Merhaba canlar~
Burayı okumadan geçmeyin lütfen. Bir önceki bölüm olan Ölü Toprağın verdiği Çiçek için çok heyecanlıydım ama yaptığım karmaşıklık yüzünden okudukça içime sinmemeye başladı ve bende yeniden yazmaya karar verdim. Bu bölüme, önceki bölümü yerleştirerek yazdım, yani hem aynı hem farklı diyebiliriz. Atlayarak geçmekten ziyade kontrol ederek geçerseniz değişiklikleri fark etmiş olursunuz. Yok direkt geçecekseniz de Ceren kısmına gelebilirsiniz, bölümler bu da defa aynı bitmiyor.
Keyifli okumalar, kocaman sevgiler,❤
🦋
Günaydın baba, bugün yeni bir şeyler deneyeceğim, dedim aynadan kendime bakarak. Bu bir tarz terapiymiş, Vuslat teyzem öyle dedi. Yazmak bazı zamanlar çıkış yolu olabilirmiş. Bundan dolayı bende elime bir defter kalem alarak yazmaya karar verdim.
Saçımı düzeltip kendime bakmayı bıraktığımda, köşeye sıkıştırılmış küçük resme döndüm. Biraz heyecanlıyım, bu yüzden senide yanıma alıyorum, dedikten sonra resmi elime alıp masama oturdum ve tam karşıma koydum.
Bana şans dile, diye son kez şizofren gibi konuşup defterimi açtım ve kalemimi elime alıp, iki kelimeyi yazarak başladım,
Kaya Batın.
Kendimden kısaca bahsedecek olursam, on beş yaşında taze bir ergenim. Üç teyzemin, üç amcamın ve bir dayımın olduğu oldukça kalabalık bir hayatım var. Birde dünyalar tatlısı küçük teyze kızım, Elif. Sanırım en çok sevdiğim kişi o, gerçekten gülümsediğinde insanın içine hoş bir mutluluk dolduruyor.
Annemin adı İrem. Ve babam, cümlesini yazdıktan sonra gülümseyerek koyduğum resme baktım. Ilgar Batın.
Onlardan bahsedecek olursam, annem için galiba dünyanın en pimpirikli insanı diyebilirim. Üzerime çok titrer, hatta bu çoğu zaman aşırıya kaçar ama garipsemeyi bıraktım. Büyüdükçe daha kolay oldu, çünkü anlamaya başladım. Seni kaybetmişti baba. Ve bu onun zihninde her defasında farklı şekilde patlak verdi.
Ama ilerleyen zamanlarda annemden daha çok bahsedeceğimden şu an sırayı sana veriyorum.
Aslında hakkında bildiğim pek bir şey olduğu söylenemez. Konu ne zaman açılsa ve soruyu kime sorarsam sorayım bakışlar hüzne boyanırdı. Bundan gerçekten hoşlanmam, onları bilerek üzüyormuşum gibi hissettirir. Böyle de olunca ufak tefek duyduğum ve küçük çaplı araştırmalar sonucu ortaya çıkmış olan bilgilerden fazlası elimde yok.
Senin hakkında en iyi bildiğim şey ne diye sorarsan baba, sanırım cevabım çok sevildiğin olur. Yedi kişinin tek ortak noktası bile olabilirsin. Özellikle amcalarım senin hakkında çok hassastır. Kendi aralarında sık sık andıklarına şahit olmuşumdur. Belki biliyorsundur, yazıp duraksadım.
Manyak olma konusunda hızla ilerliyor olabilir miydim? Çünkü üç saniye önce, belki biliyorsundur, Şanalp amcam sık sık mezarlığına ziyareti gelir yazacaktım.
Elime silgiyi alıp belki biliyorsundur kısmını sildikten sonra devam ettim.
Şanalp amcam sık sık ziyaretine gelir. Bir gün ona beni de götürür müsün, diye sormuştum. O zaman on dört yaşındaydım ve hiç gitmemiştim. Mevzu olmamıştı, bende söylemeye çekinmiştim açıkçası.
Neyse ki amcam seve seve kabul etmişti. Gittiğimizdeyse şaşırtıcı bir manzara karşılamıştı beni. Normalde mezarlık denilen yer, dökülmüş ve kuru yapraklardan oluşur. Cansız toprak her bir yanı sarar ama senin mezarlığı çok farklıydı. Her yeri çiçek doluydu ve çiçeklerin hepsi capcanlıydı. İsminin olduğu taşın üstünde tek bir kurumuş dal yoktu.
