Forbidden Love

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21

Πέρασαν δύο μήνες και ο Δεκέμβριος έχει μπει για τα καλά όπως και το κρύο. Δύο μήνες τώρα έχουμε συνεχίσει να κρατάμε χαμηλό προφίλ αν και έδιωξα κάποιους στρατιώτες πίσω στο Εδιμβούργο γιατί τόσοι άνδρες σε ένα σπίτι με μία γυναίκα μόνη κινούσε λίγο την περιέργεια. Όσο για το πώς περνάμε τον χρόνο μας; Βαρετά. Διαβάζουμε βιβλία, μου μαθαίνουν πώς να χειρίζομαι σπαθί και ο Κάλουμ μου κάνει μαθήματα στρατηγικής. Και φυσικά έχω και τα γράμματα μου με τον Κρίστιαν που έχουν γίνει αμέτρητα. Με το εκπαιδευμένο γεράκι είναι πιο εύκολο να τα στείλουμε αλλά και συγχρόνως περισσότερο επικίνδυνο γιατί μπορεί να βρεθεί κάποιο από αυτό στα χέρια κάποιου αγνώστου ή χειρότερα στα χέρια ενός κατάσκοπου των Άγγλων. Για να μην τα πολυλογώ είμαι σίγουρη ερωτευμένη μαζί του. Αν δεν ήμουν στις αρχές είμαι σίγουρα τώρα. Έκανα μία συζήτηση με τον Κάλουμ για την αγάπη, τον έρωτα, τα συναισθήματα γιατί αυτός τα έχει νιώσει όλα αυτά και ξέρει. Με διαφώτισε αρκετά και το καλύτερο ήταν ότι δεν με ρώτησε τον λόγο που τον ρωτάω γι αυτά. Σίγουρα όμως κάτι θα έχει καταλάβει, όχι όμως στο επίπεδο που έχει καταλάβει ο Τομ. Ευτυχώς ούτε αυτός με έχει ρωτήσει.

«Πριγκίπισσα;»

«Περάστε.» καθόμουν στο γραφείο μου μπροστά από το τζάκι με κουβέρτα στα πόδια μου και διάβαζα ένα βιβλίο.

«Ήρθε το γεράκι. Αυτό είναι για εσάς.» και μου παρέδωσε το γράμμα. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε για χιλιοστή φορά στο πρόσωπο μου.

«Σε ευχαριστώ πολύ Τομ.»

«Τίποτα υψηλοτάτη.» έκανε υπόκλιση και έφυγε.

Πήρα το μικρό μαχαιράκι που είχα στο τραπεζάκι δίπλα μου και το άνοιξα προσεκτικά.

Αγαπητή μου Λίλιαν,

Το ξέρω ότι δεν γνωριζόμαστε αρκετά, είχαμε συναντηθεί στην πανέμορφη Ισπανία, αλλά αυτούς τους δύο μήνες που μιλάμε μέσω των γραμμάτων νιώθω ότι σε ξέρω όλη μου την ζωή. Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι εσένα. Πως είναι; Πως περνάει την ημέρα της; Τι την κάνει να χαμογελάει κάθε μέρα; Τι σκέφτεται πριν πάει να κοιμηθεί. Δεν πίστευα ότι θα σκεφτόμουν και θα ένιωθα ποτέ έτσι για κάποια. Όμως συνέβη. Ο τρόπος που η ψυχή μου λαχταράει την δική σου... Σαν να είχαν χωριστεί πριν από αιώνες και ήταν σε μία αιώνια αναζήτηση για να σμίξουν και να γίνουν ένα ξανά. Κατάφεραν όμως να ξανασυναντηθούν κάτω από το πέπλο του φεγγαριού και των χιλιάδων αστεριών του. Με την συνάντηση τους, οι μνήμες τους άρχισαν να θυμούνται και πάλι όλα αυτά που είχαν ζήσει ως μία, λαχταρώντας να ενωθούν και πάλι. Όμως κάτι μοιραίο τους χώρισε και πάλι, αλλά όχι για πολύ, γιατί αυτή τη φορά θυμούνται και δεν θα αργήσουν να ενωθούν και πάλι.