මියුරු තනුර ඉස්සරහින් වාඩි වුනා.තනුර එයා දිහා බැලුවෙ ලොකු පුදුමයකින්.ඒ වගේම හිතේ තිබුනු බයකින්.අවුරුදු ගානකට කලින් මැරුනා කියල හිතපු කෙනෙක් තමන් ඉස්සරහ හිටගෙන ඉන්නකොට ඕනම කෙනෙක් බයවෙනවා.ඒ හැඟීම එදා තනුරට දැනෙන්න ඇති.ඒත් මියුරු තමන්ගෙ කතාව කියන්න ගත්තා.
"තනුර, මන් මෙහෙන් ඇමරිකා වලට යන්න තිබුන දවසෙ එයාපෝට් එකට මාව අරන් ගියෙ ඔයාමයි.මතකද ඒක?"
"ඔව් මතකයි." තනුර කිව්වා.
"අවු 3 කට කලින්නේ ඒක වුනේ.මම අනතුරක් නොවී ඇමරිකාවට ගියා.ඔයා හිතුවා වගේ මන් මැරුනෙ නෑ"
"ඒත් ඒක කොහොමද වෙන්නෙ? නිව්ස් වලට පෙන්නුවනේ ප්ලේන් එක අතුරුදන් වුනා කියලා"
"ඔව් ඒත් ඔයා ඒක තේරුම්ගත්තෙ වැරදියට.අතුරුදන් වුනේ මම ගියපු එක නෙවෙයි.ඒ වෙන එකක්."
"ඒත් ඒ කොහොමද? එහෙනම් ඇයි ඔයා කතා නොකලෙ?"
"ඒක මන් කියන්නම්. මම ඇමරිකාවට ගියාට පස්සෙ මගෙ ෆෝන් එකයි බෑග් එකයි නැතිවුනා.මට ඔයාලගෙ නම්බර් එකක්වත් මතක තිබුනෙ නෑ.ඔයා දන්නව්නෙ එකම ගෙදර ඉන්නකොට ඕවා මතක තියාගන්නෙ නෑනෙ. ඒ නිසා කෝල් කරන්න ඕනෙ වුනත් කරන්න බැරිවුනා.ඔයාගෙ තාත්තා සල්ලි එවන එකත් නතර වුනානෙ.ඒ නිසා එහෙන් ජොබ් එකකුත් හොයාගෙන මම ඉගෙනගන්න වැඩ ටික කරගත්තා."
"ඒත් ඔයාට ලියුමක් හරි එවන්න තිබුනනෙ"
"මට address එක මතක තිබුනෙ නෑ.මෙහෙට ආවට පස්සෙ ඔයාගෙ address එක හොයාගන්න අමාරු උන නැති නිසයි ලියුම එවන්න පුලුවන් වුනේ."
"අනේ මන්දා මට කිසි දෙයක් තේරෙන්නෙ නෑ."
"මන් හැම විස්තරයක්ම පස්සෙ කියන්නම්.අපි ආපහු ගෙදර ගියාට පස්සෙ.ඒත් මට ඔයාගෙන් අහන්න දෙයක් තියනවා." මියුරු කිව්වා.
"මොකද්ද?"
"දැන් ඒක අහන්න ඕනෙ නෑ.ඒකත් පස්සෙම අහන්නම්.හෙට ගෙදර යමුකො" මියුරු එහෙම කියමින් තනුරව සිපගන්න හැදුවෙ වටපිටාවෙ කවුරුත් නොහිටපු නිසා.
ඒත් තනුර එයාව තල්ලු කලාම මියුරු අමුතු විදිහට තනුර දිහා බලාගෙන හිටියා.
