Chapter 3

93 22 0
                                    

His

"Ang galing no? Yung mga meaning ng name natin, magkasalungat. Dilim ka at liwanag ako." She said and laughed again. And to my surprise, a soft chuckle came out from my lips. Woah, I thought ngingiti lang ako dahil sakanya.







I cleared my throat and turned my gaze in front of us.  "Yeah, it's kinda cool." Sinabi ko nalang. Tumigil naman siya and the atmosphere between us became serious.







It became silent but she never left, she's just sitting ny my side. I felt that she was hesitating to ask what I am doing here. Tinitignan tignan niya ako at pinapakiramdaman kung okay na bang magtanong about kanina.






I sighed. "Our family had a problem, I mean, a fight." I said. Mabilis naman ulit siyang tumingin saakin.






It is hard for me to open up about myself and anything that involves my family. Sa iba, kayang kaya kong itago, pero hindi ko alam kay Nyx. Mas gusto ko pa nga malaman kung anong tungkol sakanya e.






"Okay lang ba itanong ko if anong nangyari?" Napakalambing at kalmado ng boses niya. She was very careful with her words while looking at my eyes. I think, she was trying to read the reaction of my eyes as she speaks. Well, our eyes never lie.





Iniwasan ko ang mga mata niya. Kahit wala akong nakikita, tumingin ako sa harap namin. "Sanay naman na ako e. I was just so affected earlier and I couldn't take it anymore, that's why... Ah!" I bit my lip. My sugat nga pala ako, tapos ngayon ko lang naalala ulit. Bwisit na Silvestre yun.






"Hala, bakit?" Nyx immediatly turned to me and worried can be seen on her face. Dalawang tao lang ang nakakakitaan ko ng ganyan. Noon si grandma lang, ngayon pati siya na. Ah really, you're getting crazy, Erebus.






"It's nothing. I mentioned we had a family fight, right?" Tinignan ko siya. Hindi niya siguro nakita na may sugat ako kanina dahil na din sa dilim. "It's a physical fight." I clarified. Medyo inilapit niya ang mukha niya para mas nakita niya siguro, pero hindi naman ganoon kalapit.






"May sugat ka nga. Wala pa naman akong dalang band aid ngayon, nagamit ko na sa kapatid ko kanina e, nadapa kasi." She said. Tinitignan niya lang ang sugat ko and she never touched it but damn, my heartbeat was racing. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko at nakakahiya kapag naramdaman or narinig niya yun. I'm just looking at her. When her gaze fell on my eyes...






Motherfucker, mas bumilis yung tibok ng puso ko!







After a few seconds of looking at each other, her eyes widened and immediately went back to her space beside me. She faced me. "Omg! I'm sorry! Ang dilim kasi kaya hindi ko makita kung nasaan yung sugat mo. Pasensiya na talaga ha?" She exclaimed. Her apologizing face, was so cute.






I cleared my throat. Buti nalang, mabilis akong bumalik sa mga senses ko. I smiled to her to assure that it was okay. "It's fine. Madilim naman kasi talaga dito. Dapat tinagalan mo pa." I answered pero pabulong nalang yung huling phrases. Ano ako, gold.






It's funny how I managed to smile and chuckle in front of her. It was so hard for me to do that. Okay lang na matakot saakin yung mga ibang tao dahil sa kasungitan ko but sakanya, ayokong makakitaan niya ako ng kasupladuhan habang kausap niya ako. I want her to talk to me, and I am willing to smile a lot just for her to do that.






"Ano yun? Hindi ko narinig last mong sinabi." She asked. Edi nakakahiya pag narinig mo.






"It's nothing. Paano ka ba--- Uh, Paano mo ako nakita dito?" I asked her. How come na naglalakad ang babae sa lugar na ito?  I'm curious, though.






End of the Endless VoidWhere stories live. Discover now