.
මට කිසි දෙයක් තේරුනේ නෑ.මම තේරුම්ගන්න උත්සාහ කලෙත් නෑ.මම ඉන්නෙ කොහෙද කියන එකට වඩා මම එතන හිටියෙ තනියම නෙවෙයි කියන එක මට දැනුනා.තරු වගේ එලිවල කෙලවර එක රූපයක් මම දැක්කා.හරියටම කිව්වොත් මට පිටුපාලා හිටගෙන ඉන්න කෙනෙක්.මම උත්සාහ කලේ එතනට යන්න.ඒත් මට හිටපු තැනින් හෙලවෙන්නවත් බැරිවුනා.මම එයාට කතා කලා.
"කවුද ඔයා?" මම ඇහුවා.ඒත් පිලිතුරක් නෑ.ටික වෙලාවකින් ඒ කෙනා මගෙ පැත්තට හැරුනා.මම පුදුම වුනේ ඒ කෙනාව දැක්කමයි.
"අයියා?" මම ඇහුවෙ පුදුමයෙන්.
"ඔව් මල්ලි, මේ මම" අයියා කිව්වෙ හිනාවෙන ගමන්.
"මේක කොහොමද වුනේ?" මම ඇහුවා."මන් කියන්නෙ ඔයා කොහොමද මගෙ ඉස්සරහ ඉන්නෙ ඔයා.." මට වචන පැටලෙන්න ගත්තා.
"මේක ඔයාගෙ හිතේ මැවෙන දෙයක්.ඒකයි ඔයා එක්ක මන් ඉන්නෙ.වැඩිවෙලාවක් නෑ.මම කියන දේ අහන්න" අයියා කිව්වා.ඒත් මට ඕනෙ වුනේ අයිය ගාවට යන්න.ඒත් මට හෙලවෙන්නවත් පුලුවන්කමක් නෑ.
"අයියෙ.මට ඔයා ගාවට එන්න ඕනෙ" මම කිව්වා.
"ඒක කරන්න බෑ.තාම මං ගාවට එන්න ඔයාට පුලුවන්කමක් නෑ."අයියා කිව්වෙ සංසුන්ව මන් දිහා බලන ගමන්.
................................................................
අභිමාන්ට ලේ දෙන්න කෙනෙක් හොයාගන්න සෑහෙන අමාරු වෙන බවයි පෙනුනෙ.ටික වෙලාවකට කලින් අභිමාන්ගෙ අම්ම හිටපු තැනින් පිටවුන තනුරගෙ තාත්තා ආපහු ආවෙ බලාපොරොත්තු කඩවෙලා.
"ලේ දෙන්න කෙනෙක් හම්බුනාද අන්කල්" චාරු ඇහුවා.
"නෑ දුව.මම හැම කෙනෙකුටම කෝල් කලා.ඒත් හරියන කෙනෙක් ලැබුනෙ නෑ"
"දැන් මොකද කරන්නෙ?" චාරු ඇහුවා.ඒත් කරන්න පුලුවන් දෙයක් තිබුනෙ නෑ.ඒ අතරෙම අභිමාන්ගෙ අම්මට දෙයක් මතක් වුනා.එයාගෙ මූණ සතුටුදායක වුනේ හැමෝම පුදුම කරමින්
" මල්ලිට පුලුවන් පුතාට ලේ දෙන්න" අම්ම කිව්වෙ හැමෝගෙම මූණු බලන ගමන්.
"මල්ලි කිව්වෙ?"
"අභිමාන්ගෙ මාමා. එයාට තියෙන්නෙ ඔය ලේ වර්ගෙ තමයි.එයාට ලේ දෙන්න පුලුවන්"
