Runaway "Bakugou"

My Little Sister

Yaptık mı?

Kazandık mı?

Öldü mü?

Yaralarımdan dolayı doğru dürüst ayakta duramıyordum ve bir ağacın gövdesindem destek alıyordum. Polisler ve ambulanslar ile doluydu. Onunla savaşmak adına herşeyimi vermiştim, özgünlüğümün sınırına kadar ulaşmıştım ve en sonunda burnumdan ve alnımdan kanlar akıyordu.

Yan etkisi kan akmak mı?

Sedyeye bağlamışlar ambulansa götürüyorlardı ve bileğinde gördüğüm bileklik ile bileğine baktım. Üzgün olduğu zamam ağladığı zaman yaptığım iğrenç bileklikdi. Onu hala takıyor muydu?

İkimiz de birbirimizin yaptığı şeyleri takıyorduk o benim yaptığım bilekliği bende onun yaptığı kolyeyi takıyorum. Simgesi ise kelebek.

Aslında kelebeklerin ömrü üç günlük olurmuş bizim de ilişki bağımız bir aylıktı, sonra... Herşey oldu. O gitti, ben gittim. Ben işkence gördüm, ben denek oldum o prensesler gibi yaşadı, mutlu oldu.

"Sizi de almamız gerekiyor"

Yanıma gelen hemşireye baktığımda kafamı olumluca salladım. Kolumdan tutarak beni ambulansa götüyordu, doğrusunu söylemek gerekirse acıdan yürüyemiyordum bile.

Ambulansa geldiğimde beni sedyeye yatırıp pansuman yaparken ambulanslar ilerlemeye başlarken gözlerimdem yaşlar geliyordu. Acıdan, nefretten, intikamdan, özlemden di bu göz yaşlar.

Canım acıyordu, ondan nefret ediyordum, o mutlu olurken ben acı çektiğim için intikam aldım, yıllardır görmediğim duymadığım sesini duyduğum için ağlıyordum.

Koluma ne zaman yapıldığını yeni gördüğüm serum ile bakıştım. Ambulans durup sedye ile beni hastaneye götürürken bazı insanlar bana ve diğer ambulansa bakıyorlardı.

"Yeni kahraman mı gelmiş?"

"Baya kötü yaralanmış-"

"Onun babası ünlü bir iş adamı diye biliyorum"

"Böyle bir adamın kızı kahraman olması doğa-"

"HEY SİK KAFALILAR DEDİKODU ETMEYİ BIRAKIN ACI ÇEKİYORUZ DEĞİL Mİ!?"

Bakugounun sesini duyduğum da gözlerim kocaman oldu. Beni acil servise aldıklarında üstümde herşey yapıyordu. Ama bir sorun vardı ben düşünce kaybımı kaybetmiş gibi dueuyordum. Duyuyordum, görüyordum ama tepki yoktu.

"Bunu görebiliyor musun?"

Gözümün önünde kalemi salladığında tepki yoktu sadece beyaz duvara bakıyordum.

"Beni duyabiliyor musun Kahraman?"

Tepki yok, hiç birşey yoktu. Tek düşündüğüm onun ne halde olduğu. Neden onu düşünüyorum? O bana zarar vermek istemedi mi o beni öldürmek istemedi mi babam gibi? Annemi kötülemek istemedi mi arkadaşlarımı öldürmek istedi ama ben hala onu düşünüyorum.

"İlk kez bir savaşa girdiği için geçici bir bilinç altı kaybı sadece"

"Ne zaman geçer peki?"

"Kısa sürecek onu kahraman odalarına nakil yapalım lütfen. Yaraları iyileşene kadar burada misafirimiz olsun"

***

"Aptal, aptal, aptal. Neden bana söylemedin? Sana tekrar birşey olursa o zaman ne yapacaksın tek göz?"

Yutkundum ve gözlerimi kaçırdım. Onu bırakmak aptallık olurdu, diğerlerini bırakmak aptallık olurdu. Gözlerim dolduğu an boğazımda bir düğüm vardı ve yutkunsam acıyordu.