11 Eylül 2021. Zeynep ve Kerem'in zamanla kırmızıya bürünen masmavi hikayesi...
Nazenin ve İstanbul Serserisi'nin yolları kesiştikten sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı, olmasına izin vermeyeceklerdi.
Soğuk bir kış akşamı, yıllar boyu babasınd...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Masum hislerle, işin içine biraz da zorlama sokularak alınmış bir bilekliğin başımıza bu kadar dert açacağını hiç tahmin edemezdim. Babam, Kerem'i ailemize soktuğu gündün beri hep aynı çaba üzerinde çalışıyordu. Sanki aramızda bir şey olabilirmişçesine bir endişe yaşıyordu ve bilinçaltımıza arkadaş olma durumunu yerleştirmek için elinden geleni yapıyordu. Tabii bilekliğin iç kısmında yazan o yazı bütün güvenini altüst etmişti.
Serseri diye öyle bir bağırdı ki babam bütün evde yankılandı resmen. Bir hışımla odadan çıkıp etrafa bakındı sanki Kerem'i bizim evde bulabilecekmiş gibi. O da yetmedi dışarı fırladı ve Kerem'in evine doğru öfkeli adımlarla ilerledi, kimse de onu durduramadı. Annemle beraber peşinden gittik, sakin olması için çok çabaladık ama olmadı. Evin her odasında bütün gücüyle bağırmaya devam ederken Kerem'in bizim eve doğru ilerlediğini fark ettik. Her şeyden habersiz ve oldukça sakindi..
"Serseri!"
"Hah ben de size bakmıştım Komiserim, kapıyı çaldım ama.." derken yüzüne sert bir yumruk yedi ve kendini yerde buldu. Halbuki ceketinin düğmesini bile iliklemeye çalışıyordu hemen öncesinde..
"Baba! Ne yapıyorsun baba, yapma yalvarırım. Sakin ol.. Lütfen baba."
"Gel buraya Şahin! Vurma çocuğa, yapma!" dedi annem, o da durduramadı.
"Ben evime aldım seni, evime! Ailemin içine soktum, güvendim sana. Kaç kere dedim, ayağını denk al dedim!"
"Ne yapmışım ya? Yapmamışımdır bir şey.. Ben sana bir yamuk yapar mıyım Komiserim?" diyerek ayağa kalktı, hâlâ sakin sakin konuşuyordu.
"Gel dedim benimle, yeni bir hayat kurayım sana! Yeni hayat lan! Gel dedim, bir aile olalım! Senin yaptığın adamlığa sığıyor mu, konuşsana it oğlu it!"
"Valla ben bir şey yapmadım. Sana ihanet etmem ben."
"O zaman bu ne lan!" diyerek bilekliği yüzüne fırlattı. Kerem yere düşen bilekliği alıp baktı ve hiçbir şey anlamadı.
"Ee.. Sen dedin ya Komiserim, kızım hediyeleri sever dedin. Mutlu et dedin.. Arkadaşlık bilekliği al diyen de sendin, buymuş işte böyle oluyormuş bunlar."
"İçine ne yazdırıyorsun lan gerizekalı?!" o an içindeki yazıyı okuduğunda büyük bir hayal kırıklığı yaşadı Kerem.
"Sen.. Bunun için mi.." derken yüzüne bir yumruk daha attı babam, annem onu durduramıyordu asla.
"Çık git lan evimden, çık! Bir daha adımını atma buraya! Karşıya da gitme, birkaç gün gözüm görmesin seni. Defol! Nereye gidersen git. Hâlâ konuşuyor bir de. Elimden bir kaza çıkacak, git!"
"Sen de kovdun ya beni Komiser.. Şimdi söylesene, ne farkın kaldı babamdan?" dedi ve hızlı adımlarla yanımızdan uzaklaştı.
"Bu hiç olmadı Şahin.. Hiç." dedi annem. "Zeynep iyi misin kızım? Korkma.. Geçti bitanem."
