අම්මට කියන්න තියන දේ අහන්න මම හිටියෙ නොයිවසිල්ලෙන්.ඒක සමහර විට මගෙ තාත්තා ගැන වෙන්න පුලුවන්.එහෙමත් නැත්තම් මන් ගැනම මන් නොදන්න දෙයක් වෙන්නත් පුලුවන්.ඒත් මේ අවුරුදු 4 ක් තිස්සෙ කියන් නැතුව හිටියා කියන්නෙ මොකද්ද? ඒ ඔක්කොටම පිළිතුරු තියෙන්නෙ අම්මා ගාවම තමයි.
"මොකද්ද අම්මෙ කියන්න තියෙන්නෙ?"
"මේක කිව්වම ඔයා කලබල වෙන්නවත් දුක් වෙන්නවත් එපා.ඔයාගෙ අයියාව මතකද ඔයාට?"
අම්මා මගෙන් ඇහුවා.ඒ ප්‍රශ්නෙත් එක්කම මං නිකම් හිරවෙනවා වගේ දැනුනා.මට මගෙ අයියව කොහොමද අමතක වෙන්නෙ.අයියගෙයි මගෙයි වයස් පරතරය අවු 4 යි. තාත්තත් නැතිව අම්ම මාවයි අයියවයි උස්මහත් කලා. අයියට අවු 10 වෙනකොට අම්මට රස්සාවක් හම්බෙලා තිබුණා.අවු 6 වුන මාව එදා ඉඳලා බලාගත්තෙ අයියා.අයියගෙ ආදරේ අම්මගෙ ආදරේටත් වඩා මට හුඟක් දැනුනෙ අම්ම එක්ක හිටියට වඩා මන් හිටියෙ අයිය එක්ක නිසා.අවු 14 ඉඳන්ම පවුලෙ බර කරට අරන් වැඩ කරන්න පටන් ගත්ත එයා මුලින්ම ගියෙ ගල්වලක වැඩට. ගල් වලේ වැඩ කරල එන අයියා කවදාවත් මහන්සි පාටක් පෙන්නනව මන් දැකලා නැ.හැමදාම අයිය මට කිව්වෙ හොඳට ඉගෙනගන්න කියලා.අම්මයි අයියයි දෙන්නම මට ඉගෙනගන්න ගොඩක් උදව් කලා.
අයියා නැතිවෙනකොට මට අවු 16
ඒ දවස මට දරාගන්න බැරි තරම් දුක හිතුන දවසක්.ඒත් මම එක කඳුලක්වත් වැට්ටුවෙ නෑ.ඒකට හේතුව අයිය මම අඬනවට පොඩ්ඩක්වත් ආස නැති නිසා. අයියා වෙනුවෙන් අඬපු නැති මම කොහෙවත් යන එකෙක් නිසා ඇඬුවා කියල මතක් වෙනකොට මට ආවෙ කියාගන්න බැරි තරහක් මාත් එක්කම.අයියගෙ අවසන් හුස්ම යන වෙලාවෙ එයා එක්ක ඉන්න තරමටවත් මම වාසනාවන්ත වුනේ නෑ.ටික දවසක් අසනීපෙන් හිටියත් ඒ අසනීපෙ ගැන මොකුත් මට අයියා කියලා තිබ්බෙ නෑ. මගෙ ජීවිතේ මම අයියට තරම් කාටවත් ආදරේ කරල නැතුව ඇති.අම්මටවත් මම අයියට තරම් ආදරේ කලේ නෑ.අයියගෙන් තරම් ආදරයක් කාගෙන්වත් ලැබිලත් නෑ.
අයිය සම්භන්ධ මතක මගෙ ඉස්සරහ එකදිගට මැවෙන්න පටන්ගත්තා.මන් ඒ අතර ඉඳලා එලියට ආවෙ අම්ම ආපහු කතා කරනව ඇහිලා.
"අයියව මන් කොහොම අමතක කරන්නද අම්මෙ?"මන් ඇහුවා.
"අයියා ගැන දෙයක් තමයි මං කියන්න යන්නෙ"අම්ම සුසුමක් හෙලුවා.
