11 Eylül 2021. Zeynep ve Kerem'in zamanla kırmızıya bürünen masmavi hikayesi...
Nazenin ve İstanbul Serserisi'nin yolları kesiştikten sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı, olmasına izin vermeyeceklerdi.
Soğuk bir kış akşamı, yıllar boyu babasınd...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ufacık bir umuda tutunup da yaşamaya çalıştığım bir dönemdeydim. Bu da geçecekti, biliyordum. Yine çıkacaktık aydınlığa, önce çözüp bütün düğümleri.. Vazgeçmeyecektik bir olmaktan. Eskisi gibi bağlanacaktık birbirimize kimsenin göremeyeceği ve koparamayacağı bir bağ ile. O bağın adı yine aşk olacaktı, hiç bitmemiş bir duyguyu yeniden alevlendirecektik. Hiçbir şey bitmemişti, aksine yeni bir başlangıcın eşiğindeydik. Bundan sonra hayat bize ne getirir, bizden ne götürür bilemem ama benim, Kerem'siz kalmak gibi bir ihtimalim yoktu..
Kerem'in gözaltına alındığını duyunca bir an daha bekleyemedim yerimde. Ortalığı ayağa kaldırdım, bir şekilde hastaneden çıkmayı ikna edecektim annemi. Ama yapamadım. Ben de onun yanımda olmadığı bir anı kovalayıp gizlice dışarı attım kendimi. Zar zor yürüyordum ama bu beni durduramamıştı. Bir taksi çevirip hemen emniyete gittim. Babamın odasının olduğu katta Eda'yı da gördüm..
"Eda, Kerem.. Kerem nerede? Bir şey mi oldu ona? Neden gözaltında? Ne oldu? Kerem'i göreceğim ben. Çekilin." nezarethaneye giden kapıya doğru ilerlediğimde bir komiser tuttu kollarımdan.
"Aa.. Zeynep sen ne yapıyorsun burada? Tamam Fırat, gidebilirsin sen." dediğinde o komiser pek istemeyerek de olsa beni bırakıp kenara çekildi. "Hastaneden çıkıp buraya mı geldin? Dur, tamam.. Gel otur şöyle. Sakin ol. Kerem iyi. Sorgusu devam ediyor."
"Ne yapmış? N-ne.. Kerem kötü bir şey yapmaz ki. Çıkarın onu buradan, lütfen. Bir şey yap Eda.. Kerem bir daha giremez içeri. Kalamaz oralarda.." o sırada Kerem sorgu odasından yanında avukatı olduğunu düşündüğüm genç, alımlı bir kadın ile beraber çıktı. Elleri kelepçeliydi.
"Zeynep?" beni gördüğü anda gözleri dolmuştu ama fark ettirmemek için kafasını çevirdi.
"Geldim sevgilim.." diyerek olabildiğince hızlı bir şekilde yanına gidip boynuna sarıldım. "Geldim.. Bırakmadım seni."
"Durma ayakta fazla."
"İyiyim ben. Çıkacaksın buradan.. Bütün kalbimle inanıyorum, her şey düzelecek. Babamı mı görmek istemiyorsun? Olur. Başka şehre gideriz. Başka bir ülke belki. Neresi olursa razıyım, yeter ki seninle olsun." derken yan tarafta bizi dinleyen babamı fark ettim.
"Git buradan Zeynep."
"Beni merak etme bitanem. Her şey yolunda. İyiyiz.." son bir kez daha sarılmama izin vermeden onu alıp götürdüler yanımdan. "Yanındaki kadın.. Avukatı mıydı?"
"Evet. Kız kardeşim Derin." dediğinde büyük bir şaşkınlık yaşadım.
"Peki neden burada Kerem? Ne yapmış? Eminim ki bir yanlışlık oldu."
"Ömer Barkın'ın katili olduğunu itiraf etti."
"İnanamıyorum.. Yine mi aynı şey? Kaç yıl geçmiş üzerinden. Ayrıca çekmiş cezasını da."
