Ang Maangas na Mutya Ng Section Vinos (PART 1)

Chapter 20

POVS MUNA NG IBANG CHARACTER, PARA MALAMAN NYO RIN ANG MGA STORY NILA SA LIFE.

❗️TRIGGERS WARNING❗️
--
HIRO'S POV

Kakatapos lang ng klase, at nakauwi na ako. Pero hindi parin ako pumapasok sa loob ng bahay namin, nasa tapat parin ako. Nag dadalawang isip kung papasok ba ako o hindi? Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatitig sa gate namin. Hanggang sa bumukas ito at nakita ko ang isa sa mga katulong namin.

"Oh sir, pasok na ho kayo." Sabi nito, malamig na titig lang ang pinukol ko dito bago ako bumuga ng hangin at pumasok sa loob.

As usual tahimik ang bahay kahit saan ka tumingin walang tao ang nasa labas, siguro ang mga maids ay nasa kwarto nila.

'Bakit paba ako umuuwi dito?!'

Wala na sa lenggwahe ko ang 'tahanan' ever since bata ako hindi ko na alam kung kailang ko yun naranasan...

My parents are both workaholics, they love to do overtime. I hate to admit it pero parang hindi naman sila naging magulang saakin.

Birthdays, Christmas, New year, o kahit anong special occasion saakin. Wala silang naging time para saakin, pag kaarawan ko? may mga regalo lang na nakahanda at pera para sa sarili ko. Ako na lang daw ang mag invite sa mga kaibigan ko sa bahay. Ni hindi nila alam kung ano ang mga gusto at ayaw ko, kung anong paboritong kulay ko, kung sino ang crush ko, kung anong video game ang gusto ko. May pamilya nga ako pero hindi ko naman ramdam...

Wala akong kapatid, kaya mas lalo kong nararamdaman ang pagiging mag isa. Pero siguro mas ok na yun, kesa maranasan ng magiging kapatid ko ang ganitong klaseng pamilya.

My dad he'a a business man may mga hasyenda  sya dito sa Pilipinas, at may mga lupain naman sya sa Japan. My mom she's a psychiatrist. Funny right? pinapakinggan nya ang peoblema ng iba, samantalang sarili nyang anak ni hindi man lang nya makamusta.

Both of them are full Japanese, pero dito kami tumira sa Pilipinas. My dad really love this country, ganun na rin ang mommy ko. I'm seven year old noong lumipat kami dito, and I really like it here. Masaya dito... unlike sa Japan wala akong naging kaibigan don. Tahimik lang ako noon pag nasa school, I don't like talking to people. Kung sabaga introvert type ako noon.

Pag akyat ko sa kwarto ko ay binato ko lang ang bag ko, bago ko kinuha ang tuwalya ko at dumeretsyo sa banyo. Papalamigin ko na lang ang ulo ko.

Habang nasa kalagitnaan ng pagligo, bigla akong nahimasmasan. BAKA!!!

'Yung camera!!! shit nakalimutan ko nasa bag ko nga pala yun! tas bnato ko yung bag?! ang lake mong tanga HIRO!!!'

Mabilis akong naligo at nag bihis, agad kong kinuha yung bag ko na nasa sahig na. At nagdadasal na ako ngayon na sana walang damage yung camera.

Kinuha ko na ito sa lagayan nito ng bag, at lakeng pasasalamat ko dahil wala naman syang damage o ano. Nung in-on ko ay gumagama pa naman sya, wala ring gas-gas at basag. Nawala sa isip ko na dala ko nga pala ang camera ko.

Napangiti ako nang maalala ko yung picture ni ate Andee, ang ganda nya sa mga kuha ko... kahit ata saang anggulo maganda sya. Totoo yung sinabi ni Timothy na maganda sya at maangas.

Nilipat ko yung picure ko sa laptop, bago ko ito sinend sa fb ni ate Andee. Ipapa-develop ko ang mga ito at ilalagay ko sa diary ko.

Siguro nga lalake ako at ang pagkakaroon ng diary ay isang malakeng WHAT??? pero yun ang safest place ko dito sa bahay namin, lahat ng problema ko nakasulat doon. At mga memorya ng mga taong pinapahalagahan ako.

