11 Eylül 2021. Zeynep ve Kerem'in zamanla kırmızıya bürünen masmavi hikayesi...
Nazenin ve İstanbul Serserisi'nin yolları kesiştikten sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı, olmasına izin vermeyeceklerdi.
Soğuk bir kış akşamı, yıllar boyu babasınd...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Babamı görmüştüm. Çok değil, biraz uzakta, aslında hiç olmadığı kadar yakında. Çocukken bir türlü anlam veremediğim o mesafeler artık yoktu aramızda. On yıldır görmediğim ve yıllar boyu nerede olduğunu sorduğum, özlemekten hiç yorulmadığım babam şimdi kanlı canlı karşımdaydı. Elimi uzatsam, tutar mıydı? Kollarımı açsam, sıkıca sarılır mıydı? Gözlerime bakıp da bana eskisi gibi 'kızım' diyebilir miydi? Peki ya on yıl? Onsuz geçen on yılı, onsuz geçen koca bir çocukluğun hesabını kim verebilirdi?
Çok garip bir gün yaşarken önce bir adamın, pastamın üzerine kapaklanarak yere düşmesi, sonra da partimi mahveden babamın suçlu bakışlarıyla karşılaşmıştım. Ne olduğunu şaşkınlıkla izlerken arkadaşlarım ve Burak yanıma gelip benimle konuşmaya çalıştılar. İşin tuhaf yanı ise babam yüzüme hiç bakmıyordu. Annemin, babamı gördüğünde kolundan tutup bir kenara çektiğini gördüm ve merakıma düşüp ben de onlara doğru fark ettirmeden yaklaştım.
"Senin bunu yapmaya ne hakkın var Şahin?"
"Ne olmuş Demet, evime geldim. Suç mu işlemişim?"
"Evet. Burası senin evin değil. On yıldır önünden bile geçmediğin eve gelip kızımın doğum gününü mahvettin ve bu senin umurunda bile olmadı. Ne yapmaya çalışıyorsun bilmiyorum ama hemen git buradan." diyordu annem, babam beni görmüştü ama garip bir şekilde yabancı gibi bakıyordu.
"Bir süre İzmir'deyim. Özledim sizi Demet. Zeynep'i de özledim. Nerede benim pamuk kızım?" dedi etrafına bakarak. Ya beni görmezden geliyordu ya da gerçekten tanımıyordu. Annem beni fark ettiğinde büyük bir şaşkınlıkla babama baktı.
"Tanımıyorsun, değil mi? Karşında işte! Kızın karşında Şahin. Tanımadın.. On yıl görmediğin kızını tanıyamadın. Bunu da yaptın ya bize.. İnanamıyorum sana gerçekten. Gelip doğum gününü mahvettiğin yetmiyormuş gibi bir de bunu yaptın."
"Doğum günü müydü bugün? Çıkmış aklımdan.. Zeynep?" bana karşı bir adım attığında kendimi hemen geri çektim. "Ne kadar büyümüşsün. Çok güzel olmuşsun kızım. Çok güzel bir genç kız olmuşsun. Sarılmayacak mısın babana?" dedi çocukluğumdaki gibi.
"Parti bitti anne, değil mi? Ben misafirlere haber vereyim.." dedim kırgınlık dolu bir ses tonuyla.
Babam beni en son gördüğünde benim boyum kapının koluna bile uzanmıyordu. Sevdiği saçlarım upuzundu, hâlâ da saçlarımda hissederim o güçlü ellerini. Dokuz yaşındaydım, okuma yazmayı baya erken çözmüştüm. Önce babam masallar anlatırdı, sonra da ben.. Beni en son gördüğünde en sevdiğim renk kırmızıydı mesela, şimdi ise mavi. En sevdiğim yemek taze fasulyeydi, şimdi enginar. O gittiğinden beri eskiye ait, geçmişe yönelik hiçbir şey kalmamıştı benim hayatımda. Yeniden doğmuş, yeniden başlamıştım sanki hayata. Hiçbir şey bırakmamıştım ardımda.
