Dedikleriyle kalp krizi geçiriyor gibi yaptım.
-Ah düştüm sanki. Bakim evet düşmüşüm!
Kıkırdayıp küçük çocuklar gibi yolda koşmaya başlamıştı.
-Koşma düşersin Soo!
-Ben düşmüşüm düşeceğim kadar Yeon! Yere düşsem de canımı yakmaz sana düştüğüm kadar!
-Birilerinin yavşaklığı üstünde bakıyorum.

Koşarken bir anda durdu ve üstüme yürümeye başladı. Hava kapanmaya başladığı için fazla insan yoktu sokakta. Olanlarda yağmura yakalanmadan eve gitme derdiyle hızlıca yürüyordu. Yüzünde ki her zaman aşık olduğum ve pekte hayra alamet olmayan sırıtışıyla belimi kavradı.

-Noldu beğenemedin mi Choi?
-Hmmm bilmem bence biraz daha heyecan katmalısın çok kuru kuru oldu.
Gülümsemesi dudaklarındayken dudaklarımla buluştu. Nasıl yapıyor anlamıyorum fakat hem yumuşak hemde hırçınca öpüyordu. Kafama gelen su damlalarıyla yağmur yağdığı anladım. Fakat bu dudaklarımızı ayırmak için bir sebep değildi.

Yolda geçen bir kaç kişi bize iğrenerek baktı ve yürüyüp gitti. Tıpkı insanlar gibi onların bakışları ve fikirleri de gidici. Bu yüzden en iyisi hiç birini takmamak ve sevgilimin güzel dudaklarının tadını çıkarmak... Ne kadar oldu bilmiyorum ama sonunda nefessiz kalıp ayrıldık.