චාරු හොඳටම කලබල වෙලා ඉන්න බව මටත් තනුර අයියටත් දෙන්නටම තේරුනා.
"මොකද බන් වෙලා තියෙන්නෙ?"මම ඇහුවෙ චාරුව අතින් ඇදලා නවත්තගෙන.
"කෝල් කරේ නැන්දා..අම්මා...අම්මව හොස්පිට්ල් එකේ නවත්තලා.මට එතනට යන්න ඕනෙ."
චාරුගෙ ඇස් වලින් කඳුළු බේරෙනවා.මේ වෙලාවෙ එයාව තනි කරන එක හොඳ නෑ.ඒ නිසා මමත් එයා එක්ක යන්න තීරනය කලා.
"මමත් යන්න එනවා.ඔහොම චුට්ටක් ඉන්න."
මම තනුර අයිය දිහාට හැරුනා."අයියෙ මන් දැන් යන්න ඕනෙ" මම එයාට කිව්වා.
"කොහෙ හොස්පිට්ල් එකේද අම්මා ඉන්නෙ?" තනුර අයියා ඇහුවා.
"මූලික රෝහලේ " චාරු කිව්වා.
"ඔයාලා බස් එකේ ගියොත් වෙලා යනවා.මාත් එක්ක කාර් එකේ යමු"තනුර අයියා කිව්වා.
තවත් පැය භාගයක් ඇතුලට අපි හොස්පිට්ල් එකට ආවා.ඒ වෙනකොටත් හුඟක් අමාරු නිසා චාරුගෙ අම්මව දැඩි සත්කාර ඒකකයට දාලයි හිටියෙ.අපි තුන්දෙනාම එතනට දුවගෙන ගියා.
"ආ මේ ඉන්නෙ.කරන්ඩ තියන ඔක්කොම කරලා තව මෙතෙන්ටත් ආවද?" චාරුගෙ නැන්දා චාරුගෙ ඇඟට කඩන් පැන්නා.
"නැන්දෙ අම්මට මොකද උනේ? අම්මව ඇයි හොස්පිට්ල් එකට ගෙනාවෙ?" චාරු හොඳටම අඬනවා.මටත් ඕනවුනෙ එකපාරම චාරුගෙ අම්මට මොකද උනෙ කියල දැනගන්න.මම ඒ නිසා චාරුගෙ තාත්තා ගාවට ගිහින් ඒ ගැන ඇහුවා.
චාරුගෙ තාත්තා මගෙ කමිස කොලර් එකෙන් අල්ල ගත්තා.
"උඹ නිසා තමයි මේ සේරම" චාරුගෙ තාත්තා මට කිව්වා.
"මොකද්ද ඒ කියපු කතාවෙ තේරුම.ඇයි මටයි චාරුටයි මේ විදිහට බනින්නෙ?"මම ඇහුවා.
"බනින්නෙ නැතුව තොපිට ආශිර්වාද කරන්නද කියන්නෙ?" චාරුගෙ තාත්තා මට කන පුරවලා පාරක් ගැහුවා.තනුර අයියා මාව අල්ල ගත්තෙ නැත්තම් මන් බිම වැටෙනවට කිසි සැකයක් නෑ.මම කම්මුල අල්ලගෙන නැගිට්ටෙ කිසි දෙයක් හිතාගන්න බැරිව.
"තාත්තෙ.. " චාරු කෑගැහුවා."ඇයි අභීට ගහන්නෙ? එයා මොකද්ද කරපු වරද? අම්මට මොකද උනේ?"
