KORKU | BakuDeku [omegaverse]

8

"Sesime gel kacchan!"

"Geliyorum Deku!" Aniden kapı patlatıldı. Katsuki hızlıca Deku'nun yanına gitti ve vücudunda yara var mı diye kontrol etti. Omega, alfasının yanında güven duygusunu hissedebiliyordu.

"Şükürler olsun iyisin." Bir eli Deku'nun ensesinde duruyor, diğer eli Deku'nun yüzüne gelen saçlarını geri atıyordu.

"Şükürler olsun buldun beni." Katsuki, İzuku'yu çözmeye başladı. Hızlıca dışarıya çıkardı. Şansa önlerine hiç kimse çıkmamıştı. Ambulansa götürdü Katsuki hızlıca.

"Nasıl hissediyorsun?" diye sordu sağlıkçı. Bir yanda da gerekli tedaviyi yapıyordu.

"Yorgun hissediyorum." Katsuki, İzuku'nun yüzüne bakıyordu şefkatle.

Sağlıkçı kadın işini bitirmişti. "Hastaneye gitmemiz ve genel kontrolleri yapmamız gerekiyor. Bir sıkıntı görünmüyor fakat ciddi sorunlar olabilir." Katsuki ambulansın arkasına oturdu. Hemşire, Deku ile ilgileniyordu. Hastaneye varmaları uzun sürmemişti. Birkaç kontrolun ardından normal odaya geçirilmişti. Sonuçları bekliyorlardı.

Katsuki ve İzuku alınlarını yasladı birbirlerine.

"Yüzünü çok özledim, seni çok özledim, her şeyini çok özledim." 

"Ben de seni çok özledim." Konuştuklarında nefesleri birbirine karışıyordu. Deku aklına gelen şeyle heyecanlandı, kalp atışları hızlandı.

"Kalbin çok hızlı atıyor. Feromonların çok mutlu ve heyecanlı olduğunu gösteriyor Deku. Seni öpmek istememe neden oluyor." Diye fısıldadı dudaklarına Katsuki. Deku dudaklarına değen yumuşak dudaklarla diyecekleri ağzına tıkıldı. Elbette bu anı bozmayacaktı. Karşılık vermeye başladı. Her saniye öpücük daha da derinleşiyor ve arsızlaşıyordu.

"Dudaklarının tadını çok özledim." dedi Bakugou ayrılırken.

"Sana bir şey demeliyim."

"Söyle." İkisi de hala fısıldıyordu.

"Ben hamileyim." O an Katsuki'nin yüzündeki o ifade Deku'nun kalbini parçalara böldü.

"Ne dedin?"

"Ha-hamileyim." Deku'nun korku dolu feromonları etrafı doldurmuştu.

"Ne demek hamileyim? Hani çocuk yapmayacaktık."

"Hayır Kacchan. Yanılıyorsun! S-sen çok istiyordun. Hatta bir kızın o-olsun istiyordun. Hayal kuruyorduk?"

"Sen kafanda ne yaşıyorsun Deku?"

"Kacchan! S-sen ne diyorsun?!" Bağıran sesi durgunlaştı ve sinirle konuşmaya devam etti. "Biliyor musun, çocuğuma kendim bakabilirim. Sana ihtiyacımız yok. Sana güvenmekle hata etmişim."

"Gözlerin öyle demiyor. Cehenneme kadar yolun var aptal!"

Deku ayağa kalktı ve odadan çıkmaya yeltendi. Etrafı aniden dönünce olduğu yerde durmak zorunda kaldı. "N-ne oluyor?" diye mırıldandı. Gözlerini kapatıp açtığında bodrum katında yatağa bağlı yatıyordu. Yüzündeki ıslaklık ağladığının habercisiydi. Ne olmuştu az önce?

"R-rüya mıydı? Hayır kabus."

"Aslında hiçbiri." Deku duyduğu ses ile o tarafa döndü. Shigaraki orada oturuyordu. "Bu iğne sayesinde olan bir şey. O an gerçekle bunu ayırt etmen zorlaşıyor. İşkence gibiydi değil mi? İşte bunu her gün yaşayacaksın." Acımasızca çıkmıştı ağzından sözler. "Artık katlanılmaz hale gelecek. Özgünlüğü bize devretmek zorunda kalacaksın."