Veronica (Montemayor Series #2)

XIV

Love

Umalis ako agad makalipas ng 30 minutes, wala namang nagtawag sakin o ano man. Tinapos ko nalang ang ibang reports para bukas ay magsu-supervise ako.

Kinuha ko na ang bag ko at inalis ang nameplate ko. Nagpunta ako sa front desk at sinabing aalis na ako.

"Ay siya nga pala mam, may naghahanap sayo kanina, kaso sabi namin busy ka buti nga di na kami kinulit" sabi ni Liza, na kababalik lang niya sa kanyang shift. Ngumiti ako at di na umimik pa.

"Ang gwapo mam, grabe, mukang artista" aniya. Natawa nalang ako at nag pirma na sa aming time-in-an.

"Sige alis na ako, whole day tayo bukas ha" paalala ko sakanila. Tumango naman sila at nagpaalam na din.

Pagpunta ko sa parking lot ay deretso ako sa aking sasakyan. Pagkapasok ko ay nilabas ko ang aking ipad at ito ay cino-nnect sa sasakyan para magpatugtog.

What a day. Mukang kailangan ko na ding bitawan ang posisyon ko sa hotel na ito. Gusto ko na din kasing mag full time business woman. Andami kong gustong gawin sa buhay. Hindi ko alam uunahin at gagawin ko. Ayoko ng pumalpak pa sa mga desisyon ko sa buhay.

It's stressing me out. Binuksan ko ang mini compartment sa loob ng sasakyan ko at nilabas ang isang pakete ng sigarilyo doon. I decided na magpalamig muna bago umuwi. Sinara ko ang sasakyan at dali daling nagpunta sa fire exit sa 5th floor dahil maganda ang tanawin doon, kita talaga ang city lights since it's already 7pm.

Pagbukas ng elevator doon ay sumalubong saakin ang hangin. Buti nalang talaga may elevator sa parking lot papunta dito. Naglabas ako ng isang stick at sinindihan ito.

Time.

Heto nanaman yung nga oras na naiisip ko ang nakaraan. Kung paano ko ginapang ang ilang taon na wala si mommy sa tabi ko.

Bumuga ako ng usok. Some habits are really hard to avoid. I smirk.

Tinapon ko ang sigarilyo at huminga ng malalim. Ramdam ko ang lamig sa aking balat. Niyakap ko ang sarili ko at tinanaw ang syudad.

Sabi nila, Time can heal us. But I refuse to believe that. Time will only make the pain fade away, it won't really heal us, it will just help us to move forward in our life.

What really heals us, is acceptance in everything that happened. Accepting our fate, accepting our path. In reality, acceptance is a strong decision we'll make and it applies into everything.

Narinig ko ang pag tunog ng mga hagdan. Dito kasi sa rooftop, may hagdan at may elevator. Pero hindi ko na ito nilingon pa. I am having my moment here.

Minsan, iniisip ko na ding tapusin ang lahat, tutal ano nalang naman ba ang gagawin ko pa? Masaya na ako sa kung anong meron ako.

Love? I don't believe in love anymore. Things are way too difficult to stay believe in love. Mahirap magmahal, laging may kasamang sakit. Grabe ang pagmamahal ko kay daddy kaya grabe din akong nasaktan noon, mahal na mahal ko ang mga kapatid ko kaya naman ang nangyari samin ni Matilda ang nagpabago sakin ng husto. Mahal na mahal ko si mommy, kaya halos tapusin ko na ang buhay ko noong nawala siya.

We bear different kinds of pain. We suffer individually by our own iniquities. Mahirap icompare ang sarili sa iba. Na depressed ba ako? I don't know, basta ang alam ko wala na akong pake sa lahat ng mangyayare sakin. Tanggap ko na.

Nakarinig ako ng footsteps, nilingon ko iyon at nakita ko si Phoenix, naka cotton pajama na siya ngayon at plain white shirts. He looks so intimidating with that kind of aura.

Bumilis ang pintig ng puso ko. This feeling is so familiar. Medyo matagal ata akong nakatitig sakanya at ang tanging nagpabalik lang saakin sa reyalidad ay ang pag lapit niya. Umiwas na ako ng tingin, lalampasan ko na dapat siya.

"Kamusta ka na?" I can sense authority and formality in his voice. Nasa tapat ko na siya. Nilingon ko siya at ganon din siya saakin.

"I'm good and I assume that you are too." I said with a cool tone of voice.

"Yeah, I am now" he said without breaking his look in me. I nodded and bow down as I smirk.

"Good for you..." Sabi ko at nilingon ulit siya. Kitang kita sa kanyang mata ang kinang ng saya. For years, I won't deny that I still hope for him. I still hope not to his love but for his sorry's. "I have to go, it's getting late" sabi ko at umalis na. Iniwan ko na siya doon.

Kanina kanina lang ay halos takbuhin ko palabas ang hotel wag lang siyang makita. But now that he's with me and I really can't believe he had a formal conversation to me.

Nagbalik lahat ng memorya niya sakin. How he pursue me so well just to caught my attention, how he tried to help me just to passed a subject , how he looked at me whenever I'm in pain, how he cared for me, how he followed me in everywhere I go kahit naka cutting class pa, how he make me feel so safe with his kisses.

Pumasok na ako sa sasakyan ko. I sometimes beg to God for answers, bakit? Bakit sa dinami dami ng lalaki sakanya pa? Bakit sa lahat ng pwedeng mangyari ganito pa?

How he confessed to me with his committed crime, how he chased me just to talk to me, how he told me with all the truths and how he broke my trust for loving someone and for trusting.

I am now on my way to our house, traffic nanaman. Pinalakasan ko ang music ng biglang umulan. How fine this kind of night is.

I found a guy, told me I was a star

He held the door held my hand in the dark

And he's perfect on paper but he's lying to my face

Does he think that I'm the kinda girl who needs to be saved?

And there's one more boy, he's from my past

We fell in love but it didn't last

'Cause the second I figure it out he pushes me away

And I won't fight for love if you won't meet me halfway

And I say that I'm through but this song's still for you..

I look outside the window and think of him. Kahit manlang sa ganitong oras at pagkakataon ay malaya akong isipin siya. And the  I remember what mommy told me before.

Love like how Jesus loved you, regardless of your flaws and imperfection, He still extend his arms to you and love you endlessly...

But I think it's hard for us people to do things like that. But we really can't tell. But for now, this is what I know love is. Because this is how life showed to me.