İlahi Bakış Açısı
Günlerden Pazardı.Ve Saygın ailesinin evine biricik kardeşleri kahvaltı için gelecekti.Eray balkonda İmay'ın gelmesini bekliyordu.Bir yandan da balkondan annesine sesleniyordu.
"Anne,pankek yaptın mı?İmay seviyor biliyorsun." dedi muzip bir tonlamada.
"Benim kızım olduğunu unutuyorsun heralde.Bilirsin kahvaltı da en sevdiğim şey pankektir.Hem Erim daha uyanmadı mı." kafasını mutfağın kapısına çevirip bakmıştı.
Eray,dudaklarını bilmiyorum manasında büküp tekrardan bakışlarını dışarıya çevirdi.Kardeşi geç kalmıştı.
"Anne,sence de geç kalmadı mı?" diye soru sordu.
"Gelir oğlum.Olmadı ararız." diyerek masadaki son hazırlıklarını yaptı.Bu sırada yarı uyanık Erim girmişti mutfağa.
"Lan sen daha hazırlanmadın mı?"diye kızgınca söylendi Eray.
"Niye hazırlanıcam ki?" soru dolu bakışlarını Eray'a yöneltti.
"İmay gelicek ya oğlum.Kalk hazırlan." her şeyin kusursuz olmasını istiyordu.
Ve kardeşi hâlâ pijamayla duruyordu.
"Zanneden de kraliçe ağırlıyoruz.Alt tarafı İmay geliyor yani.Takım elbise mi giyeyim.Hem Elçim varken hepimiz pijamalarla olurduk." sesi sonlara doğru kısılmıştı.
Kardeşini özlemişti.Yüzü olmasa da özlemişti.
"Elçim umursamaz kızdı.Ama İmay böylesi şeylere dikkat ediyor.Bizi seviyor.Ama daha çok sevmesini istiyorum.Hatta o Çeliklerden daha çok sevmesini.Günberk bize daha doğrusu bana göz dağı vermeye çalışıyor.Ama kardeşimi onlara bırakacak göz var mı?Yok." konuşması boyunca bir gözü dışardaydı.
"Bizimle yakın olmasını istiyorsun o zaman neden Elçim hakkında Mehmet Beylere yalan söylüyorsun.Yok sizi görmek istemiyor.Psikolojik olarak hiç iyi değil.Bizi bile silip attı.Artık yanımızda kalmıyor.Heh bir de neydi.O zaten hep böyle bir kızdı.Umursamazdı.
Aile durumu bahane ederek gününü gün edecektir dedin.Eray bunları neden yaptığını anlamıyorum.Hayır yani anlattıklarında tek doğru olan psikolojisinin iyi olmadığı.Ve hem Elçim'in onlarla arası iyi olsa İmay bizimle daha yakın olmaz mı?" kaşlarını çatarak Eray'a bakıyordu.
Uykusu açılmıştı.
"Umursamaz olduğunun da doğru olduğunu unutma.Küçükken bile herkes babamız yok diye dalga geçerken.Eve gelince gülüp oynardı." dedi alayla.
"Bizi üzmemek için öyle davranıyordu.
Tek o terk edilmemişti.Biz de edilmiştik.Ve o hatırlamadığı için sadece babası olan kızlara özeniyordu.Ama biz daha çok vakit geçirdiğimiz için bizim daha yaralı olduğumuzu düşünüyordu.
Bencillik etme." diyerek çıkıştı Erim.
"Hah!Bana diyene bak.O çok sevdiğin kardeşin seninle konuşmuyor bile.Çünkü seni umursamıyor.Hem ben mi ona içine at dedim.Ve iyiki de karışmış.İmay'ın hayatı güzel geçmiş." son söylediğiyle hafiften gülmüştü.
Kendince kendisini haklı görüyordu.Sonuçta gerçek kardeşi İmaydı ve onun bu psikolojide büyümesini istemezdi.Orada sevilerek büyümüştü.
"Saçmalama Eray!Elçim bunları hak edicek en son kişi." direk savunmaya geçmişti,örnek abi(!).
"Uf sabah sabah Elçim,Elçim...Çok özlediysen takip ederek bulduğun evine git gör.Boynuna atlar belki ha!Neyse İmay'ı arayayayım.Başına bir şey mi geldi acaba." telefonuyla beraber odasına ilerledi.
