Kızıl Kuş

KIRMIZI KAPAKLI KİTAP

Sararmış sayfalarımda ölü ruhun kalem tutan parmakları var. Bana yazdıkça saklamaya çalıştığım kirli duyguların sesleri açılmamam için insafsızca beni eziyor,yok etmeye çalışıyordu. Ne zaman uğraşsa da yapamıyor,benden vazgeçmiyordu.

Her cinayetin,masumluğun yokoluşunun, bencil ve acıtacak duyguların izi bende saklıydı.

Uykusunda cebelleşen bir insanın eseriydim ben.

Günlerce unuttuğu beni okudu. Hatırlamaması için çığlıklar attım. Etrafıma kilitler takıp anahtarı zihninin boşluğuna fırlattım.

Beni bitiremesin istedim.
Yok olmak istedim.

O adı sayfalarımda görmemek istedim.

Bu kez SON idi.
Biliyordum.

Belki de kapağım bir daha hiç açılmayacak onun gibi sonsuzluğa uğurlanacaktı.

Sivri siyah uçlu kalemim herşeyin farkındaymış gibi bitiyor. Son yazısı artık. Bu kısacık ömründe son kez tutuluşu.

En uzun ve en mutlu sözcükler ilk ve son kez yazılacak bu satırlara. Hatırlar mısın? Şöyle bir şey demiştim.

Ölüm en büyük kurtuluşum demiştim. O yüzden ölmemeliydim acı çekmeliydim.

Yapamadım. Kendimi düşünecek kadar bencilim ben. Hayaletlerimle yaşayamıyorum.

Kendimin azılı katili benim. Farkettim ki bütün o seneler boyunca bir zehir beni içten içe yok etmiş. Bir kanser gibi bütün vücuduma yayılmış. Bana ettiği zarar yetmemiş gibi etrafımdaki insanları mahvetmiş. Bu ilk kez bilinçli ve soğukkanlı bir şekilde yazdığım cümleler.

Ben çok sevdim. Ancak sevgi beni iyileştirirdi. Vazgeçtim. Ben iyileşmek istemedim. Bu evrenden toz olup uçmalıydım.

Haketmediler.
Benim gibi birini haketmediler.

Ben herkese çok büyük bir iyilik yaptım. İlk kez bir iyilik.

Eran;kendi kollarından tut ve sıkı tutun kendine. Bu hayatta kendinden başka kimsen yok eğer bir gün senin yerine kollarından sıkıca tutacak birini bulursan o zaman sal kendini. Sonsuz sarhoşluğa.

Sf.100

ALÇİN SOYER