මන් කියපු කතාවට තනුර අයියා මන් දිහා බැලුවෙ පුදුමයෙන් වගේ.
"ඒ ඇයි?"එයා සැරෙන් වගෙ ඇහුවා.
"එයා කරපු දේවල් වලට පසුතැවෙනවා.අනික ඒ දේවල් කරලා තියෙන්නෙ එයාගෙ වුවමනාවෙන්ම නෙවෙයි."මන් රශ්මින අයියා කියපු දේවල් තනුර අයියට කිව්වා.
"කවුද දන්නෙ ඕව බොරුද කියලා"
"එයා තමයි ඔයාව බේරගන්න උදව් කලේ" මන් කිව්වා.
"ඒ කිව්වෙ?"
"එයා නොහිටියානම් ඔයා තාම හිරේ."මන් රශ්මින අයියා උදව් කරපු විදිහ කිව්වා.
"හ්ම්ම්. මන් එයා ගැන හිතන් හිටිය විදිහ වැරදියි නේද?"
"ඔව් අයියෙ" මන් කිව්වා.
"අපි එයාව බලන්න ය්මුද?" තනුර අයියා ඇහුවෙ මගෙ ඔලුව එයාගෙ උරහිසට හේත්තු කරගන්න ගමන්.වටපිටාවෙ කවුරුවත් ඉඳී කියන එක අපිට එච්චර හිතුනෙ නෑ.අපි ඒක එච්චර හිතුවෙත් නෑ.
"ඇත්තටමද අහන්නෙ?" මම ඇහුවා.
"ඔව්, මට උදව්වක් කලානම් ඒ කෙනා අමතක කරන්න හොඳ නෑ."
"හ්ම්ම්.ඔයා හරියටම මගෙ අයියා වගේමයි අයියෙ." මම කිව්වා.
"ඔයා ඒක කලින් කියලා තියනවනෙ මල්ලියා"
"මන් කිව්වෙ රූපෙන් නෙවෙයි. සිතුවිලි වලිනුත් ඔයා ඒ වගේමයි."
"ඒ ඇයි?"
"අයියත් ඔය වගේමයි.තමන්ට උදව්වක් කලොත් එ කෙනාව අමතක කරන්නෙම නෑ.අද එයත් හිටියනම්.." මට කියවුනා. ඒ එක්කම මගෙ අත නිකන්ම මගෙ බෙල්ල ගාවට ගියෙ අයියව මතක්වෙන හැම වෙලාවෙම ලොකට් එක බලන නිසා.
"ලොකට් එකට මොකද වුනේ මල්ලියො?" තනුර අයියා ඇහුවා.
"ඒක මේ එදා..." මම කියන්න හදනකොට අයියා කතාව පටන් ගත්තා.
"එදා ඔයාව අරන්ගිය දවසෙද?"
"ඔව්. එදා මන් හිටපු විදිහ ඔයා දැක්කනෙ.නිරාශ් මගෙ ලොකට් එක කඩලා විසිකලා."මම කිව්වෙ දුකෙන්.මගෙයි අයියගෙයි කියකා තිබුන එකම මතකෙ ඒක විතරයි."
"අයිය දුන්න තෑග්ග විතරනෙ නැති වුනේ අයියා ඉන්නවනෙ"තනුර අයියා කිව්ව.