Kinuha ko yung cutter na nasa ilalim ng unan ko, hindi ako sa wrist naglakagay kung hindi sa tight. Mas safe... walang makakita. May mga fresh wound pa ako pero dinagdagan ko parin ito, hindi ko na nga maramdaman ang skait. Parang isang komportableng gawain ko na ito...

Pagtapos kong gawin ang lagi kong ginagawa ay bumaba na ako upang kumain, nakahanda na ang lamesa. Ag as usual ako ulit mag isa ang kakain...

"Alam mo yung si Hiro?! nakakainis ang batang yun! ang dumi ulit ng uniform di man lang mahiya!" aning ng isang katulong, siguro hindi nila alam na dinig ko sila dito. Kahit pa nasa dirty kitchen sila.

"Tapos ang kalat pa ng kwarto! hindi man lang mag linis! ayaw nya saakin ipalinis at sinigawan pa ako ng bastos na bata na yun nung pumasok ako sa kwarto nya! ako kaya napapahamak dahil sakanya!" dagdag ng kausap nya.

'Ganyan ang tingin ng mga katulong namin dito na isa akong spoiled brat! nakakatawa. Katulong lang naman sila dito pero akala mo kung maka chismis hindi amo nila yung pinaguusapan."

"Pero aminin mo mare, lungkot rin ng buhay nya ano? Paano nasa kanya na nga ang lahat, pero yung normal na pamilya??? na nandito yung magulang sa bahay para asikasihin sya, nako! wala syang naranasan nun."

"Pake ko?! tsk basta nakakainis ang batang yun, kung pwede nga lang magpakamatay na lang sya kesa mangdamay ng iba sa problema nya!"

"AHAHHAHA! sama mo mare!"

Napayuko na lang ako bago pinipigilan ang luha ko.

Kung pwede nga lang magpakamatay na lang sya...

Kung pwede nga lang magpakamatay na lang sya...

Kung pwede nga lang magpakamatay na lang sya...

Paulit ulit yun sa isip ko, hindi ko na lang inubos ang pagkain ko. At umkyat na lang ako sa kwarto ko. Humilata ako sa higaan ko, bago makatitig lang ako sa ceiling. Doon na tumulonang luhang pinipigilan ko kanina, nakakatawang isipin pero malakas ang impact nang sinabi nila. Hindi biro yunpara saakin...

I'm a suicidal person...

I'm just a kid, why the fuck do I need to be on this situation?!

Bakit hindi na lang maging ok ang lahat para saakin?!

Isa pang dahilan kung bakit ako mag camera, hindi dahil gusto ko maging photographer. Kung hindi... para sakaling magpakamatu ako, may mga picture naman na maiiwan para sakanila. Yung mga times na hindi kukupas at hindi makakalimutan kasi nasa larawan na. Para alam nila na naging masaya ako kahit minsan...

Photographs are my favorites. They hold a special place in my heart, and I really appreciate taking photos with my love ones. Baka kasi last ko na... baka kasi gawin ko na... baka kasi this time hindi na ako mag dalawang isip...

Depression is not based because of your lifestyle status. Kahit anak kapa ng pinakamayamang tao, kung kulang ka naman??? paano ka magiging masaya??? bakit dahil sa pera? hindi, temporary ang lahat ng nasa mundo. Pero ang saya na kahit ikaw lang mag isa kakaiba ang pkiramdam nun...

Sa henerasyon ngayon? nakakalungkot isiping balewala ito sa mga ibang maguang at nakakatanda.

Pero siguro you will not feel the pain of that person... unless you fit his/her shoes.

__________________________________________________________________

votes and comments are highly appreciated.

Please kung gusto nyo ng kausap I'm always free, just message me ng kahit anong oras. I'll try my best to message back.

*pero kung hindi ako nakapag message back as soon as possible, always remember na titignan ko pa rin yung message mo at e-me-message kita once nabasa ko na ang message mo.*

And always remember you're enough!

fighting lang! makakaya mo yan! trust yourself, and trust God.

ily! <333