සද්ද මැද මට පෙනුනෙ එක දෙයක් විතරයි.ඒ මිනිස්සු මගෙ වටේ එකතුවෙන එක.ඇක්සිඩන්ට් වුන වාහනත් මාත් අතර දර්ශනයට ඒක බාදාවක් වුනා.ඒත් වැඩි වෙලාවක් යන්න කලින් මාව අඳුරෙ ගිලිලා යනවා මට දැනුනා. ඊට පස්සෙ වුන කිසිම දෙයක් මම දන්නෙ නෑ.ඒත් විකාර මූසල හීන ගොඩක් අතරින් එකපාරටම මට ඇහැරුනේ බොඳවුන වටපිටාවක් එක්කමයි.මම අපහසුවෙන් ඇස් ඇරියා.
"ඔයාට කොහොමද දැන්?" මගෙ මූණට එබිලා හිටපු නර්ස් ඇහුවා.
මම ඒකට උත්තර දුන්නෙ නෑ.ඩොක්ටර් ඒ එක්කම ආවා.
"ඔයාට මන් කතා කරනවා ඇහෙනවද?මාව පේනවද?" එයා ඇහුවා.මම ඔළුව වැනුවෙ ඔව් කියන්න.
"මෙයා හොඳින් වගේ.සමහර විට වාහනෙන් එලියට විසිවුන නිසා වෙන්නැති."නර්ස් කිව්වම මට මතක් වුනේ තනුර අයියවයි අම්මවයි.
"මගෙ අම්මයි අයියයි?" මම ඇහුවෙ තවමත් රිදෙන මගෙ ඔළුව අල්ලගෙන.
"එයාලා මෙහෙ තමයි ඉන්නෙ?"
"මට එයාලව බලන්න ඕනෙ" මම කිව්වා.
"දැන්ම එපා.ඔයා ටිකක් විවේක ගන්න.දවස් දෙක්කට පස්සෙ ඔයාට සිහිය ආවෙ.ඒ නිසා දැන්ම එහෙ මෙහෙ යන්න බෑ." ඩොක්ට මට එහෙම කියලා යන්න ගියා. ටික වෙලාවකින් කාමරේට ආවෙ මන් බලාපොරොත්තු නොවුන දෙන්නෙක්.තනුර අයියගෙ තාත්තයි.පොලීසියෙ කෙනෙකුයි. ඒ කෙනා නම් කලින් ගේ ගිනිගත්ත වෙලාවෙ ඒ ගැන හොයන්න ආව කෙනාමයි කියලා මට මතක් වුනා.
මම අහක බලාගත්තෙ තනුර අයියගෙ තාත්තට මූණ දෙන්න බැරිව.ඒත් ඒ එයා අපි වෙනුවෙන් කතා නොකල හින්දා නෙවෙයි. තනුර අයියත් මමත් ගත්ත මුරණ්ඩු තීරනය නිසා.
"පුතේ ඔයාට කොහොමද දැන්?" අන්කල් ඇහුවෙ මගෙ ලඟින් වාඩිවෙමින්.
"මම හොඳින් අන්කල්."
"වාසනාවට එක්කෙනෙක්ට හරි සිහිය ආවා."
"එ කිව්වෙ මොකද්ද අන්කල් අම්මටයි තනුර අයියටයි තාම සිහිය නැද්ද? එයාලට කොහොමද?" මම ඇහුවා.
"කලබල වෙන්න එපා. මම ඒ ගැන පස්සෙ කියන්නම්. ඒත් මෙයාට ඔයා එක්ක කතා කරන්න දෙයක් තියනවලු." අන්කල් කිව්වෙ පොලිස් නිලධාරියා දිහාට හැරෙමින්.
