Carmen || Choi Soobin

•3•

                            Carmen

Bölüm: 3

Pek iyi bir insan olduğumu düşünmüyordum.

Zaten iyi bir insan nasıl olunurdu ki?

Ne olursa olsun hep olumlu mu düşünmek lazımdı? Herkese yardım etmek, iyi davranmak mı lazımdı? Nezaketli, yardımsever, aklında kötü bir düşünce olmayan bir insan mı olmak lazımdı?

Eğer öyleyse ben asla iyi biri olamazdım.

Zaten kim gerçekten iyi bir insandı ki?

Ne olursa olsun bir günah işlerdi insan. İsteyerek ve ya istemeyerek. Nasıl tüm hayatını sadece iyilik yaparak geçirirdi ki biri? Bu mümkün değildi bence.

Ve sanırım ben iyi biri olmayı da hiç istememişim ki.

Çünkü kötülerin yönettiği bu dünyada iyiler hep kaybedenler oluyordu. Ve ben bir kaybeden olmak istemiyordum.

                                 ~~~

Okuduğum notu kimin yazdığını bilmiyordum ve bilmekte istemiyordum. Her kim yazmışsa benim için önemli değildi. Sadece dikkatimi çekmeye çalıştığı belliydi.

Ertesi gün okula geldiğimde fazlasıyla yorgundum. Çekimler uzun sürdüğü için eve daha geç gitmek zorunda kalmıştım. Bu yüzden pek fazla uyuyamamıştım ve bu da yorgunluğumu daha da artırıyordu.

Sıramın önüne geldiğimde tekrar bir not bulmuştum. Notu görmemle gözlerimi devirsem de açıp okumaya başlamıştım.

'bu kadar çok çabalaman gerekmiyor'

Bunu yazan her kimse yanılıyordu. Çünkü eğer mükemmel olmak istiyorsan fazlasıyla çalışman, çabalaman gerekiyordu. Çabalamadan istediğin şeyi elde edemezdin. Ve ben de bu yüzden hep gereğinden fazla çalışırdım.

Notu çantama atmış ve ders boyunca notu aklımdan çıkaramaya çalışmıştım. Ders bittikten sonra sınıftan çıkmış ve diğerlerinin benimle konuşmaya çalışmalarını önemsemeden kafeteryaya doğru yürümeye başlamıştım. Eğer onlarla konuşmaya başlasaydım beni rahat bırakmayacaklarını çok iyi biliyordum.

Yürürken bir yandan da bugün yapmam gereken şeyleri düşünüyordum. Bugün çok fazla meşgul olmayacaktım. Böylelikle evde biraz dinlenebileceğim için mutluydum. Pek fazla boş vaktim olmadığı için hiç dinlenemiyordum ve bu yüzden de kendimi hep yorgun hissediyordum.

Merdivenlerde son basamaklara geldiğimde birinin omzuma çarpmasıyla dengemi kaybetmiştim. Fakat düşecekken birinin beni tutmasıyla kurtulmuştum. Ancak ne yazık ki erken sevinmiştim.

Beni tutan çocuğun da dengesini kaybetmesiyle ikimizde yere düşmüştük. Ben öylece şok olmuş bir şekilde üzerinde yatarken tanımadığım çocuk gözlerini gözlerimden ayırmadan bana bakmaya devam etmişti.

★merhaba. Umarım kitabın gidişatı hoşunuza gidiyordur. Fikirlerinizi belirtirseniz çok sevinirim. Bölümü beğenmeniz dileğiyle★
Esi