Bakugou x Reader (Bnha x Reader)

Bahçe

Beğenin lütfen 🔪

Yorum da atın

Üstümdeki askılı pijama ile belki üşürüm diye bir hırkayı üstüme geçirdim ve odamdan çıkarak sessiz adımlarla aşağı indim.

Yurt kapısından da çıkarak bahçeye yöneldim, Katsuki hâlâ ağacın dibinde oturuyordu.

Ona doğru yaklaşırken sessizce mırıldandım. "Katsuki?"

Bir dizini kendisine çekmiş ve kolunu ona dayamışken kafasını bana çevirdi.

Bir şey demeyince yanına gidip ben de oturdum.

"Neden bu saatte buradasın?"

"Sen neden bu saatte buradasın?"

Klasik Katsuki, soruma soru ile cevap vermişti.

Ama atışmayalım diye sakince açıkladım. "Kötü bir rüya gördüm, kalkıp yüzümü yıkayıp geri yatağa dönerken bahçede sesler duydum. Balkondan bakınca seni gördüm, geldim."

"Ciddi ciddi açıklamanı beklemiyordum."

Bana bakmıyordu, mayışık gözler ile tam karşıya bakıyordu. Bir şeyler düşünüyor gibiydi.

"İyi misin?"

"Mükemmelim." iyi değilim demek istemişti.

Hani olur ya, dalga geçercesine mükemmelim deriz ama iyi olmadığımızı belli ederiz.

Onun gibi demişti.

"Ne oldu?"

"Hiç."

"Anlatmak istemiyor musun?"

"Anlatacak bir şey yok."

"Emin misin? Bana anlatabilirsin."

Derin bir nefes alarak kafasını ağaca dayadı ve olabildiğince kaldırıp aşağıdan ağaca baktı.

"Bu ağaç... Hoşuma gidiyor."

"Bir sebebi var mı?"

"Bilmem ki, hoşuma gidiyor sadece."

Kafasını ağaçtan çekerek bu sefer yere bakmaya başladı. "Sanki bir şeyler var gibi, ama hiçbir şey yok."

"Nasıl yani?"

Bana döndü, gözlerinde hiçbir öfke belirtisi yoktu.

Daha saatler önce benden uzak dur diyerek bana sinirlenirken şimdi böyle sakince konuşması şaşırtıcıydı.

Belki de gecenin köründe kavga etmek istemiyordu.

Ya da gerçekten konuşmaya ihtiyacı vardı.

Ya da sadece uyku sersemliğinden dolayıydı.

"Ağaçta, sanki bir şeyler var. Eskiden eğlendiğim..." yutkundu, "Ama hiçbir şey yok. Bu ağaçta bir şey yaşamadım."

Önüme döndüm, "Öldüm ve daha sonra bir melek beni diriltti."

Saniyeler boyu sessizlik olunca ona döndüm.

Baktı, baktı, baktı... En sonunda gülmeye başladı.

Gözünden yaş akana kadar güldü.

"Şizofren olduğunu söylemiştim."

Başımı salladım, "Evet, şizofrenim."

"Kabul ettin sonunda."

"Yoksa yine atar yapardın."

"Ha-ha-ha."

Saat iyice geç olmaya başlamıştı. Uyuması gerekti. Ayağa kalktım ve mırıldandım.

"Yurda dönelim, geç oldu."

Bir şey demeden ayağa kalktı ve arkamdan gelmeye başladı.

Merdivenlerden çıkarken erkekler katında bir anda yüzüne alttan ışık vuran biri karşıma çıkınca korkuyla yerimden sıçrayarak karşımdakini ittirdim.

Karşımdaki kişi birkaç adım geriye gidip afallayınca Denki olduğunu fark ettim.

Sessiz olmaya çalışarak bağırdım. "Denki?!"

Gülmeye başladı, "Kızım... Salak mısın?"

Gülmeye devam ederken bir anlığına eli başına gitti ve kendisini duvara yaslayarak birkaç saniye öylece durdu.

Telaşla yanına gittim, "İyi misin?"

Gözlerini tekrar açıp bana baktı ve yine gülmeye başladı. "İyiyim, başım ağrıdı bir an."

Katsuki'nin hâlâ burada olduğu aklıma gelince ona döndüm.

Elleri cebinde, sessizliğini korurken Denki'ye bakıyordu.

Bir şey demeden yürümeye başladı ve odasına girip kapıyı kapattı.

Denki ile koca koridorda tek başımıza kalmıştık. Tekrar ona döndüğümde daha fazla gülmemek için ağzını tuttuğu gördüm.

Ben de gülmeye başlarken koluna vurdum, "Gülmesene!"

"Dejavu yaşadım resmen."

Kaşlarımı kaldırdım, "Kiminle yaşadın bunu?"

Ağzını açtı, ama birkaç saniye sonra geri kapadı.

Saçlarını karıştırdı, "Hatırlamıyorum, sınıftan biridir işte. Ama o zaman da çok gülmüştüm."

Bendim.

Benimle aynısını yaşamıştı.

Sakince başımı salladım.

"Neyse, iyi geceler sana."

Gülümsedi, "Sana da."