Carmen || Choi Soobin

•13•

                             Carmen

Bölüm: 13

Neden hep durmadan birilerini suçlamaya çalışıyorduk? Başkalarına suçu atmak, sende bir suç yokmuş gibi davranmak çok daha kolaydı çünkü.

Fakat eğer kendimize dönüp baksaydık  suçlu olduğumuzu anlayabilirdik. Ancak bunu yapmak istemezdik, değil mi? Çünkü bu zor olandı. Oysa ki biz insanlar hep kolay şeyleri severdik. Bu yüzden de bu bizim seçeceğimiz şey değildi.

Ancak kimsenin tamamile suçlu olduğunu söyleyemezdik. Çünkü herkes biraz suçluydu. Ancak bunu kabullenmek istemezdik.

Eğer kabullenseydik her şey değişir miydi?

Belki evet, belki de hayır.

                                    ~~~

'Gülümsüyorsun fakat o gülümsemenin altındaki gerçeği kimse bilmiyor. Ancak ben senin gerçek gülümsemeni görmek istiyorum'

Okuduğum notla istemsizce yüzümde hafif bir gülümseme belirirken notu almış ve çantama koymuştum. Bu notları okumaya alışmıştım ve okuduğumda beni gerçekten anlayan birilerinin olduğunu hissetmek bana iyi geliyordu sanırım. Sanki duymaya ihtiyacım olan sözleri yazıyordu hep.

Fakat kim olduğunu bulmaya hiç çalışmıyordum. Çünkü biliyordum ki bir gün zamanı gelince kim olduğunu gösterecekti. Bu yüzden de onu beklemeye karar vermiştim.

Okul bittiğinde annemin çok kızacağını bilmeme rağmen aramalarını görmezden gelmiş ve beni bekleyen şoförümü umursamadan Soobinle beraber okuldan çıkmıştık. Bunu yapmanın bedelini ödeyecektim belki de fakat o an bunu yapmak istemiştim.

Çünkü görüyordum ki Soobin haklıydı. Ben umursamamaya çalışsam da gittikçe tükeniyordum. Ve bu yüzden bir şeyleri değiştirmeye çalışacaktım. Belki de başarısız olacaktım fakat önemli olan bu değildi. Önemli olan benim öylece olanlara göz yummak yerine bir şeyler yapmaya çalışmamdı. En azından 'neden denemedim?" diye sormayacaktım kendime.

"Nereye gitmek istersin?"

"Bilmem, nereye istersen gidebiliriz"

Soobin ilk önce yemek yememiz gerektiğini söyleyerek markete gitmiş ve hazır yemeklerden almıştı. Eğer annem bunları yediğimi görseydi ne yapardı bilmiyorumdum fakat açıkçası o an umrumda değildi bu.

Yemeğimizi bitirdikten sonra neredeyse yarım saatlik bir yürüyüşün ardından bir parka gelmiştik. Gidip banklardan birine oturmuş ve sessizce önümüzdeki manzarayı izlemeye devam etmiştik.

"Buraya gelmeyi seviyorum. Burası nedensizce bana huzur veriyorumuş gibi hissediyorum"

"Güzel bir yermiş, daha önce gelmemiştim buraya"

Dediklerimden sonra alaycı bir şekilde kendi söylediğime gülmüş ve devam etmiştim.

"Sanki bir yere gitmeme izin veriliyormuş gibi konuştum"

Soobin bir şey demeden sadece gözlerime bakmaya başlamıştı. O anın çok güzel olduğunu düşünmüştüm bir anlığına. Güneş batarken güzel bir parkta oturmuş manzaranın keyfini çıkarırken, Soobinle birlikte olmamız sanırım benim için en güzel şeylerden biriydi.

"Şimdi bu parkı daha da çok seviyorum sanırım"

"Neden?"

Soobin gözlerime bakmaya devam ederken gülümsemiş ve sorumun cevabını vermişti.

"Seninle birlikte geldiğim için"

★merhaba. Çok sakin bir bölüm oldu ancak gelecek bölüm olanlar olacak. Umarım beğenirsiniz:3★
Esi