මම ඉඳගෙන හිටියෙ එලිමහනට වෙලා.හිතේ කිසිම හැඟීමක් මගෙ තිබුනෙ නෑ. අම්මගෙ මරණය මට මහා අමුතු හැඟීම් වගේම සිතුවිලි ගොඩක් අරගෙන ආවා.ඒක බිඳිල ගියෙ මගෙ ළඟින් වාඩිවුන නාඳුනන කෙනා නිසා.
"පුතේ..ඔයා හොඳින් නේද?" එයා කතා කලේ අනුකම්පා සහගත කටහඬකින්.
"අම්මා නැති වුනාම මොන හොඳක්ද අන්කල්. ඔයා කවුද මන් දැකලා නෑනෙ කලින්.තනුර අයියගෙ පැත්තෙ නෑයෙක්ද?" මම ඇහුවෙ ඒ කෙනා කලින් දැකලා නැති නිසා.
"තනුර අයියගෙ නෑයෙක්නම් තමයි පුතේ මන්. ගොඩක් ලඟින් නෑ වෙන කෙනෙක්. ඔයා දැන් කාත් එක්කද ඉන්න හිතන් ඉන්නෙ?"
"ඒක නම් මම දන්නෙ නෑ. එක්කො මේ ගෙදර ඉඩක් ලැබෙයි.නැත්තම් වෙන කොහෙහරි යන්න වෙයි.කෝකටත් මම ලෑස්තියි." මම කිව්වා.
"ඔයාට පුළුවන් මාත් එක්ක ඉන්න."
"ඒක කරන්න නම් බෑ අන්කල් අනික ඇයි ඔයා මන් ගැන ඔච්චර හොයන්නෙ? මාව අඳුරන්නෙවත් නෑනෙ?" මම ඇහුවා.
"ඔයාව මන් අඳුරනවා කාලෙකට කලින්.ඒ වගෙම මගෙ අතින් වුන වරදක් නිවැරදි වෙනවා පුතේ ඒකෙන්" එයා කිව්වෙ ගේ ඇතුලෙ තිබුන අම්මගෙ නිසල සිරුර දිහා බලන ගමන්.
"කාලෙකට කලින් වුන වැරදි හැමෝගෙම තිබ්බනෙ.ඒ හැම එකෙන්ම මගෙ ජීවිතේ තමයි අවුල් වුනේ." මට කියවුනා.
"ඒක ඇත්ත. ඒ හැම වරදක්ම ඇති වෙන්න හේතුව මම තමයි පුතේ." එයා කිව්වම මගෙ හිතට ආවෙ සැකයක්.මේ ඉන්නෙ කාලෙකට කලින් මට හම්බෙන්න ඕනවෙලා තිබුන කෙනාද
"ඔයා කවුද?" මම ඇහුවෙ එයා දිහා බලන ගමන්.
"මමයි තනුරගෙයි තරුන්ගෙයි තාත්තා.ඔයාගෙ අම්මගෙ හස්බන්ඩ්"එයා කිව්වෙ එකපාරටම.මට ඒක අහලා පුදුමයක් දැනුනෙ නෑ.ඒකෙන් මගෙ හිතේ සැකය තහවුරු වුනා විතරයි.
"හ්ම්ම්.." මන් කිව්වෙ අම්මා මට මන් ගැන ඇත්ත කියපු දවසෙ තාත්ත ගැන කියපු හැමදේම මතක් වුන නිසා.
"ඔයා එනවා නේද මාත් එක්ක යන්න?" එයා ඇහුවා.
"නෑ. මට සමාවෙන්න. ඒත් ඔයා එක්ක මට එන්නත් බෑ.ඔයාලා එක්ක එන්න මට අයිතියකුත් නෑ "
