"မင်းကလေးကို သိပ်စိတ်မပူပါနဲ့ အရမ်းကြီးမဆိုးသေးပါဘူး တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ ငါ့ဆီလာခဲ့ဆေးသွင်းရမယ်"
" ommပါကွာ ငါကိုရွဲ့နေတာ ကလေးက သူဒီလောက်ထိလုပ်လိမ့်မယ်လို့ မထင်တာတစ်ခြားဟာ ငါခွင့်လွှတ်နိုင်တယ် ဒါကြီးကတော့မရဘူး"
"အင်းပါကွာ ငါသိပါတယ် သူ့ကိုအေးဆေးနားဝင်အောင်ပြောလေ ငါဂျူတီရှိသေးလို့ သွားလိုက်အုန်းမယ်ဆေးကုန်ရင်ပြန်လို့ရပြီ"
"အင်းးး"
ရှောင်းကျန့် ယွီပင်းသွားတော့ ကလေးအခန်းထဲကိုကြည့်လိုက်တယ် ဆေးအရှိန်ကြောင့်အိပ်နေတာနှုတ်ခမ်းလေးကိုဆူလို့ ဟူးးဒီကလေးကိုဘယ်လိုတောင်ထိန်းရမလဲ နောက်တော့မှသေချာနားဝင်အောင်ရှင်းပြတော့မယ်
ရှောင်းကျန့် သူ့အတွင်းရေးမှုးကျိုးချန်စီဆက်လိုက်တယ်
"ဟယ်လို"
"ကျိုးချန် ငါတို့အပန်းဖြေအိမ်မသွားတော့ဘူး စံအိမ်ကိုတိုက်ရိုက်ပြန်မယ် ဒေါက်တာဟူကိုလဲစံအိမ်ဘဲပြန်လွှတ်လိုက်တော့ ငါယွီပင်းနဲ့ပြထားပြီမလို့"
"OK Sean bye"
တီ.. တီ.. တီ
ရှောင်းကျန့် ဖုန်းပြောပြီးတာနဲ့ အခန်းထဲကိုဝင်ခဲ့လိုက်သည် ကလေးက အခုချိန်ထိမနိုးသေးဘူးသူ့ကို စံအိမ်မှာဘဲထားတော့မယ် နောက်လ18နှစ်ပြည့်ရင် ထုတ်ပြမယ် မျက်နှာဖုံးလဲချွတ်လို့ရပြီ သူအိမ်ရောက်ရင် ကလေးကိုမျက်နှာဖုံးချွတ်ခိုင်းရမယ် ကလေးပုံဘယ်လိုလဲဆိုတာမြင်ချင်ပြီကလေး koreaမသွားခင်တုန်းကထိ သူမြင်ထားပင်မဲ့5နှစ်တောင်ရှိပြီ သူမတွေ့ရတာdavidတို့ကပုံတွေ ပို့ပေးပင်မဲ့ကလေးက သူ့စကားအတိုင်းမျက်နှာဖုံးကို မချွတ်ထားတော့ပုံတိုင်းကမျက်နှာဖုံးတွေကြည့်နဲ့ အခုဆိုကလေးကအသားကလဲ ဖွေးဥနေတာဘဲ အရပ်လဲရှည်လာတယ်ငယ်ငယ်ကလိုလုံးလုံးလေးမဟုတ်တော့ဘူး နည်းနည်းပိန်လာတယ် သူကလေးကတစ်ခြားဟာတွေရွဲ့နေပင်မဲ့မျက်နှာဖုံးကိုမချွတ်တာကြောင့်သူကျေနပ်ပြုံးပြုံးမိသွားသည်
ကလေးကို စောင့်ရင်းအလုပ်လုပ်ဖို့ ဆိုဖာမှာထိုင်ကာ laptopယူပြီး အလုပ်လုပ်နေလိုက်သည်
............
"David ကျတော်အပြင် ထွက်ချင်တယ်လို့မားတို့ဆီသွားချင်တာခနဘဲ လို့"
